Πριν ακόμη καλά-καλά αναγνωσθούν οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, γέμισε ο τόπος (στην κυριολεξία τα “ντουβάρια” του facebook) από φωνές “αγανακτισμένων”, που τώρα εγκατέλειψαν την Βουλή και στρέφονται πλέον εναντίον των κυβερνώντων, οι όποίοι ακόμη ούτε τις τουαλέττες των γραφείων τους δεν πρόλαβαν να χρησιμοποιήσουν, έστω για πρώτη φορά.

Οι συντονισμένες αυτές μπαταριές, έχουν προέλευση  τους νεόκοπους των νέων κομμάτων που σχηματίσθηκαν ή προβλήθηκαν με ιδιαίτερο τρόπο πριν τις εκλογές και από τον εσμό των συνήθως περιπατητών της πολιτικής που όπου βλέπουν φως μπαίνουν. Τώρα το φως το είδαν στο τριώροφο καταστημα…”Σύριζα, εδώδιμα , αποικιακά”.

 Η “αγανάκτηση” όλων αυτών, σε υψηλές νότες, εντάσσεται στην κακόφωνη χορωδία της νέας βουλής, που έχει από χιτλερικές καρικατούρες και ελληνόφωνες μεταμφιέσεις των καλών ασυνάρτητων θεωριών συνωμοσίας , μέχρι το καλό παλιό σταλινικό καφενείο του Περισσού, όπου ξεκουκκίζεται το ίδιο μπεγλέρι 90 χρόνια τώρα. Ολοι αυτοί συνεπικουρούνται από περιφερόμενους δημοσιογραφίσκους (δύσκολο πράγμα η ανεργία, όπως και η αξιοπρέπεια) και την προσωπική τους αγανάκτηση, (όλοι έχουμε και από έναν ή και περισσότερους λόγους να είμαστε θυμωμένοι σήμερα), την κάνουν πολιτική, κατεβάζοντας από την αποθήκη τα παλιά καλά εγχειρίδια του εκλαικευμένου μαρξισμού (σε εικόνες) , που κατάπιναν στα νειάτα τους, μήπως και βρούν φιλενάδα. Οι κορυφαίοι δε στο είδος αυτό “πλαισιώνουν” τα μελλοντικά γραφεία τύπου, στα οποία θα εγκατασταθούν όταν οι ‘γνήσιοι επαναστάτες” θα έλθουν-με την βοήθεια τους-στην εξουσία. Αλλά φευ στην Ελλάδα και στο κρατικοδίαιτο επαναστατικό της κίνημα, που βασικό καύσιμο έχει την φραπεδιά, ακόμη και την “επανάσταση” περιμένουν κάποια στιγμή το κράτος να την κάνει. Και φυσικά , όπως γίνεται πάντοτε (μα πάντοτε) σ αυτές τις περιπτώσεις, αυτή που δέχεται τα περισσότερα πυρά (τι πυρά δηλ. σάλια από βρισιές) , είναι η ΔημΑρ. και ο Κουβέλης. Το τι έχει γραφτεί αυτές τις μέρες είναι άξιο συλλογής και ανάρτησης σε έναν μελλοντικό τοίχο των δακρύων, όπου η ‘αριστερά” θα αναθυμάται τις χειρότερες μέρες της. 

Το θέμα όμως είναι αλλού και ο κόσμος έχει τα προβλήματα του και δεν συντονίζεται με τις άναρθρες κραυγές. Οι αγωνίες και τα ερωτηματικά  του απαιτούν απαντήσεις και στο μέτρο του δυνατού,λύσεις και καταλαβαίνει ότι η παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς σ αυτήν την κυβέρνηση, αποτελεί ένα είδος εγγύησης για τον σκοπό αυτό. Δύσκολη δουλειά φαίνεται, αλλά όχι ακατόρθωτη. Θέλει  υπομονή και ΚΥΡΙΩΣ η πρώτη βοήθεια πρέπει να δοθεί σ αυτούς που δεν έχουν πλέον ανάσα και αντοχές. Οι Φωτόπουλοι και οι Λουράντοι να σταματήσουν να είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων και στην θέση τους να μπούν οι πεινασμένοι, οι χωρίς εισόδημα πλέον, οι αποσυνάγωγοι. Η σύνθεση της κυβέρνησης (ως προς τα πρόσωπα) δεν εγγυάται κάτι τέτοιο, γι αυτό απαιτείται καθημερινή επαγρύπνηση. Οι Στυλιανίδηδες και οι Αβραμόπουλοι δεν είναι και τα πιο φερέγγυα πρόσωπα, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα. Ιδωμεν.

Και για να “αποκαταστήσουμε” τον Κάλβο, που σίγουρα θα στριφογύρισε στον τάφο του αυτές τις μέρες (όπως και άλλοι ποιητές-η ποίηση είναι για να “θυμίζει” , και όχι για να σκεπάζει)….”θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία”.

Σ.Σαρακενίδης