(Αν θέλεις να γράψεις το δικό σου άρθρο μπες εδώ βάλε τον τίτλο, το κείμενο, σήκωσε την φωτογραφία και είναι έτοιμο για δημοσίευση)

Μια βόλτα στην παλιά πόλη …. Ώρα 10 το πρωί… Τα χιλιόμετρα περνούν γρήγορα στην Εγνατία οδό. Από τη Μακεδονική Ριβιέρα της Καβάλας στις πεδιάδες της Χρυσούπολης κι από κει γρήγορα στην Γη της Ροδόπης, με τα Τέμπη του Νέστου θεματοφύλακα και οικοδεσπότη ταυτόχρονα της Θρακικής γης. Τα σταροχώραφα του κάμπου δίνουν βιαστικά της θέση τους στα «μπαμπάκια», με θεατή τα φουγάρα και τα σιλό του παλιού Ζαχαρουργείου να κοιτούν τον ουρανό και να διαμαρτύρονται με τη σιωπή για την κατάντια τους…. Στο δρόμο λοιπόν για Ξάνθη… κάπου ψηλά στον χάρτη…. Περίπου μισή ώρα από την πόλη και το τοπίο μαγικά υπέροχο. «Άλλος Θεός εδώ» ! Αυτός που φροντίζει όλους τους ανθρώπους… Κάπου εκεί σε μια από τις αγκαλιές της οροσειράς προβάλλει πέρα η πόλη, με τα σπίτια να προσπαθούν να χωρίσουν την πόλη από το βουνό, τους ανθρώπους από τη φύση, τον πολιτισμό και τα έργα των ανθρώπων από αυτά του Θεού. Ο παιχνιδιάρικος σχηματισμός του «Αβγού» συμμετέχει πρόθυμα στην φυσιογνωμία της, ενώ αυτή παλεύει να βρει το όνομά της, ανάμεσα στην «Κυρά της Θράκης», την «Πόλη με τα χίλια χρώματα», τη γενέτειρα του Χατζιδάκη και την βυζαντινή Ξάνθεια. Ο Ορφέας με τον Διόνυσο ανακατεύουν την μυθολογία και διεκδικούν με πάθος τα αρχέγονα κτήματά τους, ενώ τους χωρίζει ο Ποσειδώνας που εξακολουθεί να κοιτά και πάλι τον χαμένο Τρωικό πόλεμο, πάνω από τη Σαμοθράκη και μέχρι στην πέρα Μικρασιατική ακτή… ……..Με αυτά και με άλλα η πόλη υποδέχεται Ευρωπαίους και αποχαιρετά Ασιάτες σ΄ ένα αμφίδρομο αέναο διαπολιτισμικό παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι κερδίζει και τους ομορφαίνει, προσπαθώντας να αφήσει το στίγμα στο ίχνος τους, στο πέρασμα και τη στάση στην εσχατιά της πατριδογνωσίας τους. Κάπου ανάμεσα στο χθες και το σήμερα η Ξάνθη ακροβατεί περίτεχνα και αφήνει μια γλυκιά ομορφιά σε εντυπώσεις, εικόνες, χρώματα και γεύσεις, ενώ στο τέλος ανταλλάσει διευθύνσεις και τηλέφωνα με τους νεοσσούς εν δυνάμει ξεναγούς και συνεχιστές των απόψεων, που βιάζονται να ακουστούν …. Η «οικιστική γνωριμία» αρχίζει από χαμηλά, λες και αφήνει το τέλος για το καλύτερο, με την αστική μονότονη αρχιτεκτονική και εικόνα να γίνεται προοδευτικά καλύτερη, όταν το φόντο από πίσω πρασινίζει και δίνει σίγουρες υποσχέσεις απόλαυσης στην ανήσυχη διάθεση των επισκεπτών. