Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο. Σας ομιλεί ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων!!!

Αυτό ήταν το σύνθημα που έδωσε στον φοιτητόκοσμο της εποχής μου το έναυσμα για να μαζευτούμε όλοι στο Πολυτεχνείο. Αυτός ήταν ο δικός μας ραδιοσταθμός στο δικό μας Πολυτεχνείο. Αυτό ήταν το σύνθημα που ξεσήκωσε όχι μόνο τους φοιτητές, αλλά ολόκληρο τον Ελληνικό λαό να βγει στο δρόμο, να διαμαρτυρηθεί επιτέλους κατά της Χούντας. Να διεκδικήσουμε  επιτέλους όλοι μαζί τα δικαιώματα μας.

Εμείς οι φοιτητές βέβαια είχαμε το δικό μας σύνθημα που αγκάλιασε και όλο το μαθητόκοσμο του τότε :

ΨΩΜΙ –  ΠΑΙΔΕΙΑ –  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΝΑ  – ΕΝΑ  – ΤΕΣΣΕΡΑ  (114)

Έτσι απλά και όμορφα ξεκίνησε ένας αγώνας, από μας, την νεολαία του τότε, τον φοιτητόκοσμο του τότε, για διεκδίκηση των απλών και δεδομένων για όλους τους πολιτισμένους λαούς δικαιωμάτων μας. Ξεκινήσαμε κατ’ αρχήν με αποχές από τα μαθήματα μας και ξεκίνησε πρώτα, η δική μου η σχολή των Αγρονόμων – Τοπογράφων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, για την παραχώρηση δικαιωμάτων υπογραφής τοπογραφικών εργασιών στους τότε αποφοίτους των νεοϊδρυθέντων ΚΑΤΕΕ (σημερινά ΤΕΙ). Ακολούθησε μετά η Σχολή των Πολιτικών Μηχανικών. Στη συνέχεια επεκτάθηκαν τα αιτήματα μας , έγινε η κίνηση στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με την κατάληψη της από τους φοιτητές, στη συνέχεια έγινε μάζεμα των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, η αστυνομία απλώθηκε σε όλο το τμήμα της Πατησίων μπροστά από το Πολυτεχνείο.  Όπως ήταν επόμενο προκάλεσε την οργή των φοιτητών και πέταξαν στους αστυνομικούς νεράτζια, από τις νερατζιές μπροστά στην Αρχιτεκτονική Σχολή και τη Σχολή Καλών Τεχνών. Το νέο μεταδόθηκε γρήγορα ακόμη και στις νέες εγκαταστάσεις του Πολυτεχνείου στη περιοχή Ζωγράφου, όπου εμείς σαν Τοπογράφοι τα δύο τελευταία χρόνια, κάναμε τα περισσότερα μαθήματα μας. Την επομένη το πρωί ήμασταν όλοι στο κεντρικό κτίριο του Πολυτεχνείου, στην Πατησίων, ήταν 14/11/1973.  Στο Πολυτεχνείο άρχισαν να έρχονται και άλλοι φοιτητές από άλλες σχολές, μαθητές, υπάλληλοι, οικοδόμοι, εργάτες και έτσι η απλή κίνηση των φοιτητών έγινε ένα παλλαϊκό κίνημα.

