(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Καθημερινή)

Δεν πρόκειται για άτυχη στιγμή. Ο Δημήτρης Χριστόφιας εννοούσε αυτό που είπε ενώπιον Αμερικανών εμπειρογνωμόνων για διεθνείς σχέσεις. Αντανακλά όχι κάποια τακτική σκοπιμότητα, αλλά τη στρατηγική του για το Κυπριακό. Γι’ αυτό και δεν προέβη σε διορθωτική δήλωση. Καθένας, βεβαίως, δικαιούται να έχει τις απόψεις του. Κανείς, όμως, δεν δικαιούται να κατακρεουργεί την πραγματικότητα για να υπηρετήσει το ιδεολόγημά του.

Από τη δεκαετία 1950, οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν διαπράξει βαρύτατα πολιτικά σφάλματα στο Κυπριακό. Δυστυχώς, για την ΑΚΕΛική ηγεσία, όμως, η Ελλάδα δεν εισέβαλε ποτέ στην Κύπρο. Ο Γεώργιος Παπανδρέου έστειλε την ελληνική μεραρχία στη Μεγαλόνησο σε συμφωνία με τη νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου και για να αποτρέψει τουρκική εισβολή. Το ενδεχόμενο εισβολής δεν ήταν θεωρητικό. Υπενθυμίζουμε ότι στην κρίση του 1964, η εισβολή ματαιώθηκε όταν ο πρόεδρος Τζόνσον απείλησε ευθέως την Αγκυρα.

Το δικτατορικό καθεστώς διέπραξε εθνικό έγκλημα σε βάρος του κυπριακού Ελληνισμού σε δύο δόσεις: απέσυρε την ελληνική μεραρχία και μερικά χρόνια αργότερα, με το πραξικόπημα, έδωσε την αφορμή στους Τούρκους να εισβάλουν. Το έγκλημα διεπράχθη από μη νομιμοποιημένη δημοκρατικά ελληνική κυβέρνηση και ως εκ τούτου δεν μπορεί να χρεωθεί στην Ελλάδα, νοούμενη ως συντεταγμένη πολιτεία του ελληνικού λαού. Ακόμα όμως κι αν κάποιος ταυτίσει αυθαιρέτως τη δικτατορία με την Ελλάδα και πάλι δεν μπορεί να μιλήσει για εισβολή της Ελλάδας.

Ο Χριστόφιας γνωρίζει την πραγματικότητα. Τη διαστρέφει, όμως, για να καλλιεργήσει το ιδεολόγημα της κυπριακής ταυτότητας. Προϋπόθεση γι’ αυτό, όμως, είναι η «αποελληνοποίηση» των Ελληνοκυπρίων. Γι’ αυτό μίλησε για εισβολή της Ελλάδας, γι’ αυτό εξαφανίζει τις ελληνικές σημαίες, γι’ αυτό προσπαθεί να «αποελληνοποιήσει» τα ελληνοκυπριακά εκπαιδευτικά προγράμματα.

Οι εθνικές ταυτότητες, όμως, είναι κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό από πολιτικές κατασκευές για να ακυρώνονται από έναν πρόεδρο. Γαλουχημένος στα νάματα του σταλινικού βολονταρισμού, ο Χριστόφιας νομίζει ότι η εθνική συνείδηση είναι μολυβιά για να τη σβήσει με τη γόμα της εξουσίας. Κι όλα αυτά, όταν έχει απέναντί του τον τουρκικό στρατό κατοχής, το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος του φανατικού εθνικιστή Ντερβίς Ερογλου και το πλήθος των Τούρκων εποίκων. Πώς τα αντιμετωπίζει; Αφήνει να εννοηθεί πως η λύση πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα τουρκικά στρατηγικά συμφέροντα!

Αλλοτε, η «αγάπη» του ΑΚΕΛ για τους Τουρκοκύπριους «αδελφούς», υπαγορευόταν από τον κομμουνιστικό διεθνισμό. Σήμερα, υπαγορεύεται σε μεγάλο βαθμό από σκοπιμότητα. Μια λύση τύπου Ανάν, θα μετέτρεπε το ΑΚΕΛ σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη, αφού θα εισέπραττε τη μεγάλη πλειοψηφία των τουρκοκυπριακών ψήφων, που σύμφωνα με το Σύνταγμα πρέπει να δίνονται σε ελληνοκυπριακά κόμματα. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Ο άλλοτε φανατικός κομμουνιστής Χριστόφιας έχει συνειδητοποιήσει ότι μόνο εάν συνεχίσει να ευθυγραμμίζεται με τα γεωπολιτικά συμφέροντα των Αγγλοαμερικανών, θα παραμείνει «αγαπημένο παιδί» τους.