Πώς μια παραγγελία για γρήγορο φαγητό στο σπίτι αξίας 5€ και η έλλειψη απόδειξης οδηγεί το μυαλό να υπολογίζει και να προβληματίζεται.

Διότι ο ΦΠΑ είναι ένας έμμεσος φόρος που πληρώνουμε όλοι στον καταστηματάρχη για να το αποδώσει στο κράτος. Αντ’ αυτού αν κάποιος επαγγελματίας πουλήσει κάτι αξίας πχ 5€ ποσό στο οποίο αναλογεί ΦΠΑ 1,15€ και δεν τα αποδώσει στο κράτος, τότε με κοροϊδεύει για τρεις λόγους:

1. Με βάζει να πληρώσω 1,15€ περισσότερο από την αξία του προϊόντος, 23% «καπέλο» που λένε 2. Το κράτος που θα του λείψουν αυτά τα 1,15€ θα τα πάρει από τη δική μου φορολογία εισοδήματος 3. Ο επαγγελματίας εισπράττει ένα «δώρο» 1,15€ αφορολόγητο που με την πάροδο του χρόνου γίνεται ακίνητο, κινητό ή έξοδα πολιτικού αγώνα κατά της φοροδιαφυγής Είναι βέβαια ντροπή να ασχολούμαστε με τέτοια ποσά ενώ διακινούνται παράνομα εκατομμύρια, φανταστείτε όμως ότι αν εισπράχθηκαν 100 πεντάευρα χωρίς απόδειξη χθες, ο συγκεκριμένος επαγγελματίας έβαλε στην τσέπη του 115€ επιπλέον από το νόμιμο κέρδος, που σημαίνει 2.000€ το μήνα, ή ακόμα καλύτερα 24.000€ το χρόνο. Ταυτόχρονα αυτά τα χρήματα που πολύ χοντρικά υπολογίσαμε και που μπορούν να είναι λιγότερα ή περισσότερα κατά περίπτωση, λείπουν από τα ταμεία του κράτους το οποίο θα τα εισπράξει από μισθωτούς και συνταξιούχους μέσω της άμεσης φορολογίας.

Τελικά αναλογίζομαι πόσο μου κόστισε η χθεσινή παραγγελία, μια κρίση μήπως; Αυτά σκέφτομαι και προβληματίζομαι αν το ΣΔΟΕ έχει περάσει πρόσφατα από το μαγαζί που ψώνισα χθες. Είναι πάντως μια καλή ευκαιρία να τα ξαναπούν. Ίσως να είναι υπερβολή, δεν ξεχνώ όμως ότι από τότε που κάνω φορολογική δήλωση οι επαγγελματίες δήλωναν πάντα το αφορολόγητο, ενώ οι παραλίες γέμιζαν με εξοχικές κατοικίες τους και οι ίδιοι γύριζαν με ακριβά αυτοκίνητα. Ένας πλούτος που δεν έγινε με νόμιμες μεθόδους. Η λογική του «αρπάζω γιατί μπορώ» που εκφράζεται με πολλούς τρόπους στην κοινωνία μας, αρπάζω τα λεφτά του άλλου, το πάρκιν του άλλου, την εμπιστοσύνη του άλλου, τη δουλειά του άλλου, τη γυναίκα του άλλου, τη θέση των ΑΜΕΑ, τη δημόσια περιουσία είναι εμφανής σε όλες τις πτυχές της καθημερινής μας ζωής. Είστε υπερήφανοι; Δε μας φταίνε οι ξένοι, εμείς φταίμε που δεν είμαστε ικανοί να συνεννοηθούμε και να φτιάξουμε μια κοινωνία της προκοπής. Γιατί την περηφάνια μας τη θυμόμαστε μόνο στις εθνικές επετείους όπως το θεό όταν τον έχουμε ανάγκη.