 Βέβαια όταν ακούν σήμερα για το πολυτεχνείο,  οι μαθητές αλλά και οι φοιτητές δεν μπορούν να αντιληφθούν το πόσο σημαντική ήταν αυτή η εξέγερση μας τότε. Δεν μπορούν να φανταστούν τι σημαίνει χούντα, δεν μπορούν να φανταστούν τι είναι να μην μπορείς να μιλήσεις και να εκφραστείς ελεύθερα, τι είναι να μην μπορείς να συναθροιστείς, τι είναι να μην μπορείς να ακούς τη μουσική που θέλεις. Το πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς στο κρατητήριο εκεί που γυρνάς βραδιάτικα στο σπίτι σου, για το τίποτα, γιατί δεν είχες μαζί σου αστυνομική ταυτότητα. Γιατί ήταν σύνηθες φαινόμενο να σε σταματάει η ασφάλεια το βράδυ για εξακρίβωση στοιχείων και έτσι απλά, αν ήσουν ξεχασιάρης και δεν είχες μαζί σου ταυτότητα την έβαψες, γιατί σε οδηγούσαν στο αστυνομικό τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων και περνούσες το βράδυ στο κρατητήριο. Εάν σου είχαν κάνει φάκελο στην ασφάλεια, ακόμα χειρότερα για σένα, γιατί απλούστατα την είχες βαμμένη. Για εμάς τους Ελληνοκύπριους ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα, γιατί  μας θεωρούσαν αλλοδαπούς και σπουδάζαμε στα εδώ πανεπιστήμια με άδεια παραμονής όπως κάθε αλλοδαπός, εάν μας συλλάμβανε η ασφάλεια και μας έστηνε κατηγορητήριο, που η καταδίκη σου τότε ήταν πολύ εύκολη, δεν χρειαζόταν και σοβαρός λόγος, αρκούσαν κάποιες πληροφορίες των χαφιέδων που υπήρχαν και μέσα στα πανεπιστήμια και λίγο πολύ τους γνωρίζαμε όλοι και με συνοπτικές διαδικασίες σε έστελλαν στο σπίτι σου. Η απέλαση σήμαινε απλούστατα ότι δεν μπορούσες να έλθεις ξανά στην Ελλάδα, άρα δεν μπορούσες να συνεχίσεις τις σπουδές σου και άρα πάνε περίπατο οι κόποι και οι αγώνες τόσων χρόνων τόσο οι δικοί σου, όσο και της οικογένειας σου μια και δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις δίπλωμα. Απελάθηκαν τότε αρκετοί Ελληνοκύπριοι φοιτητές και εκατοντάδες είχαν υποστεί βασανιστήρια.

Γιατί τα θυμάμαι αυτά και τα λέω σήμερα; Γιατί λυπάμαι, λυπάμαι πολύ όταν ακούω τα παιδιά σήμερα, να έχουν αργία για να γιορτάσουν την επέτειο του Πολυτεχνείου και να μην γνωρίζουν τι ήταν το Πολυτεχνείο, πόσο σημαντικός ήταν ο αγώνας μας και προπαντός πόσο σημαντική ήταν η θυσία των συναγωνιστών μας, τους οποίους πρέπει να θυμόμαστε και να τιμούμε.  Λυπάμαι ακόμη όταν βλέπω συμφοιτητές μου του τότε να έχουν εξαργυρώσει τον αγώνα και να έχουν ξεχάσει τον σκοπό του αγώνα μας τότε που δεν ήταν μόνο η πτώση της Χούντας, αλλά και οι διεκδικήσεις μας για την παιδεία. Σ’ αυτό το σημείο θέλω να τονίσω το γεγονός ότι η επάνοδος της δημοκρατίας στην χώρα μας έγινε με την θυσία της μισής Κύπρου περίπου, γιατί όσο σημαντικός και να ήταν ο αγώνας μας στο Πολυτεχνείο δεν μπορούσε να ρίξει την Δικτατορία, που είχε απλώσει πολύ καλά τα πλοκάμια της. Της καταφέραμε απλά ένα πλήγμα, την χαριστική βολή και την ολοκληρωτική της κατάρρευση έφερε η τουρκική εισβολή στη Κύπρο.

Κάναμε λοιπόν ένα αγώνα, διεκδικώντας τα δικαιώματα μας και ως πολιτών αυτού του τόπου αλλά και ως φοιτητών, ζητώντας ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Ζητώντας τα όμως με όμορφο τρόπο, σεβόμενοι τους εαυτούς μας, την κοινωνία, τα πανεπιστήμια μας. Πρέπει να σημειώσω ότι στα δικά μου χρόνια στο χώρο του Πολυτεχνείου μας δεν υπήρχε ούτε σκουπιδάκι κάτω, το να γράψεις δε συνθήματα στον τοίχο ή το να κολλήσεις αφίσα ή ανακοίνωση εκτός των καθορισμένων πινάκων ανακοινώσεων ήταν αδιανόητο. Ο ισχυρισμός δε ότι οι καταστροφές που έγιναν μέσα στο χώρο και τον εξοπλισμό του Πολυτεχνείου έγιναν από μας τους φοιτητές είναι φαιδρός, απεναντίας είχαν συσταθεί ομάδες περιφρούρησης και φροντίδας. Λυπάμαι όμως και το παραδέχομαι δημόσια ότι έχω δεκαετίες να επισκεφθώ το πρώτο μου Πανεπιστήμιο, το ΕΜΠ όπως απλά το λέγαμε τότε, γιατί; Λυπάμαι να το βλέπω με όλες αυτές τις μπογιές , κόκκινες, μπλέ, πράσινες, μαύρες με κάθε είδους συνθήματα τα οποία δεν φέρουν κανένα αποτέλεσμα, απλά ρυπαίνουν και προσβάλλουν τον χώρο. Εάν θέλεις να σε σεβαστεί ο άλλος, πρέπει πρώτα απ’ όλα να σέβεσαι εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και τον χώρο σου, όπως σέβεσαι το σπίτι σου, να σέβεσαι και τον χώρο σπουδών σου, γιατί δεν είναι δικό σου ο χώρος, το δανείστηκες από τις προηγούμενες γενιές και οφείλεις να τον παραδώσεις στις επόμενες .όπως τον παρέλαβες.

