Οι αρχές Σεπτέμβρη είναι μαρκαρισμένες στο ημερολόγιο κάθε γυναίκας ως οι αποφράδες ημέρες. Εκείνες οι ημέρες που ξεκινάει η φάση των ομίλων του Champions League. Ναι αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε ως “γιορτή του ποδοσφαίρου”, ως την “κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση”, ως μία από τις “μεγαλύτερες χαρές ενός άνδρα”. Ποιόν κοροϊδεύουμε κύριοι;

Οκ, όταν παίζει η ομάδα σου στο Champions League είναι αλλιώς η κατάσταση. Τρελαίνεσαι, πορώνεσαι, αρρωσταίνεις, όπως έκαναν τόσοι και τόσοι Ολυμπιακοί στο παιχνίδι με την Άρσεναλ. Αλλά δυστυχώς αυτό μας τελείωσε τώρα. Και μένει το σκέτο το Champions League. Με τους υπόλοιπους.

Και είναι πολύ ωραίο το να βλέπεις Champions League (Τσου λου το λεγόμενο). Ο ύμνος που γεμίζει τα πνευμόνια σου όταν τον ακούς στο γήπεδο, οι παίκτες που δίνουν το κάτι παραπάνω, οι ομάδες που φοράνε τα καλά τους, το τακτ, οι αβρότητες, η ποιότητα 3D.

Όλα αυτά μαζί. Δηλαδή το εξής ένα… τα παρελκόμενα.

Το Champions League δεν είναι ωραίο επειδή παίζει η Μίλαν με την Ρεάλ και κάτι έγινε. Αυτό που είναι ωραίο, αυτό που σε κάνει να κολλάς μαζί του, αυτό που σε κάνει να ανυπομονείς να περάσουν γρήγορα οι 13 ημέρες μέχρι το επόμενο παιχνίδι είναι τα παρελκόμενα. Οι μεζέδες που θα σου σερβίρουν γύρω από το γουρουνόπουλο. Δεν λέω, καλό το γουρουνόπουλο αλλά χορταίνεις και με τους μεζέδες.

Τα σημαντικά δηλαδή, η περιρέουσα ατμόσφαιρα, αυτά για τα οποία ανυπομονείς και κανονίζεις. Γιατί το παιχνίδι είναι 90 λεπτά μπάλας. Σπανίως πολύ καλής μπάλας. Τα σουβλάκια όμως μπορούν και είναι υπέροχα. Το στοίχημα σε τυραννάει όλο το βράδυ, περιμένοντας να κάτσουν τα αποτελέσματα. Οι κολλητοί σου είναι εκεί που πρέπει, στον καναπέ του σαλονιού σου με φόρμες στα πόδια και μπίρες στα χέρια.

Αυτή είναι η μαγεία του Champions League.

Να τσακώνεσαι για το πόση ώρα πριν χρειάζεται να παραγγείλεις τα πιτόγυρα για να μην αργήσουν πολύ. Να έχεις εκείνον τον σπαστικό φίλο που επιμένει να φάτε στο ημίχρονο για να μη χάσετε την μπάλα. Να γεμίζει το τραπέζι με κηλίδες μαγιονέζας, κομμάτια τηγανητής πατάτας και ψωμάκια από pizza, γιατί ναι έχεις και εκείνον τον σπαστικό φίλο που τρώει τη γέμιση της πίτσας και αφήνει την άκρη.

Να έχεις ένα laptop συνδεδεμένο στο τραπέζι κοντά στην τηλεόραση για να παίζεις live στοίχημα. Να σου έχουν μείνει μόλις 40 ευρώ στην τράπεζα και να τα ρίχνεις όλα στο over 3,5 της Manchester City. Να περιμένεις μέχρι το 90φεύγα για να κλειδώσει το ματς και να πας ταμείο.

Να συζητάς με τους κολλητούς σου για οτιδήποτε άσχετο με την μπάλα. Να μιλάς για γκόμενες την ώρα που δεν παίρνεις χαμπάρι ότι ο Ronaldo έχει αφηνιάσει που δεν μπορεί να βάλει τη μπάλα μέσα. Να περνάς μερικές από τις πιο ουσιώδεις ώρες που θα περάσεις ποτέ με τους φίλους σου. Ναι, μπροστά σε μια τηλεόραση που παίζει μπάλα αλλά και τόσο μακριά από αυτή.

Το Champions League είναι γιορτή αλλά όχι μόνο του ποδοσφαίρου. Είναι η γιορτή του άνδρα που θέλει να περάσει καλά με τους κολλητούς του, να νιώσει ανδρεναλίνη και να φάει μέχρι αηδίας.

Αυτό είναι που σε ψήνει στο Champions League και όχι το παιχνίδι καθαυτό.

Τώρα, αν μπει και κανένα ωραίο γκολ, δεν θα πούμε όχι. Θα πάει πιο έυκολα το σουβλάκι κάτω.

http://www.oneman.gr