Σίγουρα, δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πως θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση της πανδημίας του κορονοϊού. Ο φόβος για τη ζωή μας, τη ζωή των αγαπημένων μας, έγινε τελικά το κυρίαρχο συναίσθημα, ένα συναίσθημα το οποίο, δε είχε γεωγραφικές ή ηλικιακές διακρίσεις.  Η ανατροπή της καθημερινότητας, οι υπαρξιακές αγωνίες, η ανασφάλεια για το μέλλον αλλά  και το κόστος που θα επιφέρει αυτή η κατάσταση σε προσωπικό, οικογενειακό, κοινωνικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο, στροβιλίζουν στο μυαλό των περισσοτέρων Ελλήνων στη διάρκεια της μέρας. Ο εγκλεισμός και οι ψυχαναγκασμοί έγιναν κανονικότητα, η ενημέρωση,  η έλλειψη επαφής και κοινωνικής συναναστροφής κρίνονται βασικές προϋποθέσεις για τον περιορισμό της πανδημίας που πλήττει ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Η απαγόρευση της κυκλοφορίας πέραν των απολύτως αναγκαίων εξόδων από το σπίτι, αναμφίβολα, δημιούργησε αισθήματα πίεσης αλλά και ενός ανεξέλεγκτου άγχους, με τους συναισθηματικά ευάλωτους να δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο στη διαχείριση της καθημερινότητας. 

Ωστόσο, εκτός από τις αρνητικές επιπτώσεις του εγκλεισμού, ίσως να μην είναι εμφανείς ακόμα, ίσως να παρουσιαστούν αργότερα, ίσως να καμουφλαριστούν ή και να κάνουν πολύ “θόρυβο”. Αν δε, προσπαθήσουμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και με μία νότα αισιοδοξίας, ίσως καταφέρουμε να δούμε  και τη φωτεινή πλευρά  του «εγκλεισμού».

Ποια τα θετικά της καραντίνας;

Με πυξίδα το γεγονός πως σύντομα θα αρθούν οι περιορισμοί, ίσως αξίζει τον κόπο να συλλογιστούμε τα θετικά στοιχεία της καραντίνας, άλλωστε γνωρίζουμε όλοι πως κάθε κακό, κρύβει αναμφίβολα και θετικά.

Χρόνος με τα παιδιά μας. Ναι, τα σχολεία έκλεισαν και δεν ήταν ένα κλασικό καθιερωμένο 15νθήμερο για τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, αλλά ήταν περισσότερο. Τα κοινωνικά δίκτυα, γέμισαν κυριολεκτικά από ποστ μαμάδων, περήφανων μαμάδων, που μαζί μα τα παιδιά τους ανακάλυψαν πόση ευφευρετικότητα έκρυβαν. Ανακάλυψαν παιχνίδια, κατασκευές και δραστηριότητες και χάρισαν αγκαλιές ο ένας στον άλλον όσο ποτέ ίσως άλλοτε. 

Γαστονομικοί πειραματισμοί: Δεν ήταν λίγες οι Ερβίτισσες και όχι μόνο, που για πρώτη φορά φέτος ειδικότερα κατά τις μέρες του Πάσχα, έβαλαν ποδιά, πήραν βαθιά ανάσα και ξεκίνησαν γεμάτες αυτοπεποίθηση να ζυμώνουν τσουρέκια, να ψάχνουν συνταγές για μαγειρίτσα, αλλά και να πειραματίζονται με μαγειρικές τις οποίες ποτέ άλλοτε δεν είχαν τολμήσει.

Χώρια αλλά Μαζί: Τι και αν έχουμε να δούμε φίλους και συγγενείς αρκετό καιρό. Το διαδίκτυο αλλά και το τηλέφωνο μας έφερε κοντά, ή καλύτερα, δεν επέτρεψε να αισθανθούμε αποκομμένοι. Φίλοι και συγγενείς, ανακάλυψαν τρόπους ώστε να τα “λένε” έστω και διαδικτυακά συχνότερα ίσως από αυτό που εφάρμοζαν στην εποχή της κανονικότητας.

Γυμναστική και φροντίδα: Ακόμα και οι πιο αγύμναστοι τόλμησαν. Βρήκαν τις ξεχασμένες φόρμες τους και το ζευγάρι εκείνο αθλητικών παπουτσιών που είχαν κάπου πίσω στην παπουτσοθήκη, έστειλαν #6 και ανακάλυψαν διαδρομές ώστε να ξεμουδιάσουν, να πάρουν αέρα αλλά και να δημιουργήσουν εκείνη την … πολυπόθητη φυσική κατάσταση που οι ρυθμοί της κανονικότητας δεν επέτρεπαν.

Δοκιμασία σχέσεων: Αναμφίβολα, οι σχέσεις μας, με φίλους και συντρόφους δοκιμάζονται. Το θετικό μέσα σε αυτό είναι ξεκάθαρα και πάλι ο ελεύθερος χρόνος και αυτό γιατί φιλτράρουμε, αξιολογούμε και επαναπροσδιορίζουμε τις σχέσεις μας, γεγονός που ίσως για πολλούς να σημαίνει μεγάλα ξεκαθαρίσματα μετά το πέρας της καραντίνας.

Σε κάθε περίπτωση, είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε ότι με αυτόν τον τρόπο προφυλάξουμε τον εαυτό μας αλλά και τους άλλους γύρω μας, και το σημαντικότερο ότι προστατεύονται και αγαπημένα πρόσωπα στη ζωή μας που ίσως ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες.

Εν κατακλείδι, η εποχή των περιορισμών, μας δίνει την ευκαιρία όσοι ζούμε με τις οικογένειές μας να έρθουμε πιο κοντά, να κάνουμε πράγματα μαζί, να μιλήσουμε για τους φόβους και τις αγωνίες μας, να εκφράσουμε ο ένας στον άλλο όλα αυτά τα σημαντικά που μπορεί να έχουμε «αναβάλλει» μέχρι τώρα. Απενοχοποιούμαστε για την έλλειψη χρόνου που μπορεί να παραπονιόμασταν ότι η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις μας μας στερούσαν από τα παιδιά μας, γιατί κάτω από αυτήν τη συνθήκη μπορούμε να συνδυάσουμε τον ποιοτικό με τον ποσοτικό χρόνο μαζί τους και γιατί όχι, να μη δούμε αυτή τη δυσκολία ως μία πρόκληση σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ωριμότητας, προσωπικής και συναισθηματικής ανάπτυξης. Επίγνωση, επαναξιολόγηση, αναθεώρηση, επανεκτίμηση γεγονότων, καταστάσεων, ανθρώπων. Η αίσθηση εγγύτητας για τους κοντινούς μας ανθρώπους, η επαφή με τον εαυτό μας και τις βαθύτερες ανάγκες μας,  μπορεί να αποτελέσουν την αφετηρία για την απόκτηση μιας καλύτερης οπτικής για την ζωή μας.