«Παράλληλοι δρόμοι» είναι το μυθιστόρημα του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Παυλικιανού που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ξυράφη. Ένας Λοχαγός που με απόφαση του έκλεισε ένα νταμάρι γιατί στα σπλάχνα του μέσα έκρυβε τον καρκίνο του πνεύμονα.

Ένας αρχιεπιστάτης, που κυνηγημένος από την Χούντα, έκρυβε το μυστικό του θανάτου, για πάνω από τριάντα χρόνια.

Ένας αδίστακτος διεφθαρμένος πολιτικός που ήθελε να ξαναλειτουργήσει το νταμάρι.

Ένας πρώην κατάσκοπος που έχασε την γυναίκα του και παρίστανε τον δημοσιογράφο σε μία επαρχιακή εφημερίδα.

Μία ανακρίτρια που ήθελε να σώσει τον τόπο, βάζοντας την ζωή της σε κίνδυνο, ερχόμενη σε κόντρα, ακόμη και στα συμφέροντα του πεθερού της.

Μία χώρα που δεν διστάζει να χρηματοδοτήσει Έλληνες επιχειρηματίες προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της εξωτερικής της πολιτικής, εις βάρος της Χώρας μας.

Ένας έρωτας που βάδιζε στους παράλληλους δρόμους, ανάμεσα σε πτώματα.

Τελικά οι παράλληλοι δρόμοι θα συναντηθούν;

Θα δικαιωθούν οι κόποι του πρώην κατάσκοπου και της ανακρίτριας;

Τα φαντάσματα του παρελθόντος ξανασυναντήθηκαν και έπλεξαν το δικό τους ρέκβιεμ του θανάτου.

Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία της Ξάνθης το μυθιστόρημα του Συγγραφεα -Δημοσιογραφου Αλέξανδρου Παυλικιάνου 

Η ανάγκη είναι αυτονόητη. Σε καθημερινή βάση βιώνω το ρεπορτάζ και σαφώς βρίσκεται σε ισχύ το «off the record», το οποίο πάντα είναι σεβαστό και από τον συνεντευξιαζόμενο και από τον δημοσιογράφο. Όταν δε είναι πολιτικός αντιλαμβάνεστε την κόπωση των πολιτικών, καθώς επίσης οι ίδιες οι λέξεις τους δίνουν τροφή στον δημοσιογράφο για έρευνα. Στα γρανάζια της αποκαλύπτονται γεγονότα και αλήθειες που δεν είναι ορατές σε πρώτο πλάνο.
Αυτές οι αλήθειες οδηγούν  το χέρι και την καρδιά του συγγραφέα να γράψει εκείνα που δεν μπορεί να απλώσει με το μελάνι στην εφημερίδα ή να πει στο ραδιόφωνο. Τα αφήνει να κυλίσουν μέσα στις αράδες ενός λόγου που μόνο ως μυθιστόρημα μπορεί να σταθεί. Έγραψα αυτό το μυθιστόρημα από την ανάγκη μου να πω με διαφορετική γραφή, όσα δεν μπορούσα να ‘πω’ στα  έντυπα μέσα ενημέρωσης. Η ομορφιά της πλοκής πέρα από την  δράση των πρωταγωνιστών είναι ένας μυστικός έρωτας που σέβεται, εκτιμά και λατρεύει χωρίς ανταλλάγματα. Επίσης ήθελα να αναδείξω ότι μέσα από τον πόλεμο, έχουν γεννηθεί οι μεγαλύτερες φιλίες.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε έναν πόλεμο που οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος προσπαθούν να «καθαρίσουν» το παρελθόν, να «γκρεμίσουν» θα έλεγα όλο το μολυσμένο παρελθόν και να το παραδώσουν  στην κοινωνία αμόλυντο. Βλέπουμε τους πρωταγωνιστές να παραδίδουν τα ηνία της «κάθαρσης» σε ένα αμόλυντο άτομο. Άρα αν πάψει να ισχύει το μολυσμένο παρελθόν, κάνοντας παράλληλα προσπάθεια να στηθεί ένα υγιές μέλλον, πάμε στον αέναο πόλεμο του καλού με το κακό. Άρα αυτό είναι το όνειρο. Για αυτό παλεύουν οι πρωταγωνιστές, δεχόμενοι χτυπήματα κάτω από την μέση. Ποτέ η κοινωνία δεν ήταν καλή ή κακή, μολυσμένη η αμόλυντη. Ήταν, είναι και θα είναι ένας συνεχής αγώνας. Μία συνεχής προσπάθεια, η κακή να γίνει καλή και η μολυσμένη αμόλυντη. Αν αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα είναι το ερώτημα; Δεν ξέρω να πω με σιγουριά. Σημασία όμως έχει η προσπάθεια, ο αγώνας, η πάλη και όχι η αδράνεια, η αποδοχή και η ήττα.Υπάρχουν ήρωες σήμερα που μάχονται για το καλό και το δίκαιο;

