Το να ψάχνει κανείς σε έναν τερατώδη χώρο, όπως είναι τα καινούρια mall, τα κείμενα των “γνήσιων” επαναστατών , είναι σαν να ψάχνει νεκροθάφτες μέσα στα νοσοκομεία, ενώ συνήθως αυτοί περιμένουν απ έξω.

Εχουν βέβαια τις διασυνδέσεις τους μέσα σ αυτά. Στα mall οι αμερικανόπαιδες δίνουν τα ραντεβού τους, εξαντλούν εκεί την διασκέδαση τους, είναι ο χώρος της πολιτιστικής τους αναπαραγωγής.  Στην Ελλάδα έχουμε την κακή συνήθεια-κυρίως εμείς οι “αριστεροί”-να προσπαθούμε να βαθμολογήσουμε έναν χώρο, ανάλογα με την “προοδευτικότητα” του. Κάποτε ζήτησα στην “Σύγχρονη Εποχή”(βιβλιοπωλείο στην θεσσαλονίκη, κουκουέδικων τάσεων)την “αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι” και μόνο που δεν με πέταξαν έξω, όταν , προ ημερών, είχα διαβάσει σε περιοδικό, επίσης κουκουέδικων τάσεων, αρνητική κριτική γι αυτό βιβλίο. Πήγα δίπλα από τον Ιανό και το αγόρασα.

Τα χρόνια εκείνα που αγόραζα Λένιν (και όχι μόνον) από τις κατά καιρούς εκθέσεις βιβλίων, τον πήγαινα σπίτι μέσα σε σακούλες, σπάνια τον άνοιγα και τώρα βρίσκεται σε κάτι πατάρια ή έχει πάει για ανακύκλωση , μαζί με άπειρα περιοδικά ανάλογου περιεχομένου. Τον είχα πάντοτε ξεχασμένο κάπου , σε μια γωνιά, σε μια βιβλιοθήκη και ποτέ δεν βοήθησε το διάβασμα του στο να καταλάβω γιατί ακριβώς αγόραζα αυτά τα βιβλία. Ενα καθήκον, μια διαδικασία άνευ περιεχομένου. Ευτυχώς, “αντ αυτού” αγόραζα και διάβαζα άλλα βιβλία.

Στον καιρό μας φαίνεται εξακολουθεί αυτή η διαδικασία της βαθμολόγησης που είπα παραπάνω να ισχύει για ορισμένους, που ψάχνουν στην επιφάνεια, με μια ποδοσφαιρική μονομέρεια, σαν τα σήματα τα ομάδων ή τα κασκόλ.

Το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο της Πολιτείας έχει 123 τίτλους “Λένιν”, στο δικό μου πατάρι έχει αρκετούς επίσης για όποιον ενδιαφέρεται, πριν πάει για ανακύκλωση.

Ο Λένιν τίποτα δεν πρόσφερε στη ζωή μου (ούτε και στους κατοίκους της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ). Τον εχω ξεχάσει προ πολλού.

Σ.Σαρακενίδης