Ας επανέλθουμε όμως στο πολυτεχνείο και να πούμε ότι ο Ραδιοφωνικός Σταθμός που στήθηκε εντός του έκανε το θαύμα του, ξεσήκωσε χιλιάδες λαού που προσέτρεξε στο Πολυτεχνείο, σμίγοντας την φωνή διαμαρτυρίας του με τους φοιτητές. Τα πρόσωπα που μέχρι τότε είχαν μια πένθιμη όψη ξαφνικά φωτίστηκαν, χαμογέλασαν πλατιά. Οι οδηγοί των αστικών λεωφορείων και των τρόλεϊ άνοιγαν με χαμόγελο τις πόρτες στις ομάδες των φοιτητών για να κολλήσουν στα τζάμια τα συνθήματα του αγώνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που και αυτοί με τον τρόπο τους τρόπο συμμετείχαν στον αγώνα. Θυμάμαι μια γιαγιούλα θα ήταν πάνω από ογδόντα χρονών που  ήλθε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου από την  οδό Στουρνάρη και έδωσε μια σακούλα λέγοντας: προσέχετε παιδιά να μην τα σπάσετε είναι αυγά βραστά για να τραφείτε και να συνεχίσετε τον αγώνα σας!!!

Θέλω να κλείσω την αναφορά μου στο Πολυτεχνείο μας, ευχόμενη να είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τα ηρωικά παιδιά που θυσιάστηκαν τότε, αντιμετωπίζοντας μέχρι την τελευταία στιγμή με θάρρος τις ερπύστριες των τάνκς. Εύχομαι δε ολόψυχα η δημοκρατία να διαφεντεύει πάντα στον τόπο που τη γέννησε και να μην χρειαστεί ποτέ τα παιδιά μας να κάνουν ένα νέο πολυτεχνείο.

Θέλω ακόμη ν’ αφιερώσω στα νέα παιδιά, στα παιδιά μας του σήμερα μια προκήρυξη μας του τότε, που την κρατάω κειμήλιο του αγώνα και της πρώτης μου φοιτητικής ζωής στο ΕΜΠ.

Προκήρυξη  Πολυτεχνείου 16/11/1973:

Ελληνικέ Λαέ

Δύο μέρες ἀδάμαστης πάλης πού τράνταζαν την Διχτατορία καί τά ἀφεντικά της μᾶς ἔδειξαν καθαρά τόν δρόμο γιά τήν ΝΙΚΗ: Εἶναι ἡ Ἐνότητά μας κι ὁ ἀγώνας μας . Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΕΣ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ,αὐτό εἶναι τό ὃπλο πού χτυπάει θανάσιμα τους ἐχθρούς μας .

Ἐλληνικέ Λαέ Ἣ ὣρα ἒφθασε. Ἐμπρός ὃλοι ἐνωμένοι στόν ἀγώνα γιά τό  γκρέμισμα τοῦ Φασισμοῦ, γιά τήν Λαϊκή Κυριαρχία. Γιά τήν Ἐθνική μας ἀνεξαρτησία.

Ἐλληνικέ Λαέ

Μέ τόν ἀγώνα μας δείχνουμε σ’ὃλες  τις ἀντιδιχτατορικές δυνάμεις . Τό μόνο Δρόμο Γιά τήν Νίκη. Ἐνότητα καί ἀγώνες μέ βάσει τά δοκιμασμένα συνθήματα! Ἐνότητα και ἀγώνας.

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ!  

ΛΑΕ  ΣΤΟΝ  ΑΓΩΝΑ!                                 

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ!           

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ!      

ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ!         

ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ!

ΠΡΟΣΟΧΗ-ΠΡΟΣΟΧΗ AKOYΣΤΕ ΜΑΣ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

ΕΚΠΕΜΠΕΙ ΣΕ ΜΗΚΟΣ ΚΥΜΑΤΟΣ 1150 ΧΙΛΙΟΚΥΚΛΩΝ

Ελένη Χατζηγεωργίου

Τότε 3ετής φοιτήτρια στη

Σχολή Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών ΕΜΠ