Η συζήτηση για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα κρατεί καλά εδώ και κάποιο διάστημα.

Με αναφορά το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και  άλλους χώρους -περιοδικό Μεταρρύθμιση, τα Νέα, Αυγή κ.λ.π.-άρχισε η παράθεση και αντιπαράθεση απόψεων για την συγκρότηση αυτού του χώρου, μπροστά όμως στο φάσμα και στον κίνδυνο κατάρρευσης της χώρας και εξ αιτίας αυτού.. Η τελευταία κινδυνεύει πλέον άμεσα και στο ορατό μέλλον να μην είναι πια στην πρώτη κατηγορία της Ευρώπης , έστω και στην τελευταία θέση. Τώρα που οι πρώην κυβερνητικοί , αλλά και νυν κυβερνητικοί υπουργοί στην αμαξοστοιχία της κυβέρνησης Παπαδήμου, ο ένας μετά τον άλλο ολοφυρόμενοι έχουν αφήσει στην άκρη την περισπούδαστη και διαγραμμάτου απεμπολή από τον προφορικό-και γραπτό -τους λόγο την έννοια της χρεωκοπίας και δείχνουν με τεντωμένο δάχτυλο τον γκρεμό , που ήδη στον πάτο του έχει “σκάσει” ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Το πλησιέστερο σ αυτήν την συζήτηση κυβερνητικό υπόδειγμα της διακυβέρνησης Σημίτη, ακόμη δεν έχει αξιολογηθεί ώστε να αποτελέσει παραδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή και πρώην στελέχη αυτού του  πνιγμένου μέσα στον “ολον” Πασοκ κυβερνητικού πειραματισμού, αγκομαχώντας, αναζητούν πολιτική στέγη ή προτείνουν άλλες μεθόδους εφαρμογής μιας κυβερνητικής προσέγγισης.Δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια τους-ορισμένοι απ αυτούς αποτελούν κεφάλαιο γι αυτόν τον χώρο-όμως-ίσως αυτή η συζήτηση σήμερα είναι ελαφρώς ανεπίκαιρη ή δεν έχει τα προαπαιτούμενα που θα αποτελούν την στέρεη βάση πάνω στην οποία μπορούν να στηθούν πολιτικές προσεγγίσεις που να έχουν βιωσιμότητα. Και εννοώ τον άμεσο κίνδυνο κατάρρευσης της χώρας και της μετατροπής της σε ένα βαλκανικό απομεινάρι που μόνο με ιστορικές αναφορές μπορεί να συγκριθεί, γιατί κανείς ζων Ελληνας ή κάτοικος της Ελλάδας, δεν θα έχει τέτοιες παραστάσεις εξαθλίωσης για να συγκρίνει.

 Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι σ αυτήν την συζήτηση πρέπει να προσέλθουν και άλλοι, αφήνοντας όμως στον προθάλαμο τις κομματικές μάσκες τους και κατανοώντας πλήρως τον κίνδυνο, να απευθυνθούν πλέον στην κοινωνία με ειλικρίνεια, συμμαχώντας και με ότι μη κομπραδόρικο έχει η ελληνική κοινωνία και οικονομική παραγωγική βάση. Από τις άκρες της φιλελεύθερης δεξιάς μέχρι της παρυφές-και ίσως παραπέρα-της ανανεωτικής αριστεράς, της αριστεράς της συμμετοχής. Δυστυχώς σ αυτήν την συζήτηση δεν φαίνεται να μπορούν να συμμετέχουν οι λογικές της “αντεπίθεσης” και της “ανυπακοής”.  

Η συζήτηση αυτή πρέπει να πάρει χαρακτήρα πανστρατιάς με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, χαρακτηριστικά που φυσικά δεν είναι σε αφθονία στον ελληνικό πολιτικό χώρο της οικογενειοκρατίας και των τζακιών. Με παλιά υλικά-δυστυχώς-πρέπει να επιχειρηθεί να χτιστεί το καινούριο εθνικολαικό τσαρδί, διαφορετικά θα γεμίσουμε τροχόσπιτα που θα παρκάρουν οι ιδιοκτήτες τους όπου έχει έστω και λίγη πρόσκαιρη λιακάδα.