Μία από τις πολλές παράπλευρες συνέπειες της μεγάλης κρίσης που   ξεκίνησε το 2009 και διαρκεί – άγνωστο για πόσο ακόμα – είναι και η νομιμοποίηση των ακραίων δεξιών, εθνικιστικών και λαϊκιστικών απόψεων τόσο στο πολιτικό σύστημα όσο και στην κοινωνία. Δυστυχώς και με τη συμβολή της αριστεράς.  

Από το 1974 μέχρι και τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι ακραίες δεξιοεθνικιστικολαϊκιστικές απόψεις δεν είχαν πεδίο πολιτικής έκφρασης. Οι περισσότερες «λούφαζαν» στο χώρο της κεντροδεξιάς Νέας Δημοκρατίας χωρίς δυνατότητα να επηρεάσουν εμφανώς τουλάχιστον την πολιτική της.

Το 2000 βρήκαν γνήσια έκφραση με το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Για πολλά χρόνια ΛΑΟΣ και Νέα Δημοκρατία βρισκόταν σε διαρκή και μετωπική αντιπαράθεση.

Ακόμα και το 2008, όταν άρχισαν να μας ζώνουν τα μαύρα σύννεφα, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής αρνιόταν τις προτάσεις συνεργασίες του ΛΑΟΣ με το επιχείρημα: «δεν συνομιλώ με τα άκρα».

Η συνέχεια επιφύλασσε εκπλήξεις. Το 2011 ο Γιώργος Παπανδρέου/ΠΑΣΟΚ (για ανεξήγητους μέχρι σήμερα λόγους) και ο Αντώνης Σαμαράς/ΝΔ (για προφανείς λόγους ιδεολογικής συγγένειας) δέχτηκαν τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν ανάγκη τις κοινοβουλευτικές του έδρες. Τα «άκρα» μπήκαν για τα καλά στο πολιτικό παιχνίδι.

Η συνέχεια είναι γνωστή: όχι μόνο το ΛΑΟΣ μετακόμισε στη Νέα Δημοκρατία αλλά ηγετικά του στελέχη έγιναν ηγετικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας με αποφασιστική συμβολή στη διαμόρφωση της πολιτικής της.

Το 2012 εμφανίστηκαν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες: ένα κλασσικό λαϊκιστικό και εθνικιστικό κόμμα, με ηγετικά στελέχη προερχόμενα από την πολύ συντηρητική δεξιά. Όμως ταυτόχρονο και αντιμνημονιακό.

Το Γενάρη του 2015, έτσι όπως είχαν διαμορφωθεί – έστω και στρεβλά – οι αντιπαραθέσεις και τα στρατόπεδα, η κυβερνητική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ ήταν – δυστυχώς – περίπου μονόδρομος.

Μετά την ψήφιση του 3^ου Μνημονίου και από τα δύο κόμματα θα περίμενε κανείς ότι οι συμμαχίες θα αποκτήσουν μία πιο λογική κανονικότητα. Άλλωστε και στα ελάχιστα θέματα με ιδεολογικό πρόσημο, που προώθησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, οι θέσεις των δύο κομμάτων ήταν διαμετρικά αντίθετες. Οι ΑΝΕΛ καταψήφισαν τόσο το νομοσχέδιο για τα ζητήματα ιθαγένειας (μαζί με ΝΔ και ΧΑ), όσο και την τροπολογία για την ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα (μαζί με τη ΧΑ).  

Για αυτό λοιπόν δημιουργεί εύλογα και πολλά ερωτήματα η καθημερινά και μονότονα επαναλαμβανόμενη από το ΣΥΡΙΖΑ επιλογή συνεργασίας μετά τις εκλογές εκ νέου με τους ΑΝΕΛ και η διαφήμιση της μέχρι τώρα συνεργασίας τους ως «έντιμης».

Εκτός αν γοητεύτηκαν από τη συνεχή προτροπή της ηγεσίας των ΑΝΕΛ για υπερψήφισή τους προκειμένου με την παρουσία τους στη νέα κυβέρνηση να εξακολουθήσουν να διαφυλάσσουν τις κόκκινες γραμμές στα εθνικά θέματα, στις σχέσεις πολιτείας-εκκλησίας και στη ………Θράκη. Αλήθεια αυτή η κόκκινη γραμμή των ΑΝΕΛ στη Θράκη τι ακριβώς σημαίνει και σε ποιο σημείο τέμνεται με τις απόψεις της Αριστεράς για την περιοχή;