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Παλιά Πόλη, που διεκδικεί το ολοκληρωτικό ενδιαφέρον, βάζοντας ενέχυρο για το μέλλον την ομορφιά της ιδιαιτερότητάς της. Ώρα 10 το βράδυ… Η κεντρική είσοδος στην παλιά πόλη είναι από την μικρή γραφική πλατεία Αντίκα, βουτώντας στον μαγικό κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων κάνοντας πράξη την ομώνυμη μπαλάντα του Μάνου. Κάπου εκεί βρίσκονται και περπατούν όλοι….. Οι ντόπιοι σουλατσάρουν περιποιημένοι και πάντα με ζωντάνια, γεμίζοντας καθημερινά πιάτσες και στέκια, ενώ η ποιοτική διαφορά των ανθρώπων συγκαταλέγεται στα διαχρονικά χαρακτηριστικά της περιοχής. Επισκέπτες, φιλοξενούμενοι, διαβάτες και τουρίστες…. Όλοι μπερδεύονται ευχάριστα κάτω από την ομορφιά της αρχιτεκτονικής και του τοπίου. Η αμπάρα σηκώνεται και η πόρτα στην παλιά πόλη ανοίγει. Ο χρόνος γυρνά προς τα πίσω. Οι άνθρωποι παλεύουν ξανά, με τα θέλω και τα πρέπει. Η ζωή φωτίζει τον κόσμο, τους ανθρώπους, τον περίγυρο που τον πλαισιώνει. Εδώ υπάρχει περισσότερο λες χαρά, συμπονά, συμμετοχή. Ο γείτονας ακούει, βλέπει, καταλαβαίνει.. Αλήθεια …πόσο πλούσιοι άνθρωποι είναι αυτοί οι ανένταχτοι, δυσεύρετοι νοσταλγοί της αυθεντικότητας… Πόσο αληθινά πραγματικοί είναι οι αυτόκλητοι εραστές της ζωής. Λένε ότι η άσκοπη περιπλάνηση είναι δείγμα πολιτισμού. Ευκαιρία για εφαρμογή και πράξη…. Ψάχνοντας την γειτονιά της καρδιάς, περνώντας την αυλή με τα κατακόκκινα τριαντάφυλλα, χαϊδεύοντας την κολοκυθιά που σκαρφάλωσε στο δέντρο, παραμερίζοντας τα χρυσάνθεμα που κλείνουν ευχάριστα τον δρόμο… Ανοίγοντας τις μικρές καγκελόπορτες και αντικρίζοντας ένα μπουκέτο ομορφιά ! Φθινοπωρινή όπως αρμόζει…ίσως και Ανοιξιάτικης όπως θα έπρεπε…μα πάντα καλοκαιρινή στην ψυχή και διάθεση όλων…. Γεμάτη από κεραμιδή και παστέλ χρώματα των σπιτιών, ανάμεικτα με τα καθαρά πρόσωπα, τα πλατιά χαμόγελα και ανοιχτές ψυχές ! Τα πάντα αγνά και άδολα. Ανεπιτήδευτη ομορφιά..Όπως τα βατόμουρα που κρέμονται στον συρμάτινο αυλόγυρο του σχολείου….Λιλιπούτεια ομορφιά…Όπως το ξέφωτο, δίπλα στο μέγαρο Μανσίνη που «εκτελεί» χρέη πρεσβευτή, στο άλλοτε προξενείο της εποχής του καπνού! Η αγάπη…τα συναισθήματα…. το νιώθεις ότι περισσεύουν… Το όνειρο είναι η απόδειξη της φαντασίας Το να ονειρεύεσαι αυτό που δεν έχει υπάρξει, είναι μια από τις βαθύτερες ανάγκες του ανθρώπου Το καφεδάκι φαντάζει πολύχρωμο γύρω από την πλατεία Αντίκα. «Αερικό», «Λίθινο»,» Φαβέλα»….