Επιτέλους μετά από 6μηνη ασθένεια (ρήξη τενόντων τετρακεφάλου και αλλεπάλληλες επιπλοκές) η υγεία μου αποκαταστάθηκε. Αισθάνομαι την υποχρέωση να ευχαριστήσω όλους όσους συνέβαλαν σε αυτό: 1) τους γιατρούς και νοσηλευτές της Ορθοπεδικής κλινικής του νοσοκομείου Ξάνθης που με χειρούργησαν, νοσήλευσαν και με παρακολούθησαν μετεγχειρητικά 2) το προσωπικό του φυσικοθεραπευτηρίου το οποίο επωμίστηκε το βάρος της αποκατάστασης και επανακινητοποίησής μου 3) τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό του αναισθησιολογικού που με απάλλαξαν από τους πόνους 4) τους γιατρούς της παθολογικής για την αντιμετώπιση επιπλοκών 5) την γαστρεντερολόγο κ. Παπαδοπούλου και το νοσηλευτικό προσωπικό των ενδοσκοπήσεων 6) τον δ/ντή της Ψυχιατρικής Μάκη Βαϊόπουλο και τον ψυχολόγο Παναγιώτη Σαμαρά για την ψυχολογική υποστήριξη 6) τους συναδέλφους Γιάννη Λαφαζάνο (ορθοπεδικό Αθηνών), Ματθαίο Σαββίδη (ορθοπεδικό Ξάνθης), Φωτεινή Γρηγοροπούλου (ειδικευόμενη παθολογικής στο Νοσοκομείο Φλώρινας), Παναγιώτη Φιλιππίδη και Αχιλλέα Χατζόπουλο (φυσικοθεραπευτές Ξάνθης), Ναπολέοντα Ντίνο (παθολόγο Ξάνθης), τον γυμναστή Θέμη Αγγελακόπουλο και τους γυμναστές του κολυμβητηρίου Καβάλας.

Η σοφή ελληνική γλώσσα λέει «ουδέν κακόν αμιγές καλού» και στη συγκεκριμένη περίπτωση είχα τη χρυσή ευκαιρία να γνωρίσω το σύστημα Υγείας και ως ασθενής: Έζησα τον πόνο των αρρώστων, είδα τις ηρωικές προσπάθειες του προσωπικού του νοσοκομείου μας να ανταπεξέλθει στις ιδιαίτερα αυξημένες ανάγκες, λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό. Είδα τους 2 εναπομείναντες ορθοπεδικούς του ΕΣΥ (κ. Καραμούλα και Δίγκα) να χειρουργούν συνεχώς επί 14 ώρες. Είδα τους νοσηλευτές να τρέχουν από άρρωστο σε άρρωστο και σε αρκετές περιπτώσεις να υφίστανται την οργή των ασθενών και των συνοδών τους γιατί δεν προλαβαίνουν. Είδα την γαστρεντερολόγο κ. Έφη Παπαδοπούλου να δουλεύει με καταπληκτική οργάνωση και να ολοκληρώνει την μια ενδοσκόπηση μετά την άλλη με απόλυτη επιτυχία και αξιοθαύμαστη ταχύτητα, χάρις στην άρτια ομάδα της. Είδα τον μοναδικό ψυχίατρο να τρέχει μόνος από τα ψυχιατρικά εξωτερικά ιατρεία σε όλες τις κλινικές για να παράσχει ψυχολογική στήριξη σε κάθε ασθενή. Είδα τους φυσικοθεραπευτές, παρά την έλλειψη σύγχρονου εξοπλισμού, με θαυμαστή ικανότητα να παροτρύνουν, να ασκούν και να εκπαιδεύουν τους ασθενείς, ώστε να πετυχαίνουν εν τέλει πράγματα που φαινόντουσαν αδύνατα. Πολλά χρόνια πριν την ανακάλυψη των αναισθητικών, ηρεμιστικών και υπνωτικών φαρμάκων εμφανίστηκαν οι πρώτοι αναισθησιολόγοι στο καρναβάλι της Βενετίας: με αστεία και γκριμάτσες διασκέδαζαν τους ασθενείς, που έπρεπε να κάνουν κάποια επέμβαση. Έτσι θεράπευαν τότε τον ψυχικό πόνο, ώστε οι ασθενείς να αντέξουν τον σωματικό. Είδα λοιπόν το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του αναισθησιολογικού τμήματος του νοσοκομείου παρά τη χρόνια έλλειψη προσωπικού, να θεραπεύει με μαεστρία κάθε σωματικό και ψυχικό πόνο των ασθενών.

Είδα τέλος τον πόνο και την αγωνία των συν-ασθενών μου, που επιθυμούν να έχουν λίγο χρόνο περισσότερο δίπλα τους τη νοσηλεύτρια και τον γιατρό τους, που αποζητούν περισσότερο προσωπικό. Ζητούν μήπως πολλά; Δεν νομίζω!.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς.