Τοποθέτηση του Ηλ. Βασιλούδη στον απολογισμό πεπραγμένων του Δήμου Ξάνθης.

Σε μια Ελλάδα της κομματοκρατίας άρα της κακιστοκρατίας, των κολλητών και της δημιουργίας μόνον με «άκρες», σε μια Ελλάδα όπου η ιδιωτική οικονομία ήταν κρατικοδίαιτη και λειτουργούσε διαπλεκόμενα με το Δημόσιο, όπου το μέτρο ήταν το μέτριο και η αριστεία ήταν υπό διωγμό, ο παραγοντίσμός και η οικογενειοκρατία, οι συντεχνίες και οι «φυλές», πχ, Πασοκ-ΝΔ, κουμπάρος, συγχωριανός, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός αλλά και η μαγκιά ήταν το μέσον, σε μια Ελλάδα όπου οι συνδικαλιστές αποτέλεσαν οι περισσότεροι νομενκλατούρα ή τσιλιαδόροι του συστήματος, όπου η πολιτική αντικαταστάθηκε από την μικροπολιτική, όπου η κομμουνιστική αριστερά υποσχόταν θεολογικά στην άλλη ζωή, τις λύσεις, σε μια Ελλάδα όπου η αποκέντρωση και η απογραφειοκρατικοποίηση έγινε σύντομο ανέκδοτο, όπου κεντρική εξουσία, δημοτικοί άρχοντες, αποτέλεσαν ένα εκρηκτικό μίγμα αναποτελεσματικότητας και διαφθοράς, ερχόμαστε να αποτιμήσουμε τη δραση σε ένα υποσύνολο της Ελληνικής κοινωνίας, το Δήμο μας.

Υπάρχουν μεγάλες ανακατατάξεις. Είναι γεγονός ότι με τον Καλλικράτη, είχαμε έλλειψη κεντρικού συντονισμού, δίνονταν αρμοδιότητες ενώ κόβονταν χρήματα, αποφάσεις που από χρόνια έπρεπε να είχαμε πάρει, ζητιόνταν να εφαρμοστούν σε μια νύχτα.

Είμαστε εδώ όμως και για τα δύσκολα, βάζοντας προτεραιότητες, ξεκινώντας από αυτά που δε χρειάζονται χρήματα, ξεκινώντας με ένα συμμάζεμα της όποιας σπατάλης, επενδύοντας στην καινοτομία σε ένα οραματικό και όχι μόνον διαχειριστικό πρόγραμμα, κινητοποιώντας όλους όσους θέλουν να βοηθήσουν, γιατί σ΄ αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς.

Ο Δήμος σήμερα κινείται με 2-3 αρχές που είναι κοινές ουσιαστικά και παραπέμπουν στην άσχημη παράδοση του λαού μας, που δυστυχώς για μας, λειτουργεί και τώρα.

Πρώτον έχει ο θεός για αύριο. Πώς να εξηγήσεις τα μεγάλα ποσά που ξοδεύαμε για το καρναβάλι, ενώ δίπλα μας ξεδιπλώνονταν οι ήπιες μορφές ενέργειας που θα δημιουργούσαν άλλα οικονομικά δεδομένα. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις την επερχόμενη βόμβα της ΔΕΥΑΞ, όπου το 70% των εξόδων της, είναι ανελαστικές δαπάνες και για να δανειστεί βάζει υποθήκη ο Δήμος και μάλιστα κάποιες εγγυητικές ήδη καταπίπτουν η το φαινόμενο ΕΑΠΑΞ;

Πώς να εξηγήσεις ότι αναμορφώνουμε την πλατεία, αλλά για το κυκλοφοριακό προκηρύσσουμε κατόπιν διαγωνισμό με κίνδυνο ή αλλάξει το καινούργιο σχέδιο και ποιος θα πληρώνει το κόστος της αλλαγής ή να προσαρμοστεί αυτό που υπάρχει, άρα τζάμπα τα χρήματα;

Το εξηγείς με την δεύτερη αρχή το βλέποντας και κάνοντας.

