Ο χαιρετισμός του Παύλου Λ. Αλεξίου * στον εορτασμό των 40 χρόνων του Πολυτεχνείου της Ξάνθης

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, αγαπητοί φίλοι Ξανθιώτες

Είμαστε πάλι εδώ.

Και είναι πολύ δύσκολο να μη συγκινηθεί κανείς, όταν μετά από τόσα χρόνια βρίσκεται ξανά με αγαπημένα πρόσωπα σε αυτό το χώρο, σε αυτή την πόλη, που περάσαμε τα πιο όμορφα, τα πιο ανέμελα, τα πιο ελεύθερα και χρήσιμα χρόνια της ζωής μας. Σε μια όμορφη πόλη που μας καλοδέχτηκε, που έγινε η δεύτερη πατρίδα μας, που θα τη θυμόμαστε για πάντα και που πολλούς τους κράτησε στην αγκαλιά της.

Μπορεί ο χρόνος να άφησε τα σημάδια του πάνω μας, μπορεί μια γλυκιά νοσταλγία να παραλύει τα σώματα, όμως το μυαλό ελεύθερο, φτερουγίζει στα χρόνια εκείνα της νιότης, αναστοχάζεται και θυμάται.

Θυμόμαστε το κτίριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, που μας φιλοξένησε τότε. Το μεγάλο αμφιθέατρο όπου γινότανε τα περισσότερα μαθήματα, αλλά και οι μαζικές μας συνελεύσεις με τα «πηγαδάκια» απ΄ έξω, με τον Τασόγλου, τον Φλέγκα, τον Κατσουράκη, τον Δερβίσογλου, τον Τσάκαλη, τον Ποντικό κ.α., οι πολλές πολιτικές και άλλες εκδηλώσεις, οι συναυλίες με Χατζιδάκι, Λοϊζο κ.α. Το κυλικείο στον 5^ο όροφο με κύλικα τον κ. Λέλεκα, τα γραφεία του Συλλόγου μας στο 3ο, όπου γινότανε οι πολύωρες συνεδριάσεις του ΔΣ.

Θυμόμαστε την Εστία και το Εστιατόριο της οδού Χατζησταύρου και τις άλλες Εστίες στην Περικλέους, του Πανάρετου, του Γρίμπα, τις εκπαιδευτικές εκδρομές σε Ρόδο, Κύπρο κ.α.

Θυμόμαστε την παλιά πόλη, τις δυνατές παρέες με τα μπουζούκια και τα γλέντια μας στα ταβερνάκια του Λευτέρη, στο Νησάκι, στου Χασάν και άλλα, τα ζαχαροπλαστεία με τα υπέροχα γλυκά τους, τα σινεμά της και τις ντισκοτέκ της. Θυμόμαστε τα εξαίσια ορεινά χωριά της και τις παραλίες της.

Θυμόμαστε τους Ξανθιώτες και τον λαό της Ξάνθης, που παρά τον έντονο ριζοσπαστισμό που είχαμε σαν φοιτητές, μας αγκάλιασε άδολα και με θέρμη. Δεν μας είδε σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Δεθήκαμε με τον κόσμο, κάναμε κοινές εκδηλώσεις. Ποιος δεν θυμάται την ΦΕΞ, την Κινηματογραφική Λέσχη; Κάποιοι μας έδωσαν την ευκαιρία και να δουλέψουμε κιόλας. Θυμάμαι αυτή την ώρα τον αείμνηστο Ηλία Πολυχρονιάδη, Πρόεδρο του Φαρμακευτικού Συλλόγου και του ΑΟΞ, στο φαρμακείο του οποίου για πολλά χρόνια δούλεψα, τον Χάρη τον Παρασκευόπουλο, μάρτυρες υπεράσπισης στις δίκες που είχαμε και πολλούς άλλους φίλους Ξανθιώτες.

Θυμόμαστε και αυτούς που λείπουν σήμερα από εδώ αλλά και αυτούς που μας άφησαν για πάντα, τον Βασίλη τον Οικονομόπουλο, τον Νίκο τον Χρυσοχόο, τον Μανώλη τον Γεωργόπουλο, τον Νίκο τον Πάσχο, τον Χρήστο τον Χούλιαρη και άλλους.

Αλήθεια τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Και είναι σίγουρο ότι αυτές τις ώρες που θα βρεθούμε ξανά μαζί θα θυμηθούμε πάρα πολλά.

Σίγουρα αυτό που κάνει ένα Πολυτεχνείο, όπως και κάθε ΑΕΙ είναι η αναπαραγωγή της γνώσης και της επιστήμης. Πολλοί απόφοιτοι της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης, με όπλο την γνώση – και όχι μόνο – σαν επιστήμονες και σαν εργαζόμενοι μηχανικοί συνέχισαν να δίνουν με αξιοπρέπεια τον αγώνα της πράξης και της ζωής. Κάποιοι άλλοι τράβηξαν έναν διαφορετικό δρόμο. Τους κέρδισαν οι σειρήνες της εξουσίας, του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού. Βέβαια όπως ένας μεγάλος φιλόσοφος έχει πει «το κοινωνικό είναι καθορίζει την κοινωνική συνείδηση». «Ο καθείς εφ’ ώ ετάχθη».

Εμείς ποτέ δεν αμφισβητήσαμε την γνώση. Ίσα – Ισα που παλέψαμε για το δικαίωμα στην μόρφωση, μόρφωση ανοιχτή, ζωντανή και σύγχρονη, δεμένη με τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Είχαμε ζητήσει σαν σύλλογος οι εργασίες και οι διπλωματικές να έχουν κοινωνικό περιεχόμενο, να αντλούν την θεματολογία τους από τα καυτά λαϊκά προβλήματα. Αμφισβητήσαμε το περιεχόμενο της γνώσης και τον τρόπο που αυτή δίνεται, αλλά πολύ περισσότερο σε τίνος την υπηρεσία αυτή μπαίνει. Γιατί άλλο επιστήμη και άλλο επιστήμονες. Ή για να θυμηθούμε και τους αρχαίους «Επιστήμη χωριζομένη αρετή, πανουργία και ου σοφία φαίνεται».

