Ένα μεγάλο χειροκρότημα στη νέα κυβέρνηση. Η οποία ετοιμάζεται για το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της Ελλάδας

Στα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, έτσι τουλάχιστον όπως εφαρμόστηκε μέχρι και πριν από τις εκλογές της 17^ης Ιουνίου, έχουμε αναφερθεί πολλές φορές και δε νομίζω ότι μπορούμε να πούμε κάτι καινούριο, κάτι που να μην το έχουμε ξαναπεί. Ήταν μια πολιτική εξαθλίωσης των Ελλήνων, καταπάτησης δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα, διάλυσης ζωών γεμάτων όνειρα και ελπίδες για το μέλλον.

«Αυτή η πολιτική πρέπει να αλλάξει» μας έλεγε προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός, «πρέπει να αποκατασταθούν οι όποιες αδικίες έγιναν» μας έλεγε συνέχεια και είχε κάνει σημαία του προεκλογικού του αγώνα την επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου. Σε κάθε πέντε κουβέντες του ανέφερε την επαναδιαπραγμάτευση και την αλλαγή πολιτικής ώστε να μειωθούν τα βάρη του λαού ο οποίος και έχει φτάσει σε απόγνωση.

Με τον τρόπο αυτό των εύκολων υποσχέσεων και με τους ωμούς εκβιασμούς με τους οποίους βομβάρδιζε καθημερινά τους ψηφοφόρους, κατάφερε τελικά έστω και μέσω της συνεργασίας να πάρει την εξουσία και να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Έλληνες και κυρίως εκείνους που τον εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους, να περιμένουν την έστω σταδιακή υλοποίηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων.

Ωστόσο από τη βραδιά των εκλογών κιόλας η λέξη επαναδιαπραγμάτευση άρχισε να ακούγεται όλο και πιο σπάνια μέχρι που χάθηκε σαν να μην υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. Ήδη ακούμε για νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις τη στιγμή που το σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά ήταν ένα, ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ. Ας βγει έστω και ένας από τη σημερινή κυβέρνηση να μας πει πως δεν ήταν αυτό το προεκλογικό σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας, ας βγει έστω και ένας να μας πει ότι και προεκλογικά έλεγαν το αντίθετο, ότι δηλαδή θα παρθούν και νέα μέτρα.

Όλα αυτά όμως μοιάζουν πραγματικά ελάχιστα μπροστά στο ΕΓΚΛΗΜΑ που τώρα ετοιμάζεται να κάνει ο κύριος Σαμαράς και αναφέρομαι στην περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων όπως είναι αυτά της αναπηρίας. Αυτό είναι το δίκαιο και κοινωνικό κράτος του κυρίου Σαμαρά, να κόβει τα επιδόματα των ανθρώπων που εξαιτίας της αναπηρίας τους δεν μπορούν να εργαστούν και δεν έχουν άλλο τρόπο για να ζήσουν.

Άντε λοιπόν τι κάθονται και περιμένουν; Ας βγουν να πουν σε αυτούς τους ανθρώπους ότι επειδή είναι ανάπηροι, δεν έχουν δικαίωμα να ζουν, ας τους πουν ότι εξαιτίας του χτυπήματος που δέχτηκαν από τη ζωή και έμειναν ανάπηροι, δεν έχουν θέση σε αυτή την κοινωνία, ας βγουν να τους πουν ότι δεν τους υπολογίζουν για ανθρώπους. Έτσι κι αλλιώς η απόφασή τους να περικόψουν και τα αναπηρικά επιδόματα αυτό μας δείχνει, μένει απλά και να μας το πουν.

Κι όλα αυτά τη στιγμή που υποτίθεται πως μέσω της απογραφής, το κράτος θα γλυτώσει πολλά εκατομμύρια ευρώ μιας και εντοπίστηκαν δεκάδες χιλιάδες μαϊμού ανάπηροι οι οποίοι και δίκαια δε θα λάβουν ξανά το επίδομα που παράνομα λάμβαναν ως τώρα. Φυσικά να ξεκαθαρίσω ότι μιλάμε για επιδόματα που το ανώτερο δεν ξεπερνάει τα 720 ευρώ, αλλά στην πλειονότητά τους κυμαίνονται γύρω στα 350 ευρώ. Αυτά τα επιδόματα ζητά η τρόικα να περικοπούν και φυσικά η κυβέρνηση Σαμαρά που δήθεν θα έδινε αγώνες επαναδιαπραγμάτευσης δεν έχει τα κότσια να πει όχι παρά μόνο να εκτελέσει την εντολή του αφέντη της.

Ας χειροκροτήσουμε λοιπόν όλοι μαζί αυτή την κυβέρνηση η οποία πριν καν προλάβουμε να τη δούμε, έβγαλε τα μαχαίρια και άρχισε να κόβει. Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσαν όταν έλεγαν για αποκατάσταση της δικαιοσύνης, ήταν τελικά αποκατάσταση του τύπου «από ποιους δεν κόψαμε τίποτα; Από τους δικαιούχους αναπηρικών επιδομάτων, ε τότε ας κόψουμε κι από αυτούς για να μη μας λένε πως δεν τους αντιμετωπίζουμε όλους με ίσους όρους». Αντί να βοηθήσουν όσους βούλιαξαν από την ως τώρα εγκληματική πολιτική του μνημονίου, βουλιάζουν κι εκείνους που έστω και με τα ελάχιστα αυτά επιδόματα ζούσαν ακόμα.

Μπράβο λοιπόν στον κύριο Σαμαρά, μπράβο στο κοινωνικό πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, μπράβο τους για το αίσθημα δικαίου που τους διακατέχει. Θα μου πείτε βέβαια πως ναι, από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, παρόλο που μας έλεγαν άλλα προεκλογικά, λίγο πολύ περιμέναμε όλοι μια πιστή εφαρμογή των όρων του μνημονίου, η Δημοκρατική Αριστερά όμως τι κάνει; Γιατί δεν προσπαθεί να ανακόψει αυτό το έγκλημα που ετοιμάζονται να κάνουν εις βάρος των ανάπηρων συμπολιτών μας; Θα περίμενε κανείς από μια αριστερή δύναμη να είναι κάθετα αντίθετη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο αλλά δυστυχώς για την ώρα μας απογοητεύει και ο κύριος Κουβέλης, ο οποίος μάλλον έγινε ένα με τους υπόλοιπους.

Τουλάχιστον να λυνόταν το πρόβλημα της πατρίδας μας με τη μείωση των κοινωνικών επιδομάτων, θα μπορούσα να το δεχτώ και να πω ότι για τη σωτηρία της χώρας αξίζει μια τέτοια θυσία. Εδώ όμως μιλάμε για ένα γκρεμισμένο σπίτι και η κυβέρνηση αντί να προσπαθήσει να το κτίσει από την αρχή, ασχολείται με τις χαλασμένες βρύσες του τις οποίες και θεωρεί πως αν φτιάξει, το σπίτι θα επανέλθει στην αρχική του μορφή. Κρίμα, κρίμα γιατί δεν έχω πρόβλημα να ομολογήσω πως προεκλογικά είχα πειστεί για τις προθέσεις του κυρίου Σαμαρά να επαναδιαπραγματευθεί το μνημόνιο κι αυτό διότι ακόμα και οι πέτρες είχαν καταλάβει πως η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Κρίμα μόνο που οι πέτρες το κατάλαβαν αλλά ο κύριος Σαμαράς ακόμα δεν το έχει καταλάβει.

Σ. Καραχότζα