Το μετεκλογικό τοπίο είναι σχεδιασμένο με τέτοιον τρόπο, που οι συνήθεις επικλήσεις ενός Χιτσκοκ ως σχεδιαστή του, δεν επαρκούν.

Εξ άλλου αυτός ¨χρησιμοποιείται” για τα φινάλε ποδοσφαρικών ή άλλων αγώνων από τους.συνήθως, αδαείς περί τα κινηματογραφικά σχολιαστές τους, για να τονίσουν το άγνωστο του τέλους, το απρόσμενο. Εδώ δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί. Εχουμε μπροστά μας μια σουρρεαλιστική εικόνα, που μόνο ένας  Σαλβατόρ Νταλί (για να τονίσουμε και το ακροδεξιό του πράγματος), θα μπορούσε να είχε σχεδιάσει. Ο θυμός εξάλλου, δεν είναι ο καλύτερος εμπνευστής για υψηλή τέχνη. Ας αρκεστούμε λοιπόν σ αυτό που έχουμε. Σε κανένα μουσείο πολιτικής ιστορίας δεν θα έμπαινε στην κύρια αίθουσα. Ισως σε μια αιθουσα που θα αναρτούσαν τα παράδοξα και παράλογα και τα προς αποφυγήν.

Ο δικομματισμός έφαγε, λοιπόν, μια στο κεφάλι και εδώ και μια εβδομάδα περίπου οι εκπρόσωποι του τραυλίζουν ακατάσχετα και ακατάπαυστα σε βαθμό που να μην καταλαβαίνεις τι λένε. Ακόμη και ο λαλίστατος πρόεδρος του πάλαι ποτέ σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος της καθ ημάς ανατολής, που έκανε τις περαντζάδες του(το μορφωμα) στον εθνικισμό (Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες-τώρα αυτό το σύνθημα το έχουν πάρει αλλοι), στον αλυτρωτισμό, στον ναρκισσισμό, στον ρεβανσισμό των “ξεβράκωτων” που σκαρφάλωσαν σε όλα τα πόστα της εξουσίας και μετά δεν τα εγκατέλειπαν με τίποτα και -στο κύκνειο άσμα του-τον ‘εκσυχρονισμό” ,που συνέπεσε με τα Ιμια και τους Ολυμπιακούς αγώνες, παγίδες της ιστορίας και της ζωής,και που η λιποψυχία του δεν τον αφησε  να τα αποτρέψει. Και μετά ήλθε ο “λεφτά υπάρχουν”, με μόνο “προσόν” το όνομα του. Ενώ μέχρι τότε στην Ελλάδα έφτανε το όνομα, δυστυχώς κάποια στιγμή έπαψε να έχει την διαχρονική αξία που είχε πάντοτε. Βλεπετε κάποτε  τα δανεικά μπορούσες να τα διαχειρισθείς καλύτερα προβάλλοντας το ονομα σου-“εχω όνομα εγώ στην αγορά”-αλλά με αυτούς τους δανειστές που έχουμε έδω και 200 χρονια περίπου αυτά δεν περνάνε. Βλέπετε δεν έχουμε εδώ και καιρό να προσφέρουμε πολιτικά ανταλλάγματα. Κάτι μικρασίες καποτε, κατι η ανταντ, ήταν και η Αγγλία μια κάποια λύση, ο “απο βορράν κίνδυνος” που τάισε καλά πολλές οικογένειες και άλλες τις έστειλε στα τάρταρα.

Ο άλλος εκπρόσωπος του δικομματισμού, αμήχανος και αδύνατος στα λόγια, ανοίγει αναγκαστικά τους τυφλοσούρτες του συντηρητισμού και προσπαθεί να ξαναδημιουργήσει αυτό που πάντα ήξερε καλά να “δημιουργεί” η παράταξη του. Τις διαχωριστικές γραμμές. Και επειδή στερείται φαντασίας, ότι βλεπει στα μουτζουρωμένα χαρτιά του,πηγαίνει μέσα στην απελπισία του να το εφαρμόσει. Τι λέει εδώ? Δεξιά vs αριστερά. Πάμε λοιπόν. Σαν ξαναζεσταμένος τραχανάς είναι. Αν δοκιμάσατε ποτέ, ξέρετε τι εννοώ.