και συνέχεια στην Μαλετσίδου, στο «Ανθολόγιο» και τον «Νόστο». Από εκεί στην ανηφοριά προς παλιό Δημαρχείο και στάση στο «Αλχημείο», «Άνω Κάτω» και «Πικάσο», όταν όλα ξεφυτρώνουν μέσα από τη γη, μανιτάρια μετά τη βροχή. Η αυλή στο «Μπλε» σε χαλαρώνει και ταξιδεύει, στον «Ερμή» και την «Τυφλόμυγα» οι «ένοικοι» φοιτητές του Πολυτεχνείου δείχνουν να κατευθύνουν αυτοί τη ζωή, δίπλα στα κοκκινοπράσινα τραπεζάκια και τους κισσούς στον πέτρινο τοίχο. Σειρά έχει η βόλτα προς την κατηφόρα του πάλαι ποτέ «Κυβερνείου» της πόλης, με τα μπαράκια της «παραλίας» να έχουν την τιμητική τους, προσκαλώντας όλους για ποτό και παρέα…. Πέρα όμως από τη βραδινή διασκέδαση υπάρχει και η εικαστική διέξοδο, με την Πινακοθήκη να μαγεύει με τα ανακαινισμένα σαχνίσια και το Λαογραφικό μουσείο να διεκδικεί το τίτλο του ωραιότερου καλοδιατηρημένου κτιρίου, δίπλα στο αρχοντικό του καπνέμπορου Κουγιουμτζόγλου. Εδώ ο πωρόλιθος και τα γήινα χρώματα της ώχρας υποδέχονται εκδηλώσεις και καλλιτέχνες, στην προσμονή της εορταστικής ατμόσφαιρας, που αχνοφαίνεται να έρχεται τον Σεπτέμβρη. Η Αλκυόνη Παπαδάκη μιλά στο κοινό της Ξάνθης και τους συνεπαίρνει …τα λόγια πολλά και πλούσια, βγαλμένα από καρδιάς. Βάλσαμο στις ψυχές, εφόδιο στην πραγματικότητα…..Κουράγιο και συνάμα ώθηση για την συνέχεια…Πόσο ανάγκη έχουμε τελικά αυτές τις συναναστροφές στη ζωή μας. Οι άνθρωποι ήρθαν φτωχοί και φεύγουν πιο πλούσιοι, γεμάτοι…. αισιόδοξοι… ….«Έστω και σε λίγους, θα ήταν χρήσιμο να ανοίξουμε έναν δίαυλο κοινωνικότητας…» λέει και κλείνει: «Εύχομαι να είναι φωτεινός ο δρόμος της ζωής σας. Να ξέρετε όμως ότι το φως θα έρθει από εσάς !» Λίγο παρακάτω στα παραδοσιακά κουτούκια πρωταγωνιστούν τα Πολίτικα πιάτα και οι τσιπουρομεζέδες. Οι εραστές της γαστρονομίας βρίσκουν εδώ το σπίτι τους και υποκλίνονται στους Αβδηρίτικους Οίνους ξαποσταίνοντας στο «Δρομάκι» και την «Αμάλθεια», έλκοντας το βραδινό αγέρι, βάλσαμο στο μυαλό και τις ονειροπόλες σκέψεις. Κάπου για εδώ η συγγραφέας θα έλεγε «για αυτό τον κόσμο που όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα», καθώς «δεν βγαίνει με συνταγές η ζωή» Στο μυαλό τα λόγια μπερδεύονται γλυκά……. «Ο άνθρωπος είναι τυφλός στα τυχαία της καθημερινής ζωή και στερεί έτσι τη ζωή από τη διάσταση της ομορφιάς της». Στο γυρισμό το φεγγαρόφωτο φαντάζει τέλειο στο καλοκαιρινό κάδρο, ενώ ο προσανατολισμός χάνεται λίγο έξω απ΄ την πόλη , ξεχνώντας από πού και γιατί ήρθες…. Φεύγουμε …..ή είμαστε ακόμη εκεί ;