Έφυγε ο ιρανός ποιητής Φερεϊντούν Φαριάντ

 
  Ζούμε το τελευταίο διάστημα υπό διαρκή πίεση, έχοντας την εντύπωση ότι όλοι είναι εναντίον μας. Ίσως κάποια κέντρα θέλουν/επιδιώκουν να σχηματίσουμε αυτή τη μηδενιστική και συμπλεγματική άποψη.
  Όμως, όχι. Δεν είμαστε μόνοι σε τούτο τον κόσμο. Δεν υπάρχουν μόνο οι κυβερνήσεις και τα όργανα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού εκτρώματος. Υπάρχουν οι λαοί, υπάρχουν οι άνθρωποι που αγαπούν και εκτιμούν το σύγχρονο ελληνισμό, το σύγχρονο έλληνα και τη σύγχρονη ελληνίδα.
 
Έρχεται στο μυαλό μου, ένα ιστορικό προηγούμενο. Η Αντίδραση, ο Μέτερνιχ και οι Μεγάλες δυνάμεις από τη μια, οι ποιητές, οι ζωγράφοι, οι μουσικοί, οι διανοούμενοι σε Ευρώπη και Αμερική, οι Φιλέλληνες που πάλεψαν κόντρα στις κυβερνήσεις τους για τα δίκαια του ελληνικού λαού. Λαμπρό παράδειγμα λόγου και πράξης τότε ο Λόρδος Μπάυρον.

  Όλα τούτα ζωντάνεψαν μόλις πληροφορήθηκα το θάνατο του Ιρανού ποιητή Φερεϊντούν Φαριάντ (1949 – 5 Φεβρουαρίου 2012). Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές  στην Τεχεράνη, το 1980 έρχεται στην Ελλάδα, γνωρίζεται με το Γιάννη Ρίτσο, επιστρέφει στην Περσία, γίνεται ο πόλεμος και το 1985 εγκαθίσταται μόνιμα στη χώρα μας, αποκτά την ελληνική υπηκοότητα, σπουδάζει νεοελληνική φιλολογία και αρχαία ελληνικά, μεταφράζει ποίηση του Ρίτσου, βραβεύεται από την ελληνική Πολιτεία για τις μεταφράσεις του από τα ελληνικά στα περσικά και από τα περσικά στα ελληνικά. Το έργο «Πέτρινος Χρόνος» (1100 σελίδες ελληνικά και περσικά) είναι παγκοσμίως το μεγαλύτερο έργο για το Γιάννη Ρίτσο.

  Ο Φαριάντ από νέος δημοσιεύει ποιήματα στην πατρίδα του. Προερχόταν από μια φτωχή οικογένεια και σε όλη του τη ζωή έμεινε φτωχός. Η κόρη του Ρίτσου Έρη λέει : «Ήταν ένας άνθρωπος αξιόλογος και αξιοθαύμαστος, διότι, μολονότι ζούσε σε συνθήκες πείνας, ήταν σταθερά προσηλωμένος στην ποίηση».
  Στα περσικά κυκλοφορούν οι ποιητικές συλλογές Η γέννηση του κήτους και Νέος ποιητής και στα ελληνικά Ουρανός χωρίς διαβατήριο και το παιδικό
Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια.
 
  Κάποιοι στίχοι του :
         Τη γλώσσα της ποίησης την έμαθα
         Απ’ τ’ άστρα, απ’ τα πουλιά, απ’ τα φύλλα
         Κι απ’ τους πλανόδιους τροχιστές
 
Και αλλού :
         Πατρίδα μου είναι
         Ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο,
         Χωρίς πύλη.
         Μπαίνω απ’ τον αέρα.
 
Μετέφρασε στη γλώσσα του Αραγκόν, Ελυάρ, Νερούντα, Χικμέτ, Λόρκα, Ασίμοφ. Επίσης Ανθολογία Ελλήνων Ποιητών, Ανθολογία Αντώνη Σαμαράκη. Το 2010 στα περσικά κυκλοφόρησε το βιβλίο του / ανθολογία, «Η ελληνική ποίηση του σήμερα. Φωτεινό Παράθυρο σε 100 χρόνια ελληνικής μοντέρνας ποίησης». Υπό έκδοση είναι μετάφραση ποιημάτων της Σαπφώς στα περσικά.
  Τα παιδιά μας στο Δημοτικό, στην Ε΄ Τάξη διαβάζουν ένα απόσπασμα από το έργο του «Όνειρα με χαρταετούς και περιστέρια», που είναι το όνειρο της ειρήνης και της συνεργασίας όλων των ανθρώπων για την πραγματική ευτυχία και ισότητα.
 
  Ο αδελφός του πληροφόρησε πως ο ποιητής είχε εκφράσει την επιθυμία να τον θάψουν στην Ελλάδα, στη δεύτερη πατρίδα του. Πρόλαβε πριν πεθάνει να στείλει στον εκδότη στην Τεχεράνη μια μεγάλη εργασία του για τον Ελύτη, που τη δούλευε για δύο χρόνια.
    Αυτός ήταν με λίγα λόγια ο δημιουργός που γράφει :
       
        Εγώ είμαι ξένος
         Μιλάω στα δέντρα περσικά
         Τα δέντρα μου αποκρίνονται
         Μέσα σ’ αυτήν τη συγγένεια
         Δεν είμαι ξένος. 

  Καλό ταξίδι, ποιητή! Σε ευχαριστούμε…