Το 2013 ξεκινά μ’ ένα θαύμα. Ποιο είναι το θαύμα ο ορισμός του 2013 από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως έτους ελεύθερης διακίνησης και εγκατάστασης. Οποία χαρά για μας κυρίως τους Ελληνοκύπριους που έχουμε από πάνω μας την απειλή του 649/1990 Ψηφίσματος των Ηνωμένων Εθνών, που ψηφίστηκε  επί προεδρίας Γεωργίου Βασιλείου, το οποίο στηριζόταν και από το ΑΚΕΛ- που μας ορίζει ως λύση του «Κυπριακού Προβλήματος», όπως μάθαμε και εμείς με τα χρόνια να αποκαλούμε την τουρκική εισβολή και κατοχή στο νησί μας- την Διζωνική- Δικοινοτική Ομοσπονδία.

Από το 1990 μέχρι σήμερα υπάρχουν σωρεία διαξιφισμών μεταξύ των διαφόρων κομμάτων στο νησί μας, για το ποιός ευθύνεται για τη λύση της Διζωνικής- Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Μάλιστα το θέμα έχει εξελιχθεί σε μια έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των υποψηφίων προέδρων των επικείμενων προεδρικών εκλογών στο νησί μας. Ξεχνώντας τεχνηέντως την ευθύνη που φέρουν όλοι, είτε υπηρετήσαντες ως αρχηγοί κομμάτων, ως υπουργοί ή ως πρόεδροι της Κύπρου.  Μια πολύ καλή αναφορά κάνει η γνωστή σε όλους συγγραφέας και ερευνήτρια Φανούλα Αργυρού, που κυριολεκτικά κτενίζει τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία του Foreign Office, για τον υποψήφιο του ΑΚΕΛ κ. Σταύρο  Μαλά, ο οποίος δήλωσε: «Η λύση διζωνικής ομοσπονδίας για την ε/κ κοινότητα, σημαίνει λύση δύο περιφερειών μεταξύ των οποίων να μετακινούνται ελεύθερα, να εγκαθίστανται ελεύθερα και να αποκτούν περιουσία ελεύθερα όλοι οι πολίτες… αυτή είναι η ερμηνεία της διζωνικής ομοσπονδίας για εμάς, και πάνω σε αυτή την βάση έχουμε διαπραγματευτεί για πάρα πολλά χρόνια», χαρακτηρίζοντας τις δηλώσεις του κ. Μαλά ανιστόρητες ελεεινολογίες, ψευδολογίες και ασυναρτησίες. Η αναφορά μου στον κ. Μαλά δεν έχει να κάνει με κομματικά τερτίπια, γίνεται απλά για να καταδείξω το πώς  αντιλαμβάνονται οι πολιτικοί μας τις βασικές έννοιες με τις οποίες κάνουν τις συνομιλίες για την υποτιθέμενη λύση του κυπριακού. Πως ερμηνεύει ο καθένας διεθνείς όρους που θα έπρεπε να έχουν ένα σταθερό ορισμό και μια έννοια.

Γιατί γίνεται όμως αυτή η παραβίαση των απλών δικαιωμάτων του λαού μας και ποιοι το θέλουν, μας το λέει χαρακτηριστικά  η κα Αργυρού που ως ερευνήτρια, γνωρίζει πολύ καλά ότι πάτρονες της Διζωνικής – Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι οι Βρετανοί, που ζήτησαν την βοήθεια των Αμερικανών και αρχικά κατέβασαν το σχέδιο τους ως ιδέες Γκάλι που καμιά σχέση δεν είχε με τον τότε Γ.Γ. Μούτρος Γκάλι όπως δεν είχε και στην δεύτερη και χειρότερη απόπειρά τους το 2004 με τον τότε Γ.Γ. Κόφι Ανάν και το «Σχέδιο Ανάν» όπως η ίδια λέει σε σχετικό  άρθρο της .