Ναι. Ανεπιφύλακτα, ναι. Αλλιώς, δεν θα ήταν ήρωες. Αλλιώς το σύστημα όποιο και αν είναι αυτό που τους περιβάλλει δεν θα προσπαθούσε με έναν ακούραστο τρόπο να τους βγάλει στην άκρη να τους περιθωριοποιήσει. Αλήθεια όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να δώσουν πολλά σε τούτον τόπο και σε όλους τους τομείς και βρίσκονται στο περιθώριο. Η απάντηση είναι αυτονόητη. «Πετροβολούμε πάντοτε το καλό το δένδρο, αυτό που βγάζει τους καρπούς. Το πληγώνουμε, του τσακίζουμε τα κλαδιά. Αλλά είναι το δένδρο που βγάζει καρπούς». Στο μυθιστόρημα έχουμε μία ανακρίτρια, η οποία δεν θέλει να μεγαλώσει ο γιός της σε μία περιοχή, όπου υπάρχει ένα νταμάρι και μέσα του έχει φωλιασμένες τις ίνες αμιάντου, επικίνδυνες για την υγεία πρώτα του παιδιού της και στην συνέχεια όλων των παιδιών της περιοχής. Αυτό το νταμάρι που ήταν πόλος έλξης συμφερόντων, έπρεπε να μείνει κλειστό. Το κατάφερε. Άραγε πόσες πολλές μικρές μάχες δεν κερδίζονται καθημερινά;

«Παράλληλοι δρόμοι» είναι οι αληθινές συναντήσεις με κοινό διάβα;Ναι. Πολύ σωστά το θέτετε. Ναι είναι ένα κοινό διάβα σε δύο παράλληλους δρόμους, όπου κινούνται οι πρωταγωνιστές. Τους έβαλα να βαδίζουν σε παράλληλους δρόμους παρόλο που ο αγώνας τους ήταν κοινός. Ήταν ένας αγώνας ενάντια στο κακό και το άδικο. Εκείνη ήταν παντρεμένη με ένα παιδί και στεκόταν τίμια απέναντι στην οικογένειά της, και αυτός δεχόταν την πορεία του στον παράλληλο δρόμο που χαράχτηκε γιατί σεβόταν την μνήμη της γυναίκας του… και φυσικά γιατί έβλεπε ότι εκείνη αγαπούσε, σεβόταν τον πόλεμο της.

Ο συγγραφέας – δημοσιογράφος Αλέξανδρος ΠαυλικιανόςΟ έρωτας και η εξουσία συνυπάρχουν ή αλληλοσυγκρούονται;

Συνυπάρχουν και αλληλοσυγκρούονται. Αφορμή άλλωστε για την συγγραφή του βιβλίου ήταν ο «τυχαίος» έρωτας του δημάρχου με την υπεύθυνη τύπου. Ήταν μία προσχεδιασμένη από την πλευρά της επαφή, γιατί ο δήμαρχος ήταν η εξουσία. Ναι, συνυπάρχει ο έρωτας με την εξουσία. Και αυτό φαίνεται, όταν έπρεπε να δοθεί η χαριστική βολή στον δήμαρχο (εξουσία) από τον «έρωτα». 

 

Επιμέλεια: Βίκυ Μπαφατάκη

Δεκέμβριος 2013