Είναι θεμιτό να λες ότι θέλω να αλλάξω το Δήμο και φιλοδοξώ να το κάνω καλύτερα από τους άλλους που επίσης το επαγγέλλονται.

Είναι πολλές φορές δημιουργικό να επιμένεις στην άποψή σου.

Είναι ανθρώπινο να απογοητεύεσαι όταν βλέπεις ότι δεν έπεισες πολλούς ή τουλάχιστον όσους θα περίμενες.

Είναι κατανοητό να πεισμώνεις.

Είναι φυσιολογικό ακόμα και να θυμώνεις.

Είναι όμως μίζερο να υποστηρίζεις ότι όλοι οι άλλοι είναι ίδιοι,(δηλαδή “κακοί”) ιδιαίτερα αν δεν έχουν δοκιμαστεί.

Είναι αλαζονικό να λες ότι δεν πρόκειται ν΄ αλλάξει τίποτα επειδή δεν “κέρδισε” η άποψή σου.

Είναι πολιτικός ανορθολογισμός να διακηρύσσεις ότι θέλεις να τα αλλάξεις όλα και με τη στάση σου να ευνοείς τη στασιμότητα.

Δύσκολο, αλλά και αισιόδοξο, είναι να συνεχίζεις να προσπαθείς μαζί με τους “άλλους” και ταυτόχρονα με διαφορετικό τρόπο από τους άλλους. Το “τι Πλαστήρας – τι Παπάγος” έχει αποδειχτεί ανιστόρητο, ούτως ή άλλως.