Αντισυνταγματική και αντίθετη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κρίθηκε από το Δ’ τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας νομοθετική ρύθμιση του 2004, με την οποία το ΣΔΟΕ μπορούσε να προβεί σε κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών και τραπεζικών θυρίδων σε περιπτώσεις οικονομικού εγκλήματος και μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγής και λαθρεμπορίας. Το θέμα πάντως, λόγω της σπουδαιότητάς του παραπέμφθηκε για οριστική κρίση στην ολομέλεια του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου.

Σύμφωνα με την υπ’ αριθμόν 1032/2013 απόφαση του Δ’ τμήματος, η επίμαχη διάταξη του νόμου 3296/2004 συνιστά σοβαρή επέμβαση σε αγαθά που προστατεύονται από το Σύνταγμα, όπως το δικαίωμα στην περιουσία και την επαγγελματική ελευθερία, καθώς όσο χρόνο διαρκεί η δέσμευση, το ελεγχόμενο πρόσωπο στερείται της δυνατότητας χρήσεως και διαθέσεως περιουσιακών του στοιχείων, και μάλιστα ρευστού χρήματος και κινητών αξιών φυλασσομένων σε πιστωτικά ιδρύματα.

Το δικαστήριο αναγνώρισε μεν ότι το μέτρο αυτό αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση σκοπού δημοσίου συμφέροντος, ωστόσο, όπως τονίζεται, ο σκοπός και μόνον του μέτρου αυτού δεν αρκεί για να νομιμοποιήσει από συνταγματικής άποψης την επίμαχη ρύθμιση.

Εν προκειμένω, τονίζουν οι σύμβουλοι Επικρατείας, η δέσμευση των τραπεζικών λογαριασμών και των περιουσιακών στοιχείων επιβάλλεται σε ειδικές περιπτώσεις διασφάλισης συμφερόντων του Δημοσίου ή περιπτώσεις οικονομικού εγκλήματος και μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγής και λαθρεμπορίου. Όμως, υπογραμμίζεται στη δικαστική απόφαση, με τη χρήση αορίστων εννοιών (που γίνεται στον Ν. 3296/2004) “καταλείπεται ευρύτατο περιθώριο διακριτικής ευχέρειας στη διοίκηση, χωρίς να καθορίζονται κατά τρόπο αρκούντως σαφή και συγκεκριμένο οι προϋποθέσεις επιβολής του επίμαχου μέτρου”.

Πηγή : ΑΥΓΗ