Έτσι συμμετείχαμε τότε στους μεγάλους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, της νεολαίας και του λαού μας. Ήταν άλλωστε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με νωπά τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και έντονο το κλίμα της πολιτικοποίησης. Με έντονη την συγκίνηση και αγωνιστικό παλμό, τις μέρες της επετείου, μαζί με τον λαό της Ξάνθης, κάναμε μαζικές εκδηλώσεις και πορείες. Οι Γενικές μας Συνελεύσεις μαζικότατες να συζητούν θέματα φοιτητικά αλλά και επίκαιρα πολιτικά και εθνικά θέματα, για το Κυπριακό, για την ΕΟΚ, τις δυο υπερδυνάμεις κ.α.

Η κατάληψη που κάναμε τον Δεκέμβρη του 1979, ενάντια στον νόμο 815 ήταν η πρώτη και μετά αυτή του Χημείου της Αθήνας και στη συνέχεια πολλών σχολών σε όλη την χώρα, που οδήγησε στην κατάργηση του νόμου. Ήταν τότε που η συντηρητική εφημερίδα «Ακρόπολις», κυκλοφορούσε με τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Αναρχικοί κατέλαβον το Πολυτεχνείο Ξάνθης».

Μεγάλος υπήρξε και ο αγώνας που κάναμε και για την σίτιση και την υλικοτεχνική υποδομή του Πολυτεχνείου, που οδήγησε στην απώλεια χρονιάς, σε δίκες φοιτητών αλλά και στην προσπάθεια να ξαναλειτουργήσουν τα πειθαρχικά, που θέλησαν να μας οδηγήσουν τότε ορισμένοι αντιδραστικοί καθηγητές. Μάλιστα πληροφορηθήκαμε ότι στα τριαντάχρονα, από κάποιες πλευρές, έγινε προσπάθεια να υποτιμηθεί ή να ευτελιστεί εκείνος ο αγώνας μας. Ίσα – ίσα που σήμερα καθίσταται επίκαιρος μπροστά στα προβλήματα υποχρηματοδότησης – διάλυσης – ιδιωτικοποίησης των Πανεπιστημίων της χώρας. Τελικά χαμένος αγώνας είναι αυτός ο αγώνας που ποτέ δεν δόθηκε ή «τίποτε δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή», που λέει και το τραγούδι. Ποιος από μας θεωρεί τώρα «χαμένη» εκείνη την χρονιά;

Αυτή η διαρκής ιστορία αγώνων ήταν που δημιούργησε το «πνεύμα Ξάνθης», το ανυπότακτο και το ατίθασο, την συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, τους δυνατούς δεσμούς φιλίας που άντεξαν στο χρόνο. Αυτό ήταν που τροφοδότησε νέους αγώνες από τους φοιτητές της Σχολής, αγώνες που συνεχίσαμε να δίνουμε σαν μαχόμενοι μηχανικοί μέσα και έξω από το ΤΕΕ, μέσα από τους Συλλόγους, τους κοινωνικοπολιτικούς αγώνες για μια άλλη πιο δίκαιη και ελεύθερη κοινωνία

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες.

Εμείς από παλιά λέγαμε : Όταν ο λαός πεινάει, πεινάνε και οι μηχανικοί. Σήμερα οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός μας, την ανεργία, την φτώχεια την απαξίωση μας σαν επιστήμονες, σαν αποτέλεσμα μιας πολιτικής που διαλύει την ζωή μας, που σκοτώνει τα όνειρα της νεολαίας, που ερημώνει την χώρα, μια πολιτική υποτέλειας που εκπορεύεται από ξένα και ντόπια κέντρα. Η ίδια πολιτική φαντάζομαι πλήττει και την Πολυτεχνική Σχολή Ξάνθης αλλά και τους νέους φοιτητές μας.

Στα σαράντα χρόνια της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης εκείνο που μπορούμε να υποσχεθούμε και να ευχηθούμε είναι ότι θα συνεχίσουμε, με τον τρόπο του ο καθένας, τον ωραίο αγώνα που ξεκινήσαμε τότε. Για ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο, για μια καλύτερη ζωή.

Αυτό είναι και το μήνυμά μας προς τους νέους συναδέλφους μας, τους φοιτητές:

Αντισταθείτε! Οργανωθείτε! Παλέψτε!

Ευχαριστούμε όλους όσους μας βοήθησαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια.

Ξάνθη σε ευχαριστούμε.

Πάντα επιτυχίες για την Σχολή μας.

Υγεία, Δύναμη, Δουλειά και Καλή Αντάμωση στα πενηντάχρονα.

Ένα παλιό τραγούδι λέει :

«Τα συντάγματα και οι κυβερνήσεις άλλαξαν. Ό, τι αγαπήσαμε και

πονέσαμε σ΄ αυτό τον τόπο εναπόκειται στον πατριωτισμό μας»

Συνεχίζουμε τον αγώνα με το πνεύμα της Ξάνθης.

Οι μηχανικοί δεν σκύβουν το κεφάλι μαζί με τον λαό αντίσταση και πάλη.

Γεια σας και χαρά σας.

*Παύλος Λ. Αλεξίου, Πολιτικός Μηχανικός, με έτος εισαγωγής 1975,
μέλος για αρκετά χρόνια του 1^ου Δ. Σ. του Συλλόγου
Φοιτητών, pavlosalexiou@hotmail.com