Αυτή η ιστορία του νέου φορολογικού νομοσχεδίου και οι “διαδικασίες” που ακολουθούνται από την πλευρά του Υπουργείου Οικονομικών, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.

Ενώ το περιβάλλον έχει αλλάξει και ο κόσμος απαιτεί πλέον μια δικαιότερη κατανομή των βαρών, διεύρυνση της φορολογικής βάσης, πάταξη ή τέλος πάντων περιορισμό της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής και να βρεθεί τρόπος να  δοθεί μια ανάσα στα χαμηλά εισοδήματα, η κυβέρνηση τσαλαβουτά σε γνώριμα,  βρώμικα, βαλτόνερα. Χρησιμοποιώ όλες αυτές τις κλισέ εκφράσεις που έχουν γίνει πια μόνιμη καραμέλα στα χείλη όλων,θεωρώντας ότι είναι πλέον γενική απαίτηση η υλοποίηση τους, πλην όμως οι τεχνοκράτες περί άλλα τυρβάζουν. Η σκέψη ότι θέλουμε 2,5 δις από φόρους και πώς αυτό θα επιτευχθεί, δεν βοηθάει σήμερα, είναι ένα παλιό , ξεφτισμένο τερτίπι, που έχει αποτύχει παταγωδώς και ήταν-και είναι- η βασική εξυπηρέτηση του πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης της χώρας.

Επειδή τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτού του προβλήματος περιγράφονται και αναλύονται σε ειδικά άρθρα, θα περιοριστώ στην ματιά του απλού πολίτη που απαιτεί επί τέλους αυτό που ειπώθηκε , να πληρώνουν περισσότεροι άνθρωποι και λιγότερο ο καθένας μας. Για να γίνει αυτό όμως με σωστό τρόπο, έπρεπε ή να ανακαλύψουμε την Αμερική ή επειδή αυτό έχει γίνει, να την αντιγράψουμε.

Για να φορολογήσεις κάποιον δίκαια και σωστά πρέπει να ξέρεις δύο πράγματα. Την περιουσία του και τα εισοδήματα του και φυσικά ποιές είναι οι υποχρεώσεις του που θεωρούνται κοινωνικά ανεκτές και κατά συνέπεια πρέπει να διευκολυνθεί για να τις φέρει σε πέρας. Τα παιδιά π.χ. είναι μία τέτοια περίπτωση, που φυσικά εξαρτάται και από το ύψος του εισοδήματος, αλλά αυτό-ειδικά στις περιπτώσεις των μισθωτών και συνταξιούχων-είναι γνωστό, άρα δεν μπορεί να εξαιρεθούν από μια τέτοια διευκόλυνση. Το κράτος χρόνια τώρα δεν κατάφερε να έχει μια σωστή και επικοινωνούσα με τις “συνιστώσες” της μηχανοργάνωση, ώστε σε μια μεγάλη βάση δεδομένων να υπάρχουν όλα τα εισοδήματα και οι πηγές τους. Από την άλλη ούτε περιουσιολόγιο αξιόπιστο υπάρχει. Αυτές οι  βασικές ελλείψεις, δεκαετίες τώρα στρέφουν πάντοτε τα κρατικά βέλη προς τους ίδιους και ίδιους . Το άλλο μεγάλο πρόβλημα-που συνδυάζεται με τις  προηγούμενες ελλείψεις και ενδεχομένως τις “τροφοδοτεί”- είναι η αδυναμία των ελεγκτικών μηχανισμών, οι οποίοι, επειδή είναι “χειροκίνητοι”, αφήνουν πολλά περιθώρια στα στελέχη τους να αυθαιρετούν και να αντιμετωπίζουν πολλές φορές, με υποκειμενικό τρόπο τις τεχνικές ελλείψεις. Αν το σύστημα “αυτοματοποιηθεί”, δεν θα αφήνει περιθώρια για παρασπονδίες. 

Επειδή πατριώτης δεν είναι αυτός που βάζει την σημαία στο μπαλκόνι του,αλλά αυτός που είναι συνεπής προς τις υποχρεώσεις του, που πληρώνει τους φόρους, που δεν κρύβει εισόδημα, που δεν κλέβει δηλ. τους συμπολίτες και συμπατριώτες του, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, ένα δίκαιο και σωστό φορολογικό σύστημα θα θέσει τις βάσεις της όποιας ανάπτυξης και της επανασύνδεσης των πολιτών με έννοιες που τείνουν να ξεχαστούν. Αρκεί βεβαίως το κράτος τα έσοδα αυτά να τα κατευθύνει προς εκείνους που βρίσκονται χαμηλά στην οικονομική κλίμακα, ώστε  να αποκτήσει το πραγματικό της νόημα η δημοκρατία  και να μην επιτρέψει έτσι ακραίες σκέψεις και πρακτικές να εξαπλώνονται και να μολύνουν την ατμόσφαιρα. 

Η δικαιοσύνη έχει την πρωταρχική της εφαρμογή όταν πληρώνει ο καθένας σύμφωνα με τις δυνατότητες του και  παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες; του.

Ένα μόνιμο, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα βρίσκεται στην αρχή ενός δρόμου , που χρειάζεται βεβαίως και άλλες διορθώσεις. Αλλά όπως λένε, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Σ.Σαρακενίδης