Και ερχόμαστε στην καθ ημας αριστερά τώρα, η οποία ξαφνικά είδε την σκιά της να μεγαλώνει. Αλλά δεν είναι Λουκυ Λουκ ο βασικός  εκπρόσωπος της-παρ ολο που νομίζει ότι μόνο Νταλτονς έχει απέναντι του-και όχι μόνο δεν μπορεί να πυροβολήσει γρηγορώτερα απο την σκιά του, αλλά φαίνεται ότι την φοβάται κιόλας. Την σκιά του. Πηγε στον καθρέπτη του, μήπως και καταφέρει να συνεργαστεί μαζί του, αρχισε να κόβει βόλτες στα χορταριασμένα λειβάδια της αριστεράς, ψάχνοντας απελπισμένα να βρει συμμάχους και συνένοχους. Δεν τόλμησε να μπεί στην μάχη. Προσχήματα ένα σωρό. Δεν ηξερε τι σπαθι να διαλέξει. Το ένα του βρώμαγε το άλλο του ξυνιζε. Και ξαναπήγε εκεί που ήταν μια ζωή. Στην γωνία, ελπίζοντας οτι μεθαύριο θα έχει περισσότερα παιδάκια να παίξει. Εμεινε, οπως μένει κάποιος κολλημένος στην παιδική του ηλικία -το γνωστό γοητευτικό κατά τα άλλα σύνδρομο Πήτερ Παν-με μια δόση απο καπταιν Χούκ όμως, όταν είναι να επιτεθούμε και να συκοφαντήσουμε και να βάλουμε να βαδίσουν στην σανίδα του θανάτου, τους πρώην συντρόφους μας, που ακολουθούν ένα δρόμο λογικής και δείχνουν και τους άλλους-τους αποσβολωμένους-, ότι πρέπει κι αυτοί να κάτσουν στο τραπέζι, τώρα είναι μια ευκαιρία να δείξουμε και μεις τι αξίζουμε. Αλλά μάταια. Στο επόμενο επεισόδιο λοιπόν. Συνεχίζεται….

Για τους “αλλους” δεν θα πω. Το όρος Περισσός, βουλιαγμένο κατακαλόκαιρο μέσα στα αιώνια χιόνια του, πρεπει σιγα-σιγα να ξεχαστεί. Σε κάτι καρτ ποσταλ ίσως να το έχουμε για να θυμόμαστε.

Οι υπολοιποι “ξεβρωμιστές”, ένας  εσμός προσωπικών φιλοδοξιών και μιας αγέλης που με προχειρα κακοραμένα κοστούμια θα προσπαθήσει να κρύψει τα κίτρινα δόντια της, δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα χρησιμεύσει σε κάτι. Μόνο, ίσως, να γίνει αφορμή να ξαναδιαβάσουν μερικοί-νεώτεροι-την ιστορία και μάλιστα την προσφατη (συνήθως τα σχολικά εγχειρίδια του καιρού μου, σταματούσαν λίγο πριν την γαλλική επανάσταση).Αλλά και η 30η Απριλίου 1945 εκεί στο Fuhrerbunker είναι μια καλή ημερομηνία ιστορικής αναφοράς για μερικούς.

Δεν ξέρω ποιο τέλος θα έχει αυτή η ιστορία και που θα κρεμάσει τον πίνακα ο ιστορικός του μέλλοντος. Αν και πιστεύω ότι η μελέτη αυτής της περιόδου δεν θα είναι μόνο αντικείμενο των ιστορικών , αλλά και των ψυχαναλυτών. Ελπίζω μόνο να μην είναι των ταριχευτών.

Σ.Σαρακενίδης

http://www.youtube.com/watch?v=2qP4Ye15J0Y&feature=related