Σε μια χώρα που η δημοσιογραφία ασκείται στοιχειωδώς με συνέπεια, εντιμότητα, και υπευθυνότητα το πρωτοσέλιδο εκδοτικό σημείωμα μιας εφημερίδας με διεθνή αναγνωρισιμότητα και επιρροή θα είχε προκαλέσει το άμεσο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.

Όταν μάλιστα οι θέσεις που διατυπώνονται εκφράζουν τις απόψεις μιας υπερδύναμης, ο σχολιασμός και η ανάλυση τους είναι αυτονόητη πράξη της δημοσιογραφικής λειτουργίας. Ο Niklas Luhmann έχει καταστήσει ευκρινή την αποκλίνουσα διάσταση της ενημέρωσης, ανατέμνοντας τον ρόλο των Μέσω Μαζικής Ενημέρωσης, όταν αναφέρει πως αυτό που πρέπει να εκπέσει σε λήθη ή θα πρέπει να αναδειχθεί αποφασίζεται εντέλει από τα ίδια τα μέσα. Στη διαπλοκή τους θα συμπληρώναμε με κέντρα που επιθυμούν και επιδιώκουν την απροσχημάτιστη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις υπήρξε το πρωτοσέλιδο εκδοτικό σημείωμα των New York Times στις 9 Νοεμβρίου μετά την επίμαχη ψηφοφορία στη Βουλή του Πολυνομοσχεδίου για την «έγκριση του Μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής» με τον εύγλωττο τίτλο «Greece Drinks the Hemlock» δηλ. «Η Ελλάδα πίνει το κώνειο». Χωρίς να παραγνωρίζει την κρισιμότητα των μέτρων που πρέπει να ληφθούν άμεσα για την εκταμίευση μέρους της δανειακής σύμβασης στο άρθρο επισημαίνεται η ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές. Ο συντάκτης παρατηρεί εντούτοις πως τα ιδιαίτερα επώδυνα μέτρα δεν θα συμβάλλουν στην αποκλιμάκωση τους χρέους ούτε στη δημοσιονομική βελτίωση αλλά επισημαίνει πως τα μέτρα θα συρρικνώσουν περαιτέρω μια οικονομία που έχει ήδη συρρικνωθεί κατά 25% τα τελευταία χρόνια.

Ως λύση στη διαφαινόμενη αδιέξοδη πολιτική που εφαρμόζεται προτείνεται η διαγραφών χρεών και ο δανεισμός με χαμηλότερο επιτόκιο μέσω ενός ευρωπαϊκού πιστωτικού μηχανισμού, καθώς και με την άρση των περιορισμών στην αγορά εργασίας.

Το πλέον ενδιαφέρον μέρος του σημειώματος εντοπίζεται στην τελευταία παράγραφο όπου αναφέρεται:

Οι Έλληνες πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε ένα πολιτικό σύστημα που αισθάνονται ότι απέτυχε να τους προστατεύσει από την οικονομική καταστροφή. Οι Έλληνες βουλευτές το γνωρίζουν αυτό, αλλά αισθάνονται υποχρεωμένοι να πράξουν αυτά που τους ζητούν οι ευρωπαίοι πιστωτές τους. Και, υποψιαζόμαστε, πολλοί από αυτούς τους πιστωτές, επίσης, γνωρίζουν ότι περισσότερη λιτότητα δεν είναι η απάντηση. Αλλά μέχρι στιγμής, δείχνουν απρόθυμοι να αμφισβητήσουν την ηγέτιδα της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρώπης, την καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, η οποία εξακολουθεί να πιστεύει ότι μόνο η οικονομική τιμωρία θα ωθήσει τους Έλληνες στη μεταρρύθμιση.

Αυτή μπορεί να είναι μία νικηφόρος πολιτική φόρμουλα στη Γερμανία, όπου η κα Μέρκελ θα θέσει την υποψηφιότητά της για επανεκλογή το επόμενο έτος. Αλλά είναι μια αυστηρή, περιττή, τραγωδία για την Ελλάδα.

