Του Σάκη Μουμτζή

Θα βόλευε πολλούς αν ο ΣΥΡΙΖΑ στρεφόταν προς πιο μετριοπαθείς θέσεις και συμπεριφορές. Αυτό εξάλλου θα ήταν και θετικό για την πολιτική ζωή του τόπου. Ένας ισχυρός σοσιαλδημοκρατικός χώρος και μια ισχυρή κεντροδεξιά, θα αποτελούσαν παράγοντα σταθερότητας του πολιτικού συστήματος της χώρας.

Ευτυχώς η κεντροδεξιά υπάρχει, είναι σοβαρή και διεκδικεί την εξουσία. Η σοσιαλδημοκρατία δυστυχώς φυτοζωεί, προς το παρόν τουλάχιστον. Κάποιοι λοιπόν στην προσπάθεια τους να την αναζωογονήσουν, εμπνεύστηκαν την μετάγγιση αίματος από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε τελικά να συγκροτηθεί ένας μεγάλος και αξιόπιστος χώρος.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει και το αποδεικνύει με τις πράξεις του. Άλλωστε, ο πυρήνας που παίρνει τις αποφάσεις έχει μια μαρξιστική παιδεία και πιστεύει στο κομμουνιστικό όραμα εν έτει 2018. Κάτι που δεν αποτελεί πολιτικό φαινόμενο, αλλά ψυχιατρικό. Τις ιδεολογικοπολιτικές ονειρώξεις του Μπαλτά, του Κυρίτση, του Φίλη, του Γαβρόγλου και των λοιπών μαρξιστικών δυνάμεων ουδείς, στοιχειωδώς, νουνεχής άνθρωπος μπορεί να τις λάβει στα σοβαρά.

Όσα «ονόματα του κομμουνισμού» και να ανακαλύψει ο Μπαλτάς, ο κομμουνισμός δεν ανασταίνεται. Ευτυχώς! Έπεσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου το 1989, δημιουργώντας ένα τεράστιο ιδεολογικό κενό και ένα βαθύ ψυχικό τραύμα σε όσους αφιέρωσαν την ζωή τους στην επικράτηση του.

Όσες αξίες και να προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν οι μαρξιστές σήμερα, αυτό που έχει μείνει στον πλανήτη μας από την εβδομηντάχρονη περιπέτεια του κομμουνισμού είναι, αίμα, δυστυχία, μιζέρια. Και επειδή αυτήν την κατάσταση κανένας δεν μπορεί να την υπερασπιστεί, καταφεύγουν στις φαντασιώσεις τους. Ονειρεύονται φωναχτά. Δεν κρύβονται. Δυστυχώς κάποιοι δεν τους ακούν!

Οπότε ανακύπτει το ερώτημα: αυτοί οι άνθρωποι με την συγκεκριμένη προσωπικότητα, μπορεί ξαφνικά να γίνουν σοσιαλδημοκράτες; Να εγκαταλείψουν τον μαρξισμό; Μα, ακόμα γράφουν βιβλία γι΄αυτόν!

Και δεν αναφέρομαι μόνον στην παρουσίαση του βιβλίου του Α.Μπαλτά για «τα ονόματα του κομμουνισμού», όπου παραβρέθηκε όλη η «διανόηση» της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το προσπερνώ ως ένα γραφικό γεγονός.

Αναφέρομαι κυρίως στην τρυφερότητα και στο ενδιαφέρον που δείχνουν πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για τον Κουφοντίνα. Ας σημειωθεί πως ο Ν.Φίλης, πριν από λίγες ημέρες είχε χαρακτηρίσει «ως μη σημαντικό γεγονός» την αιχμαλωσία των δύο αξιωματικών του στρατού μας. Σήμερα «κλαίγεται» για την υγεία ενός δολοφόνου. Και είναι απολύτως λογικό για έναν μαρξιστή αυτή η αντιμετώπιση των δύο γεγονότων.

Ο Κουφοντίνας είναι συγγενής της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Παραστρατημένος, αλλά συγγενής. Οι δύο αξιωματικοί ανήκουν σε έναν κοινωνικό χώρο που ανέκαθεν προκαλούσε αποστροφή στην Αριστερά. Και σήμερα ακόμα, όσους υπερασπίζονται την πατρίδα τους αποκαλούν «στρατόκαυλους».

Εύλογο λοιπόν το ενδιαφέρον για τον κατά συρροή δολοφόνο, εύλογη και η αδιαφορία για τους δύο αξιωματικούς μας. Και τι μένει από αυτές τις ιστορίες των τελευταίων ημερών;

Μένει μια απογοήτευση σε όλους αυτούς που επιθυμούν και βλέπουν μια σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Ας το καταλάβουμε όλοι. Ο σκληρός πυρήνας αυτού του κόμματος σιχαίνεται την σοσιαλδημοκρατία, όπως σιχαινόταν ο Λένιν τον Κάουτσκι. Όλοι τους είναι διαπαιδαγωγημένοι με αυτήν την ιστορική αντιπαράθεση που έγινε στην δεύτερη δεκαετία του περασμένου αιώνα.

Οι σύγχρονες κοινωνίες βλέπουν στο 2050 και αυτοί έχουν στραμμένο το βλέμμα τους στο 1915. Ας τους αφήσουμε στην δυστυχία τους και στην κακομοιριά τους, αφού αυτό τους αρέσει.