Ψάχνοντας αρκετά στην ενοποιημένη κεντρική πλατεία της Ξάνθης διαπιστώθηκε ότι ο Δημόκριτος εμφανίστηκε επιτέλους σ’ αυτή χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες, ίσως και απρογραμμάτιστα.

Έστω και μια μικρή προτομή, ανάμεσα σε θάμνους και βράχους μέσα σε ένα παρτέρι, συνιστά την παρουσία του Δημόκριτου στην κεντρική πλατεία της πόλης.  Πολλά άλλα σημεία στον πλανήτη, έχουν επιφυλλξει μεγαλύτερη προβολή για το μεγάλο φιλόσοφο αλλά, έστω και έτσι, εμφανίστηκε ένας πραγματικός «προφήτης στον τόπο του».

Βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για την προβολή και τον αρχιτεκτονικό τονισμό που διαθέτουν τα μνημεία του εμφυλίου, όπως οι προτομές των λοχαγών που αποτελούν το κεντρικό θέμα του άνω μέρους της πλατείας ή η περίφημη οβίδα, επί της οδού Κ.Μπένη. Αυτή η πόλη, λοιπόν, το σημαντικότερο που έχει να παρουσιάσει στον επισκέπτη, στη νέα σύγχρονη πλατεία της, είναι τα δύο μνημεία του μίσους ενώ το Δημόκριτο τον έχει «κρύψει» ανάμεσα σε θάμνους και άλλες στήλες, ενδεχομένως και ασύνδετο αρχιτεκτονικά σε σχέση με το τοπίο.

Πρόκειται για την ίδια πλατεία, στην οποία δεν βρήκε χώρο ο Μάνος Χατζιδάκης (!), ο Στέφανος Ιωαννίδης, η Κατίνα Βέϊκου- Σεραμέτη και τόσες άλλες προσωπικότητες που σημάδεψαν την ιστορία και τη φυσιογνωμία της πόλης. Το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι επιζούν στη κοινή μνήμη ενός τόπου είναι απόδειξη ότι το έργο και η προσωπικότητά τους “παγώνει” τη γραμμική αντίληψη του χρόνου και τους καθιστά αιώνια παρόντες.

Αυτή την υπενθύμιση υπαγορεύει η λογική της σύγχρονης κοινωνίας να διατηρεί “ζωντανούς” ανάμεσά μας, όσους κέρδισαν αυτό το προνόμιο, όσους ανήκουν σε αυτή την ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Και όχι η λογική να επιβάλλονται στη συνείδηση του κόσμου όσοι επιλέγονται από την εκάστοτε εξουσία αλλά διχάζουν τους πολίτες εδώ και μισό αιώνα. (Λεπτομέρειες λέτε;)

XanthiPress.gr