Από την άλλη ο ελληνικός λαός καλείται να ματώσει για μια ακόμη φορά. Αλλά εδώ που μας έφεραν θα ματώναμε έτσι κι αλλιώς. Έχω όμως μια αίσθηση, ότι το μάτωμα δεν θα κρατήσει για πολύ καιρό. Γεγονότα που θα ταρακουνήσουν τον πλανήτη θα αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να φτιάξουμε κράτος. Φτάσαμε έως εδώ επειδή δεν είχαμε κράτος. Η Ελλάδα, πρέπει να σταθεί όρθια σαν τον μικρό Δαυίδ απέναντι στον παντοδύναμο Γολιάθ και να νικήσει στο τέλος. Είναι υποχρέωσή μας να οικοδομήσουμε μια λογική Ελλάδα, ανεξάρτητα εάν θα υπάρχουν ή όχι Ευρώπη και το ευρώ, ανεξάρτητα εάν η Γερμανία οδεύει προς το τέλος της ηγεμονίας της. Είναι υποχρέωσή μας απέναντι στους λαούς, την Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου να δείξουμε ότι υπάρχει ελπίδα.

Το πράγμα είναι απλό. Αν εννοούμε όσα λέμε για δημοκρατία, Ελλάδα, εθνική κυριαρχία, θα υπερασπιστούμε ως το τέλος τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να συμφωνούμε, ή να διαφωνούμε με την πολιτική και με τις προτάσεις του. Μπορεί να τον ψηφίσαμε ή να τον καταψηφίσαμε. Αλλά είναι ο πρωθυπουργός που εκλέξαμε εμείς, στις δικές μας ελεύθερες εκλογές, και με τη δική μας ελεύθερη βούληση. O πρωθυπουργός που δεν δίστασε να βάλει το συμφέρον της Ελλάδας πάνω από το στενό κομματικό συμφέρον της παράταξής του, όπως κάποιοι το αντιλαμβάνονταν. Ο μόνος πρωθυπουργός που αντιστάθηκε. Κι όταν τον υπερασπιζόμαστε απέναντι σε όσους κυνηγούν το κεφάλι του, τον εαυτό μας υπερασπιζόμαστε. Το δικαίωμα μας να αποφασίζουμε ποιος θα μας κυβερνά.

Γιατί αν επιτρέψουμε -κι αυτό αφορά και ορισμένους στην κυβέρνηση και στην κοινοβουλευτική της πλειοψηφία- να ισοπεδώσουν τον Τσίπρα, τότε τους αφήνουμε να ισοπεδώσουν μια δημοκρατία ήδη ανάπηρη από τους εκβιασμούς και τα μνημόνια. Όποιος λοιπόν φαντάζεται ότι η καμπάνα χτυπάει για τον Τσίπρα, ή για την Αριστερά, κάνει μεγάλο λάθος. Η καμπάνα χτυπάει για όλους μας…
‪
ΥΓ. Το γλυπτό κεφάλι της φωτογραφίας ανήκει στον Δαυίδ και είναι έργο μιας εποχής που η Ευρώπη μεγαλούργησε γιατί συνάντησε και υποκλίθηκε στην τέχνη και τον πολιτισμό της ελληνικής αρχαιότητας, σμιλεμένο από τον μεγαλύτερο γλύπτη της Ιταλικής Αναγέννησης τον Μιχαηλάγγελο. Ο συμβολισμός νομίζω είναι προφανής…