Ο Αλέξης Τσίπρας, από την Αλεξανδρούπολη, εκδήλωσε την αντίθεση του κόμματός του -αναφορικά με τις επενδύσεις που επιθυμεί να προωθήσει η κυβέρνηση στην περιοχή- κάνοντας λόγο περί νταβατζήδων…

Συγκεκριμένα, ανάμεσα στα υπόλοιπα, δήλωσε «…για χάρη των εγχώριων νταβατζήδων -για να θυμηθώ μια έκφραση που, κάποτε, είχε ενοχλήσει πολλούς- αλλά και των διεθνών αποικιοκρατών, που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν μια χώρα τριτοκοσμική, όπου έρχονται και -με αντάλλαγμα χάντρες και καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς- θέλουν να απομυζήσουν το πλούτο της χώρας, τον φυσικό πλούτο της χώρας μας, αφήνοντας πίσω τους τα ρημάδια της περιβαλλοντικής καταστροφής και τα ερείπια της οικονομικής λεηλασίας».

Αμέσως μετά, συνέχισε λέγοντας ότι η ιστορία του χρυσού στη Χαλκιδική και στη Θράκη είναι μία «…διαχρονική υπόθεση της διαπλοκής, πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Και, τώρα, της συνεργασίας της ντόπιας διαπλοκής με την ξένη διαπλοκή».

Η έκφραση περί «νταβατζήδων», βέβαια, έχει καταχωρηθεί στον Κώστα Καραμανλή, στον μόνιμο θαμώνα χασαποταβερνών ανά την επικράτεια. Πρέπει να έχουν περάσει, περίπου, δέκα χρόνια όταν ο τότε πρωθυπουργός είχε πει το «μας κυβερνούν πέντε νταβατζήδες», κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στην τσίκνα του «Μπαϊρακτάρη», λίγο πριν καμακώσει άλλο ένα κεμπάπ.
Τελικά, όλα μπερδεύονται γλυκά στην πολιτική ζωή της χώρας, όπως και το χθες με το σήμερα, στο οποίο δεν έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ο Καραμανλής -τότε- δήλωνε ότι έχει κηρύξει τον ανένδοτο στη διαπλοκή και ότι θα την έτρωγε στο πιάτο του, σαν σάρκα ψημένη «well done». Όπως όλοι είδαμε, τελικά, τίποτε δεν έγινε.

Σήμερα, ο κ. Τσίπρας -κι αφού μεσολάβησε η ομιλία του ενώπιον αμιγώς καραμανλικού ακροατηρίου, στην εκδήλωση του Μεγάρου Μουσικής, εις ανάμνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή- βαδίζει στα ίδια μονοπάτια, στα ίδια χνάρια, των αμετανόητων κυνηγών της αδιαφάνειας και της διαπλοκής.

Κάνει, όμως, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αρκετά και σημαντικά λάθη. Δεν αναφέρεται ονομαστικά στους «νταβατζήδες», δεν τους κατονομάζει, οπότε εκείνοι μένουν να υπάρχουν στα μυαλά μας κάτι σαν λαϊκός μύθος, κάτι σαν τον «Ακέφαλο Καβαλάρη».
Ταυτόχρονα, ένα άλλο σημαντικό λάθος του, είναι ότι χρησιμοποιεί μεθόδους που μας έχουν κουράσει, μανιέρες που δεν μας προσφέρουν, ως πολίτες, απολύτως τίποτε.
Από τον Τσίπρα -και κάθε νέο πολιτικό- περιμένουμε να μην αναμασά τα ίδια και τα ίδια, αναμένουμε να πάει τον λόγο του ένα βήμα παρακάτω, να τον ξεδιαλύνει, να μας πει όλα όσα ξέρει, να είναι καταγγελτικός, με στοιχεία και ονόματα.

Πιθανώς, έτσι, έχω την αίσθηση ότι η εν γένει στάση του θα εκτιμηθεί, άλλωστε βαρεθήκαμε τις γενικότητες, τις αοριστολογίες, τη στάση «είμαι μαζί σας, πολεμώ το κακό, αλλά δεν σας λέω, όμως, και ποιο είναι αυτό». Άλλωστε, όλοι μας, πλέον, γνωρίζουμε ότι δεν μπορούν να υπάρξουν «νταβατζήδες» δίχως εκδιδόμενες.

Ας μη λέμε, όμως, πολλά. Αλέξη, μίλα. Σε ακούμε…

πηγή: www.protagon.gr