Το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις, ως ενθουσιασμένος επισκέπτης του Μπιλμπάο από τους κατοίκους του, είναι πως η πόλη που θαυμάζεις αυτήν την στιγμή, δεν υπήρχε πριν από το 1997. «Είναι δυνατόν;»

θα αναρωτηθείς εύλογα, καθώς θα ακούς διηγήσεις για την πιο άσχημη βιομηχανική πόλη του κόσμου, για ένα ποτάμι που ήταν καφέ αντί για το γαλάζιο στη θέα του οποίου χαμογελάς τώρα, για γιγάντια εργοστάσια που εξορίστηκαν, για μεγαλειώδη έργα που ξεπέρασαν κάθε φαντασία. Διηγήσεις για μια κάμπια που μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα, σε αυτό που εσένα ως Έλληνα θα σου φαίνεται «εν μία νυκτί» –στην πραγματικότητα σε λίγα χρόνια. Σε extreme περιπτώσεις, θα σου δείξουν και φωτογραφίες. Τόσο δύσκολο είναι να το πιστέψεις.

Μπαινοβγαίνεις στις design εισόδους του μετρό που σχεδίασε ο Norman Foster για να μοιάζουν με γιγάντιους γαιοσκώληκες. Βολτάρεις σε ένα από τα ομορφότερα ιστορικά κέντρα που επισκέφθηκες τελευταία, σταματώντας κάθε τόσο μπροστά σε ένα ακόμη υπέροχο νεοκλασικό. Τσιμπολογάς pintxos (tapas α λα βασκικά) δίπλα στο ποτάμι, στο δρόμο για το πιο πολυφωτογραφημένο μουσείο του κόσμου, το Guggenheim. Και σε όλες αυτές τις βόλτες, προσπαθείς να φανταστείς πώς γίνεται.

Πώς είναι δυνατόν αυτή η πολύχρωμη πόλη, που σφύζει από ζωή κάθε ώρα της ημέρας, που είναι ο παράδεισος κάθε καλοφαγά/ θεατρόφιλου/ μπαρόβιου/ καλλιτέχνη/ φοιτητή αρχιτεκτονικής, να ήταν πριν από ούτε δεκαπέντε χρόνια γκρίζα, βρώμικη και άσχημη; Δε θα το καταλάβεις ποτέ. Γιατί η μεταμόρφωση ήταν τόσο ριζική, που πλέον δεν μπορείς να διακρίνεις ούτε στο ελάχιστο τα σημάδια της. Αλλά και γιατί μετά από λίγο δεν θα σε πολύ-νοιάζει. Θα σου φτάνει το ότι τώρα είναι απλά υπέροχη.

Μικρή ιστορική παρένθεση
Σε αντίθεση με την ευρύτατα διαδεδομένη αντίληψη, το Μπιλμπάο δεν είναι η πρωτεύουσα της Χώρας των Βάσκων –κι η Χώρα των Βάσκων, βέβαια, δεν είναι χώρα, αλλά μία από τις αυτόνομες κοινότητες της Ισπανίας, ακριβώς όπως η Καταλονία, αλλά αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία. Ιστορικά, πρωτεύουσα των πρώτων κατοίκων της Ευρώπης, με την περίεργη γλώσσα η οποία ταλαιπωρεί επί αιώνες τους γλωσσολόγους που προσπαθούν να την κατηγοριοποιήσουν, ήταν η Ναβάρα.

Πριν ο Φράνκο συλλάβει το μεγαλοφυές σχέδιο εξόντωσης των Βάσκων, τον βομβαρδισμό της Γκερνίκα, στην οποία συνερχόταν η βουλή τους, από τον φίλο του τον Χίτλερ, χώρισε την Ναβάρα από την υπόλοιπη χώρα, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποδυναμώσει, διαιρώντας, αυτούς που θεωρούσε τους μεγαλύτερους εχθρούς του. Η Ναβάρα παρέμεινε ανεξάρτητη αυτόνομη επαρχία μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, οπότε ως πρωτεύουσα της Χώρας των Βάσκων ορίστηκε το «ουδέτερο έδαφος» της Βιτόρια. Κι αυτό γιατί ο ανταγωνισμός που επικρατούσε –κι εξακολουθεί να επικρατεί– ανάμεσα στις δύο μεγάλες πόλεις των Βάσκων, Μπιλμπάο και Σαν Σεμπαστιάν, δεν άφηνε άλλο περιθώριο ειρηνικής επίλυσης του μείζονος αυτού θέματος. Το Μπιλμπάο εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη πόλη και το σημαντικότερο λιμάνι της Χώρας των Βάσκων.

Η Παλιά Πόλη
Ίσως το γοητευτικότερο κομμάτι του Μπιλμπάο, η μικρούλα παλιά πόλη είναι γεμάτη πλακόστρωτα καλντερίμια, κτίρια του 18ου αιώνα που γερνούν γοητευτικά, προκαλώντας σε να σταματήσεις σχεδόν ανά τρία βήματα για να χαζέψεις άλλη μία υπέροχη πρόσοψη, γοτθικές εκκλησίες και ανθισμένα μπαλκόνια. Στην καρδιά της παλιάς πόλης δεσπόζει ο επιβλητικός καθεδρικός του Santiago, απ’ όπου ξεκινούν τα ατελείωτα σκαλάκια που ανεβαίνουν μέχρι την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που χρονολογείται από το 1756.

Αν δεν αντέχετε την ανάβαση, μπορείτε να ακολουθήσετε την πραγματικά όμορφη διαδρομή από την ανάποδη: ανεβαίνοντας με τον ανελκυστήρα του μετρό μέχρι τον Άγιο Νικόλαο, και κατεβαίνοντας τα σκαλάκια. Η φαντασμαγορική θέα της παλιάς πόλης, άλλωστε, φαίνεται στην κατάβαση, και όχι στην ανάβαση –αυτή είναι η δικαιολογία που προβάλλαμε όλοι στον διψασμένο για λίγη γυμναστική εαυτό μας.

Ακριβώς μπροστά στον καθεδρικό, στην μικρή πλατεΐτσα που πλημμυρίζει τραπέζια και καρέκλες από τα παρακείμενα μπαρ τα ηλιόλουστα μεσημέρια, ενώνονται οι λεγόμενοι «Επτά Δρόμοι» που συναποτελούσαν όλη – όλη την πόλη του Μπιλμπάο από την ίδρυσή της τον 13ο αιώνα μέχρι τον 16ο αιώνα, οπότε και άρχισε να κτίζεται το Ensanche, η «επέκταση», που έδωσε το όνομά της στην γειτονιά που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του ποταμού.

Στον λαβύρινθο των επτά δρόμων αξίζει να χαθείτε –μην ξεγελιέστε από τον μικρό αριθμό τους, σίγουρα θα χαθείτε– για να ανακαλύψετε funky μπαράκια που σερβίρουν λαχταριστά pintxos (λεπτομέρειες γι’ αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο της βασικής κουζίνας παρακάτω), gourmet εστιατόρια, arty μαγαζάκια που πωλούν βιβλία, ρούχα, παιχνίδια ή όλα αυτά μαζί, χαριτωμένα παγκάκια με θέα σε γοητευτικά γοτθικά, αναγεννησιακά και ρομανέσκ κτίρια και ατμοσφαιρικά, ανήλιαγα σοκάκια. Όταν χορτάσετε –έστω, προσωρινά– βόλτες στην παλιά πόλη, θα κατευθυνθείτε στο νούμερο ένα αξιοθέατο του Μπιλμπάο…

της Ηρώς Κουνάδη
http://www.in2life.gr/