Την άλλη μέρα το πρωί, καθώς πήγαινα στο σχολείο, περνούσα μπροστά από λεηλατημένα μαγαζιά, των απλών φτωχών μειονοτικών (που αγωνιζόντουσαν να βγάλουν ένα μεροκάματο για να πάνε στο σπίτι τους ένα κομμάτι ψωμί και σπουδάσουν τα παιδιά τους…) που το μοναδικό τους έγκλημα ήταν να πιστεύουν σε μια διαφορετική θρησκεία και να μιλάνε μια διαφορετική γλώσσα.

Εκείνη τη μέρα, αντιλήφθηκα πως είμαι «ο άλλος» μέσα στην Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών.

Σαν σήμερα το ‘08

Καθώς μεγάλωσα λίγο και ήμουν πια ένας οργανωμένος κομμουνιστής και είχα «φάει» τα κλασικά του μαρξισμού –και όχι μόνο– και ήξερα ότι τα αφεντικά θέλουν θύματα όλους μας, και όχι μόνο έμενα που ήμουν ο «άλλος», μόνο και μόνο για τα δικά τους κέρδη, άρχισα να μιλάω και να γράφω για την ενότητα όλων των καταπιεζόμενων: εργατών, φοιτητών, μεταναστών, γυναικών, ομοφυλόφιλων κλπ.

Εκείνες τις μέρες, δολοφονήθηκε ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από «μπάτσο» στα Εξάρχεια. Και ξέσπασε το κίνημα των μαθητών και φοιτητών που «ταρακούνησε» όλη τη χώρα. Το μήνυμα της νεολαίας ήταν ξεκάθαρο: «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες – Ήρθε η ώρα για τις δικιές μας μέρες!». Και σ’ εκείνο το συναρπαστικό κλίμα των ημερών, στις 11-12-08, έγινε η μεγάλη πανθρακική πορεία στην Κομοτηνή, με συμμετοχή περίπου 1500 νέων.

Εκείνη η μέρα, μάθαμε ακόμη μια φορά το γιατί πρέπει να οργανωθούμε όλοι οι καταπιεζόμενοι: γιατί, είχαμε απέναντί μας, ένα οργανωμένο παρακράτος που φορούσε –όποτε τον βόλευε– τη μάσκα του «αγανακτισμένου» πολίτη.

Πριν τη πορεία, το πρωί, έπεσε μήνυμα από τους παρακρατικούς στα κινητά όλων των εμποροεπαγγελματοβιοτεχνών, που έλεγε ότι «έρχονται αναρχικοί απ’ όλη την Αν. Μακεδονία – Θράκη, για να σπάσουν τα μαγαζιά μας. Πατριώτες, ελάτε να προστατέψουμε τα μαγαζιά και την πόλη μας.»

Και καθώς τελείωσε η πορεία χωρίς να σπάσει ούτε ένα τζάμι και μπήκαμε για συνέλευση στο αμφιθέατρο της παλαιάς Νομικής, θυμάμαι που ήρθε ένας σύντροφος και φώναξε στο αμφιθέατρο: «Όλα τα αγόρια έξω, μας κάνουν ντου οι φασίστες». Πράγματι, ήταν έξω άνθρωποι στην ηλικία των μπαμπάδων μας, των παππούδων μας, με πέτρες και με μαχαίρια… Μπράβοι των καγκουρομάγαζων, κάτι παλιόπαιδα με φανέλες Πανθρακικού και μας είχαν περικυκλώσει και ούρλιαζαν, έβριζαν, τραμπούκιζαν.

Να μην πολυλογώ… Ήρθαν ο δήμαρχος, ο Νομάρχης, κάτι σύμβουλοί τους και μέλη του τοπικού ΣυΡιζΑ, για να μας «προστατέψουν». Όταν πλησίασα σ’ έναν σύντροφο απ’ τον τοπικό ΣυΡιζΑ και του ρώτησα «Ποιοι είναι αυτοί έξω;» μου απάντησε: «Αυτοί που κάνανε το πογκρόμ του ’90 κατά της μειονότητας.»

Και σήμερα…

Εκείνη τη μέρα, φύγαμε από ΄κει με προστασία χωρίς να συμβεί σχεδόν τίποτα. (Δε θα σχολιάσω αν ήταν σωστή η απόφαση αυτή ή όχι.) Αλλά οι οργανωμένοι παρακρατικοί με μάσκα «αγανακτισμένου πολίτη» δε τελείωσαν μαζί μας. Αυτό αποδείχθηκε μετά απ’ όλα συνέβησαν με την κατάληψη του δημαρχείου απ’ τη νεολαία που συμπαραστεκόταν στον Νίκο Ρωμανό.

Οι ίδιοι «αγανακτισμένοι», δεν δίστασαν να «κράζουν» τη δημοτική αρχή που δεν βάζει τους «μπάτσους» να βγάλουν «τα τσογλάνια» απ’ το κτήριο… και μάλιστα μια υπερευαίσθητη «πατριώτισσα» καλούσε όλους τους Κομοτηναίους να μαζευτούν «μπροστά στο Σπαθί… σε ένα κομβικό και ιερό σημείο της πόλης» (!) για να δείξουν τις δυνάμεις τους στους καταληψίες.

Όπως και τότε…

Εμείς, ξέρουμε πολύ καλά τις δυνάμεις τους. Τις είδαμε το ’90, το ’96, το ’08. Αυτοί που λαλούσαν ψεύτικες ειδήσεις στα μέσα μαζικής εξημέρωσης τότε για να δικαιολογήσουν το πογκρόμ, λαλούν σήμερα τα ίδια για τους αναρχικούς που «σπάνε» και «κλέβουν σκούφους» απ’ τα μαγαζιά. Αυτοί που τότε στέλνανε μηνύματα στους μαγαζάτορες, στέλνουν τώρα μηνύματα μέσω των σόσιαλ μίντια στον κόσμο.

Αλλά η ερώτηση είναι άλλη: Αυτοί ξέρουνε τη δύναμή μας; Ξέρουνε τι έχει να γίνει αν ενωθούμε όλοι οι καταπιεσμένοι εργάτες, άνεργοι, φοιτητές κλπ;

Τότε θα ξεκινήσει το πανηγύρι…