Σε αυτή τη χώρα συνηθίζουμε να πέφτουμε κάθε τόσο από τα σύννεφα όχι τόσο από έκπληξη, αλλά κυρίως από εθελοτυφλία. Από την επομένη του σχηματισμού της νέας κυβέρνησης, οι πάντες ασχολούνται με «το κακό που μας βρήκε» λόγω της απαίτησης των Ευρωπαίων και της τρόικας να πάρουμε μέτρα ύψους 11,5 δισ. ευρώ.

Και να οι συσκέψεις και τα συμβούλια τα παραβούλια, και να τα ισοδύναμα για να μη θιγούν οι από δω, οι από κει και οι παραπέρα.

Αλήθεια, δεν είναι όλα αυτά μια βαθιά υποκρισία και μια κοροϊδία μέσα στα μούτρα μας;
Κανείς άραγε δεν θυμάται ότι μόλις τον περασμένο Απρίλιο, όταν η κυβέρνηση Παπαδήμου έπαιρνε τα δικά της μέτρα (ο καθείς και τα μέτρα του…) προκειμένου να πάρουμε τη δόση του Μαΐου, μπήκε ρήτρα από τους δανειστές ότι μέσα στο καλοκαίρι πρέπει να αποφασιστούν κι άλλα μέτρα ύψους 11,5 δισ. για τη διετία 2013-14;
Τα κόμματα που κατέβηκαν στις εκλογές πάνω σε αυτά τα μέτρα δεν διασταύρωναν τα ξίφη τους; Και τελικά, τα τρία κόμματα που συνέπραξαν στη δημιουργία αυτής της κυβέρνησης δεν ήξεραν εκ των προτέρων πως προϋπόθεση για να πάρουμε την επόμενη δόση και να παραμείνουμε στο ευρώ ήταν το αποτελείωμα των Ελλήνων πολιτών;
Διαφορετικά, πρέπει να είναι αφελείς πιστεύοντας πως και μόνο η δημιουργία μιας φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης θα άλλαζε τη στάση των Ευρωπαίων και των δανειστών, οι οποίοι θα μας χάριζαν επιμηκύνσεις και νέα δάνεια και τα δεινά μας θα γίνονταν μια κακή ανάμνηση.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, το πλαίσιο και οι απαιτήσεις των δανειστών είναι σε όλους γνωστά εκ των προτέρων. Εμείς τα μπερδεύουμε σε μια προσπάθεια είτε να μην τα εφαρμόσουμε είτε να «ρίξουμε» κάποιους άλλους πολίτες που έχουν μικρότερη δύναμη για να σωθεί με μικρές απώλειες η κομματική πελατεία.

Τα κλώθουν λοιπόν από δω, τα κλώθουν από κει και πάλι δεν είναι βέβαιοι πως οι προτάσεις για το πακέτο των μέτρων θα γίνουν αποδεκτές από την τρόικα, που από προχθές βρίσκεται ξανά εδώ για τον τελικό έλεγχο τριμήνου.
Μέχρι δε να αποφασίσουν οριστικά τις περικοπές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έχουν δημιουργηθεί νέες τρύπες στον Προϋπολογισμό, στα ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ., που θα απαιτούν νέα μέτρα από τον Ιανουάριο.

Είναι επισησ πασίδηλο και στους πλέον αδαείς πως το 2013 θα είναι η πιο κολασμένη χρονιά και ο χειμώνας ατέλειωτος. Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ ήδη κάνει εκτιμήσεις για εκτίναξη της ανεργίας στο 34%. Το φαντάζεστε; Ενας στους 3 Ελληνες άνεργος και χωρίς καμία άμεση προοπτική δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Ακόμα και στο θετικό σενάριο ότι τουλάχιστον δεν θα μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη, θα πάρουν μπροστά οι ιδιωτικοποιήσεις, θα τελειώσει το σίριαλ με τις τράπεζες και θα καθίσει ο κουρνιαχτός από τις συγχωνεύσεις-συνενώσεις, για να περάσει θετικό πρόσημο στην οικονομία με ανάπτυξη, θα χρειαστεί πολύς χρόνος (η Ε.Ε. θα έχει ύφεση 1,4% το 2013, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις Ντράγκι), οι δε ευκαιρίες απασχόλησης με τους όποιους μισθούς και δικαιώματα είναι ένα  πολύ μακρινό ενδεχόμενο εντός των συνόρων.

Με αυτά τα δεδομένα είναι η ώρα να σπάσουν κάποιες αγκυλώσεις που έχουν τα κόμματα με το Δημόσιο και τους εργαζομένους εκεί. Πρέπει να αποδεχτούν επιτέλους ότι εδώ που φτάσαμε δεν έχουμε την πολυτέλεια να διατηρούμε ιερές αγελάδες. Αν η επιβίωση των πολλών επιβάλλει τη θυσία κάποιων από τους εκλεκτούς κομματικούς πελάτες, αυτό να γίνει χωρίς νέα χρονοτριβή, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα ξεσπάσει ένας ιδιότυπος εμφύλιος ανάμεσα στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα με απρόβλεπτες διαστάσεις.