Ουσιαστικά πίσω από την προσέγγιση αυτή υποκρύπτεται η αντίθεση μεταξύ Κομισιόν, ΔΝΤ και Βερολίνου για την καταβολή της επόμενης δόσης του δανειακού προγράμματος. Είναι χαρακτηριστικό πως, παρά τις καταστροφολογικές και έμμεσα απειλητικές εκτιμήσεις ευρωπαίων αξιωματούχων και των εγχώριων φερέφωνών τους, η υπερψήφιση των σκληρών μέτρων δεν συνοδεύτηκε από τις αναμενόμενες θετικές δηλώσεις. Ουσιαστικά το ίδιο επισημαίνουν σε άρθρο τους και οι Financial Times που συναρτούν τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας με τη χορήγηση δανείου με μειωμένο επιτόκιο.

Η κοινή συνιστώσα των δημοσιευμάτων συνοψίζει την παρότρυνση του ΔΝΤ προς τη χώρα μας και ιδίως των Αμερικανών που για τους δικούς τους λόγους στήριξαν όλο αυτό το διάστημα τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας, να μην αποδεχθεί τη βοήθεια με τους όρους που επιβάλλουν οι Γερμανοί. Αυτό θα σημάνει την ολοκληρωτική εξάρτηση της χώρας μας από τις διαθέσεις των Γερμανών που οδηγούν την ελληνική οικονομία σε αργό θάνατο προκειμένου να μειώσουν το δικό τους κόστος και να διασφαλίσουν τη μεγιστοποίηση των κερδών τους. Αυτό που προτείνει το ΔΝΤ είναι κατά βάση μια συνολική λύση του προβλήματος, που θα περιλαμβάνει νέο κούρεμα χρέους, πρόταση που συναντά τη σφοδρή αντίδραση των Γερμανών. Στη γραμμή όμως της κας Μέρκελ είναι απόλυτα ταυτισμένη η ΝΔ του κ. Σαμαρα και ο δέσμιος των «ολισθημάτων» του κ. Βενιζέλος.

Η παράμετρος αυτή του προβλήματος αποσιωπήθηκε από τους εγχώριους τηλεοπτικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης αλλά και των έντυπων ΜΜΕ προκειμένου να δικαιολογηθούν τα ατελέσφορα και απροκάλυπτα άδικα μέτρα, η προκλητική ανικανότητα και απραξία της κυβέρνησης Σαμαρά όπως και η απέλπιδη και ένοχη στήριξη της πολιτικής της ΝΔ από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Να είναι άραγε τυχαίο που σοβαρά ζητήματα όπως η λίστα Λαγκάρντ ή η εμπλοκή του ονόματος του Προέδρου της Βουλής σε σοβαρό σκάνδαλο έχουν υποβαθμισθεί ή ξεχαστεί από ΜΜΕ που θα έπρεπε λογικά να έχουν κηρύξει εξ αιτίας των χρεών τους πτώχευση; Απ την άλλη πάλι τα θέματα αυτά διέλαθαν της προσοχής της αντιπολίτευσης είτε εξ αιτίας των συμπλεγματικών πολιτικών τους συμπεριφορών είτε εξ αιτίας της εγνωσμένης ανεπάρκειάς τους να διατυπώσουν μια πολιτική πρόταση εξόδου από την κρίση.

Για μια ακόμη φορά αναδεικνύεται η απουσία ενός συγκροτημένου πολιτικού λόγου και μιας πειστικής επεξεργασίας θέσεων που θα προδιαγράψουν την αναπτυξιακή προοπτική της χώρας. Όσο το κενό αυτό παραμένει τόσο η πολιτική θα ασκείται με όρους διαπλοκής και αδιέξοδης μετρολογίας που έχει καταστεί προ καιρού αναξιόπιστη. Η εμμονή σ αυτή τη κατεύθυνση απομακρύνει κάθε ελπίδα βιώσιμης λύσης. Εξυπηρετεί μόνον αυτούς που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την έκπτωση της χώρας, αποδυναμώνει και αποπρασανατολίζει κάθε κοινωνική δυναμική ικανή να διαμορφώσει ένα νέο αναπτυξιακό πρόταγμα για τη χώρα.