Βέβαια είναι γνωστό ότι έκτοτε όλες οι Κυβερνήσεις της Κύπρου, είτε το εγκρίναν είτε όχι, συνέχισαν τις υποτιθέμενες διμερείς συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους – με τον ψευτοπρωθυπουργό, του εκτρώματος κράτους που δημιούργησε η Τουρκία, στα κατεχόμενα από το στρατό της εδάφη της πατρίδας μας- ως εκπρόσωπο των Τουρκοκυπρίων, κατά τα Ηνωμένα Έθνη. Μάλιστα φτάνει στο σημείο ο Πρόεδρος της Κύπρου, ο οποίος εκλέγεται με δημοκρατικές διαδικασίες και που είναι ο μόνος νόμιμος και αναγνωρισμένος διεθνώς πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, να υποβαθμίζεται σε εκπρόσωπο μόνο  των Ελληνοκυπρίων και να συνομιλεί  υποτίθεται με ίσους όρους για λύση του «κυπριακού προβλήματος». Μια λύση η οποία δεν επήλθε ποτέ, μια λύση η οποία αναζητείται σε λάθος δρόμο κατά την ταπεινή μου άποψη, γιατί κλειδί στη λύση του κυπριακού είναι η κατοχική Τουρκία. Μ’ αυτή θα έπρεπε να συζητούμε και να συνομιλούμε με βασικό όρο την άρση της κατοχής και την άμεσο αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί.

Κατά την διάρκεια όλων αυτών των δεκαετιών από το 1974, μέχρι σήμερα, πέρασαν έμπειροι πρόεδροι της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, Σπύρος Κυπριανού, Γλαύκος Κληρίδης, Τάσσος Παπαδόπουλος, Δημήτρης Χριστόφιας, οι οποίοι θα έπρεπε κατά την άποψη μου να θέσουν το θέμα και να ζητήσουν την κατάργηση του απαράδεκτου ψηφίσματος 649/90 των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο πλήττει ασύστολα τις αρχές ελεύθερης εγκατάστασης και διακίνησης του λαού της Κύπρου. Σ’ αυτό θα έπρεπε να έχουμε στο πλευρό μας, όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη συνέχεια όλες τις χώρες των Η.Ε. Είναι αναφαίρετο ανθρώπινο μας δικαίωμα, το οποίο δεν ζητούμε απλώς αλλά το απαιτούμε γιατί μας ανήκει. Εάν είμαστε ενωμένοι και διεκδικητικοί μπορούμε να το καταφέρουμε, όπως καταφέραμε το 2004 να μην περάσει το σχέδιο Ανάν, καταφέρνοντας όχι απλά να μην περάσει ένα καταστροφικό σχέδιο (Αγγλικής προέλευσης πάλι) για το νησί μας, αλλά να διαφυλάξουμε την ύπαρξη και την συνέχεια μας ως κράτους και ως λαού. Βέβαια τότε είχαμε ένα ηγέτη, ένα Τάσσο Παπαδόπουλο, που τόλμησε να βγει δημόσια στη τηλεόραση και να καλέσει τον λαό να πει όχι στο σχέδιο Ανάν. Μια ανάσα για τον ταλαιπωρημένο λαό του νησιού μας, μια ελπίδα, άσχετα από την κομματική τοποθέτηση του καθενός μας, επιτέλους βρέθηκε ένας πραγματικός ηγέτης να βγει και να καλέσει το λαό να πάει κόντρα στα σχέδια των μεγάλων.

Κι εμείς σήμερα και πάλι πρέπει να βγούμε και ν’ απαιτήσουμε την άμεσο κατάργηση του ψηφίσματος 649/90, βάζοντας μπροστάρη, την Ενωμένη Ευρώπη, προτείνω λοιπόν την μάζωξη των υπογραφών μας προς τον σκοπό αυτό. Δεν είμαι η ειδική, απευθύνω έκκληση όμως μέσω αυτού του άρθρου σε όσους έχουν τις γνώσεις να στηθεί ένα τέτοιο σάιτ για την απαλλαγή του τόπου μας και του λαού μας από την καταπάτηση των δικαιωμάτων μας και των ελευθεριών μας.

Ελένη Χατζηγεωργίου

Τοπογράφος Μηχανικός & Πολιτικός Μηχανικός

Εκτοπισθείσα από Κ. Ζώδια, Κύπρου