Δεν έχω αυταπάτες. Γνωρίζω την ελληνική πραγματικότητα και νοοτροπία πάρα πολύ καλά.

Την έχω ζήσει στο πετσί μου όλα αυτά τα χρόνια. Ταλαιπωρήθηκα όποτε προσπάθησα να κάνω μια συναλλαγή με το γραφειοκρατικό τέρας του δημοσίου, με έβρισε ο αγενέστατος υπάλληλος της εφορίας όταν διαμαρτυρήθηκα για την αδικαιολόγητη απουσία του συναδέλφου του, με χλεύασε ο γιατρός του ΙΚΑ με το αναγνωρισμένο από το διαπλεκόμενο ΔΙΚΑΤΣΑ πτυχίο.

Ως φοιτήτρια και έπειτα ως πανεπιστημιακός βίωσα άμεσα την αποτυχία του εκπαιδευτικού μας συστήματος: την απαξίωση των σπουδών από φοιτητές και καθηγητές, την κομματοκρατία, την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ιδιωτικό μαγαζάκι καθηγητών και εκλεκτών, την λασπολογία και την διαπλοκή. Ένας μικρόκοσμος του πολιτικού μας συστήματος.

Η διεφθαρμένη Ελλάδα σε όλο της το μεγαλείο. Ξεκινώντας από τα κόμματα που κυβέρνησαν επι δεκαετίες τη χώρα με τη πελατειακή λογική, που διόριζαν τα δικά τους παιδιά, πράσινα και γαλάζια, που έλεγαν ψέματα και χάιδευαν τα αυτιά των ψηφοφόρων τους και από πίσω έκαναν πάρτι με μίζες και off shore εταιρείες. Απαίδευτοι φαντασμένοι νεόπλουτοι που μέθυσαν από την εξουσία και έπνιξαν την χώρα στη βρώμα, την ξιπασιά και τον λαϊκισμό. Δίπλα τους ένα διεστραμμένο επιτελείο από μεγαλοδημοσιογράφους, εκδότες και καναλάρχες έδινε το στίγμα: κατεύθυνε τη κοινή γνώμη, απέκρυπτε την αλήθεια, κάλυπτε τα σκάνδαλα και αποβλάκωνε τον κόσμο με απόλυτες σταρ και εθνικές παρουσιάστριες.

Κάτω από όλο αυτό ΕΜΕΙΣ, οι έλληνες πολίτες. Δεχτήκαμε εύκολα και ανώδυνα την βλακεία που μας πάσαραν. Μας άρεσε. Τους ψηφίσαμε ξανά και ξανά, τους δώσαμε δύναμη και κουνούσαμε τις σημαιούλες στις συγκεντρώσεις τους. Το όνειρο: να διοριστεί η κόρη στο δημόσιο, να έχει ένα καλό βύσμα στο στρατό ο γιος, να γίνει η δουλίτσα μας έστω και παράνομα. Φυσικά όταν απειλούνταν τα κεκτημένα μας, όπως το δικαίωμα να ξενυχτάμε ή να καπνίζουμε όπου μας γουστάρει, ξυπνούσε το πνεύμα του αδούλωτου Έλληνα και επαναστατούσαμε.

Μας έφτιαξαν όπως ήθελαν για να μπορούν να μας ελέγχουν, μας έκαναν συνένοχους για να μας κλείσουν το στόμα, απαξίωσαν την παιδεία για να μην το καταλάβουμε, μας έδιναν ψίχουλα και κρατούσαν για τους εαυτούς τους το παντεσπάνι.

Και μετά ήρθε η κρίση…Και τα ίδια κόμματα μας ξεπούλησαν. Όχι μόνο δεν ζήτησαν ποτέ τη γνώμη μας, όχι μόνο δεν μας είπαν ποτέ για τις εναλλακτικές αλλά μας έριξαν στα διεθνή αρπακτικά της ελεύθερης οικονομίας κάνοντας μας να πιστέψουμε πως επιτελούν έργο εθνικής σωτηρίας.