Με την ίδια αρχή μπορείς να εξηγήσεις ότι έχουμε κτίρια όπως του Καπνικού Σταθμού και του Μουζαφέρ Μπέη, που το πρώτο ακόμη ψάχνουμε την αστυνομία για να πάει και το δεύτερο το ανακαινίσαμε και μετά ψάξαμε να βρούμε τι θα γίνει;

Πως αλλιώς να εξηγήσεις ότι ζητούμε αξιοποίηση της δημοτικής περιουσίας για να ξέρουμε τί μας χρειάζεται και τί μπορεί να αξιοποιηθεί αλλά δε προχωρά τίποτε; Αξιοποίηση δε σημαίνει ξεπούλημα σώνει και καλά, όπως ανταπαντούν Πώς να εξηγήσεις ότι προϋπολογίσαμε 1.500.000 εκατ ευρώ για αναπαλαίωση του Δημαρχείου και μετά ασμένως προσθέσαμε 1.000.000 εκατ ευρώ γιατί κάναμε λάθος στον προϋπολογισμό. Εδώ διάβασε ότι δεν είχαμε κάποια άλλη μελέτη για να αξιοποιηθεί αυτό το εκατομμύριο.

Βλέποντας και κάνοντας ήταν και η απόφαση για την αγορά του νέου Δημαρχείου που έτσι αλλιώς δεν θα εξυπηρετήσει όλες τις ανάγκες του Δήμου και πληρώνουμε τώρα 1.200.000 ευρώ, ποσό πολύ σημαντικό για σήμερα.

Βλέποντας και κάνοντας ήταν και είναι πολλοί διαγωνισμοί για προμήθειες όταν δεν ήταν επαρκώς τεκμηριωμένοι, πχ επισκευές αυτοκινήτων κλπ, χωρίς με λεπτομέρεια να αναφέρεται για ποιο αυτοκίνητο, το είδος της συντήρησης και η επισκευή, όπως όλοι ξέρουμε λίγο πολύ και προϋπολογίζουμε για τα αυτοκίνητα μας; Αυτοί άλλωστε οι διαγωνισμοί επικρίνονται και από την ομάδα που συνέταξε το Επιχειρησιακό Σχέδιο του Δήμου.

Η ίδια επιτροπή επικρίνει το Δήμο για την ανακύκλωση των απορριμμάτων, το δε δικό μου σχόλιο είναι ένα σκίτσο ενός φίλου, δεν είδα, δεν άκουσα, δε μιλώ…ούτε μια προσπάθεια.

Στις δύσκολες εποχές, στις κοινωνικές κρίσεις η συντεταγμένη υποχώρηση στα οικονομικά θέματα με δικαιοσύνη και απόλυτη πίστη στις δημοκρατικές διαδικασίες θα είναι η άμυνά μας. Αν λειτουργήσουμε με κανόνες και μέτρο προς αυτούς που ρυπαίνουν, αυθαιρετούν και δεν πληρώνουν, θα έχουμε αξιοπιστία και οι πολίτες θα σέβονται τις αποφάσεις του Δήμου πράγμα που δε κατάφερε ο Δήμος.

Και το λέω αυτό για να σταθώ σε ένα παράδειγμα. Είναι δύσκολη το καταλαβαίνω η εποχή για σερίφηδες, δύσκολη η εποχή και για επιτροπές που επιβεβαιώνουν μεγάλα πρόστιμα. Τα προβλήματα δε λύνονται ούτε με ατομική μαγκιά, ούτε με συλλογική αναλγησία. Χρειάζεται ένα σαφέστατο θεσμικό πλαίσιο, το οποίο θα βάζει κάποια όρια για το πού αρχίζουν τα όρια της ατομικής ιδιωτικής εργασίας και πώς προφυλασσονται τα αγαθά των πολιτών, δηλ. οι ελεύθεροι χώροι, τα πάρκα κλπ. Ένα θεσμικό πλαίσιο που με σαφήνεια θα ορίζει και θα τιμωρεί τον κατά συρροή παραβάτη, παραδειγματικά.

