«Θα σου αρέσουν. Αν και θυμίζουν την Disneyland. Ναι, είναι πολύ «τουριστικά». Μπορείς, όμως, να αρνηθείς με το χέρι στην καρδιά ότι σου άρεσε η Disneyland;».

Έτσι μου σύστησαν τα Δυτικά Ζαγοροχώρια. Κι έτσι, τελικά, τα βρήκα. Τουριστικά, αλλά πανέμορφα. Εμπορικά εκμεταλλευμένα στο έπακρο, αλλά σαγηνευτικά, με ή χωρίς το (αλλού λιγότερο, αλλού περισσότερο) παχύ στρώμα χρυσόσκονης που καλύπτει την επιφάνειά τους. Σαν σκηνικό παραμυθιού. Μπορεί κανείς να αρνηθεί με το χέρι στην καρδιά ότι του αρέσουν τα παραμύθια;

Πριν απ’ όλα, σε μαγεύει το τοπίο. Χτισμένα στην καρδιά του Εθνικού Δρυμού Βίκου – Αώου, στις πλαγιές της κατά γενική ομολογία επιβλητικότερης κορυφής της Πίνδου, εκείνης με τα δύο ονόματα –Τύμφη και Γκαμήλα– τα Δυτικά Ζαγοροχώρια περιβάλλονται από φυσική ομορφιά που δύσκολα μπορείς να φανταστείς, αν δεν την έχεις αντικρίσει.

Καταπράσινα –ή κατακόκκινα, αναλόγως εποχής– δάση οξιάς και σημύδας, κρυστάλλινα ποτάμια να τα διασχίζουν, πέτρινα γεφυράκια να ενώνουν τις όχθες τους και χωμάτινα μονοπάτια που ευωδιάζουν βρεγμένο χώμα να σε οδηγούν παράλληλα με το ποτάμι, όλο και πιο μακριά από τον «πολιτισμό», συνθέτουν ένα σκηνικό που ξεπερνά την φαντασία του καλύτερου εικονογράφου παιδικών βιβλίων.

Όταν ξεπεράσετε τον κεραυνοβόλο έρωτα με τη φύση της Ηπείρου –ή απλά όταν νυχτώσει, οπότε αναγκαστείτε να κάνετε ένα διάλειμμα από τις περιπλανήσεις στα βουνά και στα λαγκάδια– θα οδηγήσετε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που σκαρφαλώνει προς την κορυφή της Γκαμήλας, χωρίς ποτέ να φτάνει εκεί, και θα αρχίσετε να εξερευνείτε ένα προς ένα τα χωριά που προσθέτουν το ανθρώπινο στοιχείο στον πίνακα με τα θαύματα της φύσης. Είναι κι αυτός ένας λόγος να τους συγχωρήσεις την υπέρμετρη ανάπτυξη με την οποία τα βάλαμε να πληρώσουν το τίμημα της ομορφιάς τους.

Τα πρώτα σημάδια ανθρώπινης παρέμβασης στο τοπίο που θα συναντήσετε ανηφορίζοντας τον φιδίσιο δρόμο της Τύμφης είναι τα γκριζωπά σπιτάκια της αμφιθεατρικά κτισμένης στην πλαγιά Αρίστης. Πέτρινα διώροφα κτίσματα που ξεπροβάλλουν πίσω από τις στροφές του δρόμου, προσθέτοντας στον πράσινο καμβά ελάχιστες πινελιές από εκείνη τη γοητευτική απόχρωση του γκρι που έχει μόνο η ηπειρώτικη πλάκα.

Από τον κεντρικό δρόμο ξεκινούν λιθόκτιστα δρομάκια, που ανηφορίζουν προς τις ήσυχες γειτονιές του χωριού, κάνοντας ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στο πράσινο που μοιάζει να ξεφυτρώνει από παντού. Στην επίσης λιθόστρωτη πλατεία, που απολαμβάνει πανοραμική θέα σε όλο το χωριό, αξίζει να κάνετε μια στάση για μυρωδάτο ελληνικό καφέ στα παραδοσιακά καφενεία, ή λουκούλειο γεύμα με ζουμερά κρέατα στη σχάρα στα δύο ταβερνάκια της –εμείς δοκιμάσαμε και προτείνουμε ανεπιφύλακτα την κουζίνα του Εν Αρίστη.

Το γεφυράκι της Αρίστης, πάνω από τον Βοϊδομάτη, απ’ όπου ξεκινούν πολλές από τις υπαίθριες δραστηριότητες που οργανώνονται στην περιοχή (ειρήσθω εν παρόδω, το rafting στον Βοϊδομάτη είναι μια εμπειρία που δεν πρέπει να χάσετε) και το Μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιώτισσας, λαξευμένο στην άκρη ενός βράχου τον 16ο αιώνα, είναι δύο από τα εντυπωσιακότερα αξιοθέατα του χωριού.

Οι λάτρεις της πεζοπορίας θα ακολουθήσουν το καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι που ξεκινά από το γεφυράκι της Αρίστης και καταλήγει, μετά από δύο περίπου ώρες, στη γέφυρα της Κλειδωνιάς, την έξοδο από το φαράγγι του Βίκου, περνώντας μέσα από απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς τοπία.

της Ηρώς Κουνάδη

http://www.in2life.gr/