Η Ελληνική Δημοκρατία δεν κατάφερε να αποδώσει ούτε αυτή τη φορά τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Η αίθουσα της Βουλής γέμισε για μία ακόμη φορά με άμφια, θυμιατά και αρκετοί από τους νέο-ορκισθέντες βουλευτές, έσπευσαν να φιλήσουν το χέρι των αρχιερέων. Πρώτοι και καλύτεροι, τα μέλη της νέας κυβέρνησης. Με την ευλογία του Θεού, λοιπόν, και με ISO Παναγίας που θα έλεγε και ο Σαμαράς.

Οι Έλληνες βουλευτές δεν έκαναν ούτε αυτή τη φορά το αναγκαίο. Να ζητήσουν δηλαδή να ορκιστούν στο Σύνταγμα της χώρας, το οποίο πρέπει να υπηρετούν και όχι στον Θεό, τον οποίο πρέπει να υπηρετούν στα σπίτια τους, χωρίς την υποκριτική θρηκευτική υπερβολή που εμφανίζουν στις κάμερες.

Αν αυτό φαίνεται προκλητικό σε όσους υποστηρίζουν τα ιερά και τα όσια της θρησκείας, τότε πρέπει να αναλογιστούν πως προκλητική είναι η στάση κάποιων (όχι λίγων) από τους 300, οι οποίοι χρησιμοποιούν την θρησκευτική τους πίστη για να εξασφαλίσουν εκλογική πελατεία. Προκλητικό είναι να ορκίζεσαι στο όνομα του Θεού και της πίστης σου για να κλέψεις, να εξαπατήσεις και να παραπλανήσεις στη συνέχεια τους πολίτες της χώρας που κυβερνάς.

Τόσες ορκωμοσίες στη διάρκεια της νέας Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν κατάφεραν μέσω της ευλογίας να αποτρέψουν ούτε τους κλέφτες, ούτε τους απατεώνες. Αντιθέτως, η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε για να καλυφθούν απατεώνες και ψεύτες.
Τι σημασία έχει λοιπόν μια θρησκευτική ορκωμοσία την οποία χρησιμοποιούν όπως το σκονάκι στις εξετάσεις για τα σήματα του αυτοκινήτου; Απλώς για να πάρουν το δίπλωμα του καλού και ευσεβούς πολιτικού;

Πιστοί στην ορκωμοσία στο όνομα της Αγίας Τριάδας, είναι και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι θα στείλουν στη συνέχεια τα στίφη με μελανοχίτωνες να ξυλοκοπήσουν και ίσως να μαχαιρώσουν ανθρώπους.

Η θρησκευτική ορκωμοσία δεν φτάνει λοιπόν. Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται. Για όσους πιστεύουν, είναι μια προσβολή της πίστης από ανθρώπους που παρότι ορκίζονται, θα πράξουν τα χειρότερα. Για όσους δεν πιστεύουν, επίσης είναι μια προσβολή γιατί ταυτίζει την Δημοκρατική λειτουργία και τη συνείδηση με μια συγκεκριμένη θρησκευτική πίστη.

Η αλήθεια, όχι η μεταφυσική αλλά της καθημερινότητας, η συνείδηση, η τιμιότητα δεν είναι θέμα πίστης αλλά αξιακής λειτουργίας. Η πίστη δεν χρειάζεται τελετές για να επιβεβαιωθεί. Αντιθέτως η υποκρισία χρειάζεται για να καλυφθεί και να επιβιώσει. Σε ένα κριτικό και ορθολογιστικό περιβάλλον δεν αντέχει. Γι’ αυτό προτάσσει το σταυρό και τα χειροφιλήματα.

Οι θρησκευόμενοι βουλευτές περισσεύουν. Οι τίμιοι δεν φτάνουν.

www.koutipandoras.gr