Απ΄ την άλλη θα δίνει την ευκαιρία της έμπρακτης συγγνώμης των επαγγελματιών που παραβατούν για μια φορά. Αλλιώς θα λειτουργούν, η γνωριμία και οι άκρες, άρα άνιση αντιμετώπιση, αδικία άρα απώλεια εμπιστοσύνης.

Κύριοι συνάδελφοι, υπάρχει ο λαϊκισμός του να λες πράγματα που θωπεύουν αυτιά, να λες αυτό που θέλει να ακούσει κάποιος και ο λαϊκισμός του να δαιμονοποιείς τον αντίπαλο και έτσι να πιστεύεις, ότι εσύ κατέχεις τη μόνη αλήθεια. Δεν είναι καιρός για πρίγκιπες αγαπητοί φίλοι, πάντα βάζω τον εαυτό μου στην θέση του αλλού, είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην ατομική ευθύνη και στις συλλογικές λύσεις. Γι αυτό, όταν έβλεπα μια προσπάθεια ειλικρινή δεν απέφευγα τις ευθύνες, προσπαθούσα με συνεργασία να λύσω το θέματα που προέκυπταν, το ξέρουν οι συνάδελφοι που συνεργάστηκα μαζί τους, η λογική μου έλεγε να προσπαθώ να μπαίνει ένα θεσμικό πλαίσιο, που θα μας δίνει το μέτρο, γιατί από το τίποτε δε γεννιέται κάτι, πολλά μικρά θα μας παρουσιάσουν το μεγάλο, την καλύτερη κοινωνία, που θέλω τώρα να την ακουμπώ, όχι μετά θάνατον.

Εντάξει Δεν είναι μια κοινωνία που θα ‘θελα να ζω, όπου οι ανισότητες αυξάνονται δραματικά και οι νεόπτωχοι ραγδαία, όπου χτυπιέται η κοινωνική πρόνοια, η ανεργία σκοτώνει, ομως αυτήν έχουμε και μέχρι να φανεί ορατό κάτι άλλο, πρέπει να διαφυλάξουμε την δημοκρατική της οργάνωση, γιατί πρωτίστως ωφελεί τους αδύνατους πολίτες, την πλειοψηφία δηλαδή, πάνω σ΄ αυτήν την προοπτική πρέπει να επιμείνουμε, γιατί τίποτε δε πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή, ελπίδα γεννάει η ζωή, η λεχώνα λέει ο Μ Ρασούλης, αυτή την ελπίδα πρέπει να την κρατήσουμε ζωντανή.

           Ενώ σε κεντρικό επίπεδο γίνεται μια προσπάθεια ακόμη και με μια μερίδα της μεταρρυθμιστικής αριστεράς παρόλα τα πίσω- μπρος, στο Δήμο οι μνηστήρες από την ιδία παράταξη έχουν δικό τους βιλαέτι.

Αποσυντονιζουν αντί να ενοποιούν.

Για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα του δήμου πρέπει πια να μιλήσουμε με όρους μέλλοντος και όχι παρελθόντος, πρέπει να μάθουμε να συν-χωρούμε και όχι να κρατάει ο καθένας τη δικιά του αλήθεια, τουλάχιστον σε επίπεδο δήμων. Το αλλάζουμε η βουλιάζουμε δεν είναι ένα σύνθημα που αφορά μόνον στην κοινωνία των ολίγων, μπορεί και πρέπει να αφορά τον δημοκράτη πατριώτη επιχειρηματία και τον εργαζόμενο υπάλληλο και επαγγελματία.

Δυστυχώς μείναμε στο βουλιάζουμε.

Κάποιοι πρέπει να κάνουν την αρχή να προσπαθήσουν να ενοποιήσουν όλες τις ζωντανές δυνάμεις του δήμου μας, με δέκα αρχές και όχι να έχει καθένας αυτοσκοπό την καρέκλα, στο τέλος τέλος,

δικό μας είναι ότι μπορούμε να χάσουμε λέει μια ποιήτρια.