Και μετά τι; μια χώρα υπό διάλυση, ένας λαός γονατισμένος από την ανεργία και την ανέχεια, νέοι χωρίς καμία προοπτική και η συμμορία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής στη Βουλή. Σήμερα ένας στους δύο νέους κάτω των 25 είναι άνεργος και αυτό που τον περιμένει αν βρει δουλειά είναι ένας μισθός των 470 ευρώ, υπερωρίες που δεν θα πληρώνονται και απόλυση χωρίς προειδοποίηση. Έδεσαν τη χώρα στο άρμα των αρπακτικών και την ύστατη στιγμή προσπάθησαν να ξεφύγουν σαν τα ποντίκια, φτιάχνοντας κόμματα, ζητώντας συγγνώμη και χτίζοντας στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστες (και οροθετικές πόρνες).

Λίγες μέρες μετά τις εκλογές και τα απομεινάρια του διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου, μαζί με τους παρατρεχάμενους τους στα κανάλια και τα έντυπα (ηλεκτρονικά και μη) άρχισαν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά: να λασπολογούν, να ψεύδονται και να εκβιάζουν. Μας περιγράφουν ένα μέλλον τρομακτικό, μας βομβαρδίζουν με οικονομικούς όρους και απειλές. Υπάρχει όμως και μια άλλη πραγματικότητα που εσκεμμένα δεν μας τη λένε.

Παντού στην Ευρώπη, οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη στις πολιτικές ελίτ που κυριαρχούσαν τα τελευταία χρόνια και επέβαλλαν το σκληρό δόγμα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας. Η οικονομική κρίση διέλυσε τις αυταπάτες της ευρωζώνης και της σταθερότητας που υποσχόταν. Στην Βρετανία οι Συντηρητικοί έχασαν μεγάλα ποσοστά στις τοπικές εκλογές, στη Γαλλία ο Σαρκοζί ηττήθηκε από εκείνον που αμφισβήτησε την οικονομική λιτότητα που επιβάλλει η Γερμανία, ενώ ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία, οι πειρατές μπήκαν στο κοινοβούλιο στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην πολιτική της Μέρκελ.

Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού το Occupy Wall Street ανδρώθηκε και έγινε το μαζικότερο κίνημα αμφισβήτησης της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που λυμαίνεται τον πλανήτη. Ενα κίνημα που ξεκίνησε απο μερικούς ονειροπόλους νέους και πρόσφερε όραμα και έμπνευση σε χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως, θέτοντας έτσι τα θεμέλια για ένα εναλλακτικό οικονομικό και οικολογικό μοντέλο αυτοδιαχείρισης.

Στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες έχουμε ένα αριστερό σχήμα. Τρέχουμε όλοι να αναλύσουμε το αποτέλεσμα, να προδικάσουμε και να εξηγήσουμε. Χάνουμε όμως πάλι το πραγματικό νόημα. Το μήνυμα των εκλογών είναι πέρα από συγκεκριμένα κόμματα και πρόσωπα. Η ουσία δεν βρίσκεται στο αν ο Τσίπρας μπορεί να κυβερνήσει ή αν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι “σκατά και σύννεφα” όπως έσπευσε να το χαρακτηρίσει γνωστός δημοσιογράφος.

Η μάχη πλέον δεν είναι ιδεολογική ή ταξική. Είναι μάχη ανάμεσα σε μια πολιτική και οικονομική ελίτ που βρίσκεται στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας εναντίον όλων των υπολοίπων. Αυτή τη στιγμή, στην Ελλάδα και παντού, καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα στις βρώμικες πολιτικές του παρελθόντος που εξαθλιώνουν και απαξιώνουν κάθε πολίτη και ανάμεσα στην ελπίδα για αλλαγή.

Και αυτή η αλλαγή δεν είναι ένα πρόσωπο ή ένα κόμμα. Είναι η ανάγκη για μια ουσιαστική κοινωνική πολιτική, για ανάπτυξη που σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον, για πραγματική δημοκρατία.

Και για να γίνει αυτό πρέπει να απαγκιστρωθούμε από το είδος της πολιτικής που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Καμιά φορά μια μικρή αλλαγή είναι αρκετή για επιφέρει την μεγάλη. Στο χέρι μας είναι.

Αναδημοσίευση: TVXS.GR