Ενα κίνημα συμπαράστασης αναδύεται στην Ευρώπη.

Ενας ιδιότυπος φιλελληνισμός του 21ου αιώνα ή μια κατασκευή επικοινωνιακή για να πάρουμε λίγο τα επάνω μας? Οπως και τότε, έτσι και τώρα οι κατηγορίες φιλελληνισμού διακρίνονται σε αφελείς, συναισθηματικές, ταξικής (και καλά) αλληλεγγύης και σε επιδοτούμενες απόψεις του στυλ η ” Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει” και ότι “χωρίς την Ελλάδα η Ευρώπη δεν θα είχε την γενέθλια αιτία της”. Παρηγοριά στον άρρωστο….. Και ο “΄άρρωστος” με προεξάρχοντα τον πρώτο άρχοντα (εξ Ηπείρου), να λαλεί προς όλες τις κατευθύνσεις (κυρίως προς βορράν όμως-πάντα ο κίνδυνος ήταν από κεί ή κάπου έχει κολλήσει η εθνική βελόνα)? και να αμφιβάλει για την ύπαρξη βορείων λαών , παραπέμποντας εμμέσως στα γνωστά βαλανίδια. 

Η ενοχλητική για την εθνική επιδερμίδα προτροπή των δανειστών στο να κάνουμε αυτό ή εκείνο ή να μην κάνουμε το άλλο, είναι ένα καλό άλλοθι για να μπαίνουν στην άκρη οι βασικές αιτίες αυτής της κατάρας που μας βρήκε (ο θεός της Ελλάδας ψιλοκοιμάται μάλλον). Οι δανειστές… Από την πρώτη μέρα ύπαρξης του αυτό το κράτος συνυπήρχε μ αυτήν την έννοια. Τα πρώτα 2 δάνεια, εν μέσω εθνικοπαλευθερωτικού αγώνα το 1924, κάπου 250.000 λίρες το ένα και 900.000 περίπου το άλλο, συνέπεσαν με την εορτή της ….αναλήψεως. Ούτε το 1/8 απ’ αυτά δεν έφτασε στα εθνικά ταμεία. Και η παράδοση αυτή, μαζί με τις υπόλοιπες που συνιστούν το λήμμα “Ελλάς” (ένας ατελείωτος κατάλογος παραγώγων της διαφθοράς και της εθνικής πρόζας), συνεχίζεται αναλλοίωτη και προσαρμοσμένη στις εκάστοτε συνθήκες μέχρι σήμερα.

Πάντοτε όμως είχε επιτυχία η διαδικασία εκείνη που μετέτρεπε την λαμογιά σε εθνικό μεγαλείο και μαγκιά και δίπλα σ αυτό το ‘επιχείρημα” έριχνε και την αποτρόπαια μάσκα του επάρατου και κακόβουλου”ξένου” , ο οποίος επιβουλεύεται το μεγαλείο της φυλής, φανερώνει την προαιώνια ζήλεια του για την κοιτίδα του πολιτισμού και θέλει να μετατρέψει αυτήν την ένδοξη γωνιά, σε ένα μικρό παραμάγαζο της πολιτικής και εμπορικής πελατείας του. Και η πλέμπα ακολουθεί πιστά. Αιντε και κανένα σαμποτάζ σε προιόντα άλλοτε ολλανδικά, άλλοτε γερμανικά, όσο έχουμε κάτι ψιλά ακόμη, γιατί σε λίγο μόνο σε σκόρδα Σουφλίου θα μπορούμε να κάνουμε….σαμποταζ. Και μέσα σε όλη αυτήν την χλαλαπαταγή τσακίζει τα μικρομεροκάματα του φουκαρά που έπαιρνε 700 ευρώ τον μήνα και τον στέλνει περίπου στα 450 και από την άλλη αφήνει τα ρετιρέ (τα θυμάσθε)? στο αγέρωχο τους ύψος. Την δε εκκλησία, αυτόν τον ναό της ταπεινότητας και της λιτότητας, την αφήνει να στρογγυλοκάθεται πάνω στην τεράστια περιουσία της και να κάνει μαθήματα ευαισθησίας ο προκαθήμενος της.

Το πόσο ανάγκη έχει ο τόπος αυτήν την ώρα από αποφασισμένη πολιτική ηγεσία είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αλλά και εδώ το το πρόβλημα -ακόμη – ακούει στην δημοκρατική σχισμή της κάλπης. Ολοι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην ¨”εγκυμοσύνη ” της “κυρίας” αυτής. Κόμματα ιδρύονται και ξε-ιδρύονται, φωνές από δω και από κει, κατεβατά γραπτών κειμένων (το παρόν δεν εξαιρείται), αλλά το τύπος των ήλων μένει ανέγγιχτος. Και έτσι μπροστά στο χάος που έρχεται, άφωνοι, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, περιμένουμε, ίσως, κάποιο θάμμα. Αμήν.