Απάντηση επί προσωπικού για τις επιθέσεις που δέχτηκε σε σχέση με τη στάση του στο παρελθόν απέναντι σε Μ. Στυλιανίδη και Μ. Τσέπελη αλλά και για το γεγονός ότι εκπροσωπεί την εταιρία που κατασκεύασε το έργο της ενοποίησης , κοινοποίησε στον τύπο ο Δημήτρης Μπένης.  Σ

την ανακοίνωση κάνει λόγο για νομιμότητα ως προς την ανάληψη του έργου που έγινε, όπως σημειώνει, με πανελλήνιο διαγωνισμό. Παράλληλα απαντά για το ζήτημα των δηλώσεών του εναντίον του Δημάρχου, ότι οι δηλώσεις αυτές έγινε πριν από αρκετά χρόνια, όταν ο Χρήστος Πούλιος δεν είχε ασχοληθεί με το Δήμο Ξάνθης.

«Είναι προφανές, από το πλήθος των ερωτήσεών σας, ότι πως το μάθημά σας τα τέσσερα χρόνια που ήσασταν αντιπολίτευση, όχι μόνο δεν το μάθατε, αλλά ούτε το έχετε καταλάβει. Επί της ουσίας, την απάντηση και στα δύο τελευταία ερωτήματά σας, την πήρατε από το δελτίο τύπου του συνδυασμού μας. Επί του προσωπικού όμως θέματος, επειδή η επίθεση αφορά μόνον εμένα, έχω να σας πω τα εξής.

Και μόνο οι χρονικές αναφορές των δηλώσεών μου, δείχνουν ότι εγώ θέσεις, απόψεις, ανησυχίες και προτάσεις για την πόλη και το Δήμο, είχα πολύ πριν από εσάς. Είχα μάλιστα την τόλμη, να έρθω αντιμέτωπος με τον πολιτικό μου χώρο, μόνο και μόνο για να υπερασπιστώ αυτές τις θέσεις. Κάτι που οι περισσότεροι από εσάς, δεν θα τολμούσατε ποτέ, όχι να κάνετε, αλλά ούτε και να το σκεφτείτε.

Έχω υπηρετήσει με συνέπεια, συνέχεια και ήθος, όχι μόνο με λόγια αλλά και με έργα, το Δήμο της Ξάνθης για πολλά χρόνια. Εγώ δεν είμαι ένα πυροτέχνημα στη δημόσια ζωή του τόπου. Ούτε μια λύση ανάγκης.  Όσον αφορά δε, για το αν είναι ηθικό (γιατί νόμιμο είναι απόλυτα), να συμμετέχω στο συνδυασμό του Λάκη Στυλιανίδη, ενώ εκπροσωπούσα την εταιρεία που κατασκεύασε το έργο της ενοποίησης των πλατεών, μάλλον εσείς θα πρέπει να απαντήσετε, για το πόσο ηθικό είναι να αποκρύπτετε ότι το έργο δεν μας χαρίστηκε, αλλά το κερδίσαμε σε πανελλήνιο διαγωνισμό με τεράστια έκπτωση και κέρδος για το ελληνικό δημόσιο, πάνω από δύο εκατομμύρια ευρώ.

Και ενώ, θα μπορούσα να κρυφτώ πίσω από την εταιρεία και να μην φανώ πουθενά, επέλεξα τον δύσκολο δρόμο, να ταυτιστώ και να εκτεθώ με το έργο, επειδή δεν υπήρχε κάτι για να κρύψω. Ήμουν σίγουρος για το αποτέλεσμα και τώρα πια υπερήφανος. Τέλος αναρωτιέμαι, πόσο ηθικό είναι, άραγε για κάποιον που επί χρόνια κατέχει Διευθυντικές θέσεις στην μεγαλύτερη Συνεταιριστική Καπνοβιομηχανία της Ελλάδος, η οποία σήμερα όπως όλοι γνωρίζουμε καταρρέει, να μην έχει την τόλμη να αναλάβει έστω και το μέρος της ευθύνης που του αναλογεί, για την πορεία αυτή, αλλά να θέλει να αναλάβει τις τύχες της πόλης.»