Χθες το πρωί πήγα στην Εφορία. Να πληρώσω και όχι να εισπράξω.

Ξέροντας φυσικά ότι είναι η προτελευταία μέρα του μήνα, ήξερα ότι θα γίνεται το αδιαχώρητο. Μπαίνοντας στον χώρο σάστισα καθώς η ουρά ήταν αρκετά μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και μια ένταση πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Πήρα τη θέση μου στην ατελείωτη ουρά κοιτώντας νευρικά το ρολόι μου. Ακριβώς μπροστά μου ένας ευγενέστατος κύριος περίμενε υπομονετικά, κοιτάζοντας τα χαρτιά που κρατούσε στα χέρια του.

Επειδή έχω συνηθίσει τη μουρμούρα που δημιουργεί η πολυκοσμία στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών, δεν έδωσα σημασία παρά την εμφανώς τεταμένη κατάσταση. Προτίμησα να υιοθετήσω την άσκηση ηρεμίας του μπροστινού μου και να μην αναλωθώ σε άσκοπες συζητήσεις για το πόσο χάλια είναι το Δημόσιο και πόσο συνώνυμο με την καθυστέρηση. Μια γιαγιά απέναντί μου ρουθούνιζε από τα νεύρα της μιλώντας δυνατά στο κινητό της.

Υποκύπτοντας στην περιέργεια ρώτησα, τελικά, τον κύριο που βρισκόταν μπροστά μου και παρατηρούσε στωικά τις αντιδράσεις των υπολοίπων.
-«Τι έχει συμβεί;»
-«Έπεσε το ΤΑΧΙS, πριν από καμιά ώρα και παρά τις προσπάθειες του προσωπικού δεν έχει επανέλθει»
-«Είναι γενικό το θέμα ή συμβαίνει μόνο εδώ;»
-«Είναι μάλλον γενικό απ’ ό,τι κατάλαβα, αλλά όπως αντιλαμβάνεσαι επειδή είναι προτελευταία μέρα επικρατεί νευρικότητα. Τι να κάνει όμως και το προσωπικό; Στο χέρι του είναι να το φτιάξει; Εμένα μου έχει τύχει τουλάχιστον άλλες τέσσερις φορές, τα τελευταία δυο χρόνια».

Θεώρησα την εξήγησή του λογική και πολύ ψύχραιμη. Εξάλλου, το είχα ξαναζήσει και εγώ το έργο. Σκέφτηκα πολύ γρήγορα ότι ήταν μάταιο να περιμένω γιατί η ώρα ήταν ήδη δύο παρά τέταρτο και η ουρά ατελείωτη. Προσπάθησα να πείσω το εαυτό μου ότι κατά 99% θα δοθεί παράταση λόγω τεχνικών προβλημάτων και αποφάσισα να φύγω και να επανέλθω την επομένη.

Τότε μια κυρία με πλησιάζει και μου λέει επιτακτικά:
«Κύριέ μου, εσείς δεν είστε δημοσιογράφος;»

Σαστισμένος από την εγγύτητα, της απαντάω μηχανικά “ναι” και συνεχίζει με αυθάδεια: «Πάρτε ένα τηλέφωνο στα κανάλια για να έρθουν να δουν τα χάλια που επικρατούν εδώ»
-«Μα, κυρία μου, να πάρω τηλέφωνο και να πω ότι έχει πέσει το TAXIS;»
-«Να πάρετε να έρθουν για να δουν τι ταλαιπωρία τραβάμε μπας και βάλουν μυαλό εδώ μέσα. Μόνο έτσι καταλαβαίνουν»
-«Κυρία μου, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είναι ένα τεχνικό ζήτημα για το οποίο δεν ευθύνονται οι υπάλληλοι, οπότε ποιος ο λόγος να τηλεφωνήσουμε στα κανάλια; Μήπως αν έρθει κάποιος δημοσιογράφος θα σετάρει τους υπολογιστές και θα εξυπηρετηθούμε; Εξάλλου, απ’ ό,τι κατάλαβα θα δοθεί παράταση γιατί η ευθύνη είναι υπηρεσιακή»
-«Μου υπογράφετε ότι θα δοθεί παράταση;», μου λέει νευρικά κουνώντας τα χέρια της, ενώ είναι πλέον προφανές ότι είναι προθυμότατη να ξεσπάσει πάνω μου.
-«Τι είμαι εγώ για να σας το υπογράψω; Αρμόδιος; Απλώς υποθέτω το προφανές, κυρία μου»
-«Ε, τότε, παρατήστε με», μου απαντά ωρυόμενη απωθώντας με ελαφρά για να επιστρέψει στη θέση της, στην απέναντι ουρά.

Ο μπροστινός κύριος που παρακολουθούσε τη σκηνή, μου έκανε μια έκφραση όλο νόημα ενώ η γιαγιά που μίλαγε πριν στο κινητό κοίταζε απορημένη την πλάτη της κυρίας που απομακρυνόταν μουρμουρίζοντας. Σίγουρα κατήγγειλε Δημόσιο, κυβέρνηση, τρόικα, media, Γερμανούς, Αμερικάνους, Κορεάτες, λέσχη των Μπιλντεμπέργκ, Σόρος, ίσως και την πεθερά της ή τη ζωή που δεν έζησε.

Ξέχασε μόνο να καταγγείλει τον εαυτό της και την παρωχημένη νοοτροπία της. Την απαρχαιωμένη φιλοσοφία του “θα φέρω τα κανάλια για να σας δείξω εγώ”. Τη μεθοδολογία του τηλεοπτικού παραδειγματισμού που μόνο πρόσκαιρα δημιουργούσε εντυπώσεις για να τις διαγράψει άμα τη εμφανίσει του επομένου «σκανδάλου», αφήνοντας τα πραγματικά σκάνδαλα να οργιάζουν.

Ξέχασε να καταγγείλει τον εαυτό της. Είναι η ίδια που δεν βλέπει τα κανάλια γιατί δεν αντέχει άλλο την προπαγάνδα και θέλει να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Μόνο, όμως, το δικό της κεφάλι, γιατί δεν την ενδιαφέρει αν, με τον τρόπο της, βουίζει το κεφάλι του διπλανού της.
Eιδικά αν δεν είναι αγύριστο, σαν το δικό της.