Η δίωξη της επιχειρηματικότητας από τους φορείς του κράτους και τις τράπεζες έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Πολλές επιχειρήσεις και ειδικά σε ορισμένους τομείς του  εμπορίου έχουν υποστεί δραματική συρρίκνωση της δραστηριότητας τους με αποτέλεσμα είτε να την έχουν διακόψει πλήρως, είτε να υπολειτουργούν, είτε να είναι σε διαδικασίες ρυθμίσεων, είτε σε προπτωχευτικό ή πτωχευτικό στάδιο.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωσε τον  Μάρτιο του 2013 ότι σε οικονομικό επίπεδο «ζούμε σε εμπόλεμη κατάσταση!» υποδεχόμενος στο Προεδρικό Μέγαρο την νέα ηγεσία των Ένοπλων Δυνάμεων μαζί με τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Πάνο Παναγιωτόπουλο. Επισήμανε δε στη νέα στρατιωτική ηγεσία ότι «Αναλαμβάνει τα καθήκοντα της σε μία δύσκολη περίοδο συγκρούσεων και οικονομικού πολέμου».

Στον οικονομικό αυτό πόλεμο υπάρχει ασύμμετρη ζημία μεταξύ των πολιτών και μεταξύ των επιχειρήσεων. Οι πολίτες βιώνουν τον οικονομικό πόλεμο ασύμμετρα ο καθένας σε σχέση με το εάν εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, στον δημόσιο τομέα στενό ή ευρύτερο ή

είναι αυτοαπασχολούμενοι.

Ορισμένοι εξ’ αυτών έχουν τύχει προστασίας με την ψήφιση νόμων ρύθμισης χρεών όπως

ο νόμος Κατσέλη και μέτρων ρύθμισης που νομοθετήθηκαν και συμφωνήθηκαν με τις τράπεζες. Μέτρα βέβαια που πολλοί αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα τους και κυρίως μεταφέρουν το βάρος των υποχρεώσεων μεταγενέστερα εις βάρος των οφειλετών.

Μεταξύ των επιχειρήσεων στον οικονομικό αυτό πόλεμο το μεγαλύτερο μέρος υφίσταται τη ζημία ως προς την μείωση του τζίρου και τα κέρδη τους.

Υπάρχουν όμως κάποιοι κλάδοι εμπορίας και μεταξύ αυτών ο κλάδος εμπορίας και συντήρησης καινούριων αυτοκινήτων οι λεγόμενες κάθετες μονάδες όπου η ζημία έφτασε στα όρια της καταστροφής του κλάδου.Η μείωση πωλήσεων από το 2008 μέχρι σήμερα ξεπέρασε το 80% κατά μέσο όρο και μείωση στα έσοδα από την συντήρηση των αυτοκινήτων άνω του 60%. Τα στοιχεία αυτά είναι αδιαμφισβήτητα και πιστοποιημένα από επίσημους φορείς και εισαγωγείς αυτοκινήτων και ανταλλακτικών.

Το μέγεθος αυτό της ζημίας δεν είναι μόνο συνέπεια της οικονομικής κρίσης αλλά κυρίως  λανθασμένων χειρισμών των κυβερνήσεων που επιχείρησαν να αντιμετωπίσουν την κρίση – από ανικανότητα ή έλλειψη εικόνας της πραγματικής οικονομίας- επέβαλαν μέτρα που κατέστρεψαν τον κλάδο, ζημίωσαν υπέρμετρα τους πολίτες και μείωσαν τα έσοδα του κράτους, στο τέλος της ημέρας.

Για την κατάσταση αυτή δεν ευθύνονται μόνο οι ανίκανοι που ηγήθηκαν των κυβερνήσεων αλλά και η πλειονότητα των βουλευτών οι οποίοι συντεταγμένα και άκριτα ψήφισαν τα μέτρα χωρίς να αντιλαμβάνονται τη βαρύτητα του συνταγματικού ρόλου τους – έστω- ως νομοθετικής εξουσίας.  Σήμερα κάθε επιχειρηματίας αυτού του κλάδου που οι περισσότεροι δραστηριοποιούνται επί πολλά χρόνια στον χώρο και οι οποίοι μέχρι το 2008 ουδεμία οικονομική εκκρεμότητα είχαν με το κράτος ή με τις τράπεζες και ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, αντιμετωπίζονται ως ένοχοι και ενοχοποιείται η επιχειρηματικότητα τους ενώ οι πραγματικοί υπαίτιοι της καταστροφής τους δεν κατονομάζονται.

Οι επιχειρηματίες σήμερα θέλουν απάντηση στα κάτωθι ερωτήματα:

1. Ποιος μπορεί να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του όταν η μείωση του τζίρου ξεπερνάει το 60% και έχουν μηδενιστεί τα κέρδη του όχι από δική του ευθύνη αλλά από λανθασμένες αποφάσεις κυβερνητικών και τραπεζικών παραγόντων;

2. Εάν οι ζημίες σε ένα κλάδο επιχειρηματικό παρουσιάζουν πάνω από το 60% των επιχειρήσεων είναι συμπτωματικό και ευθύνονται οι επιχειρηματίες ή αυτοί που απρόοπτα και λανθασμένα άλλαξαν το επιχειρηματικό περιβάλλον και κατέστησαν τους επιχειρηματίες ασυνεπείς;

3. Που στηρίζεται η ανάπτυξη και που στηρίζεται το επιχειρηματικό περιβάλλον;

α. στους νόμους του κράτους;

β. στο πιστωτικό σύστημα;

γ. στους κανόνες του εμπορίου;

δ. στην απονομή της δικαιοσύνης;

ε. στην συνυπευθυνότητα όλων των συντελεστών για την ανάπτυξη και δημιουργία του επιχειρηματικού πλαισίου στο οποίο όλοι θα επενδύσουν;

Από το 2009 υπάρχει επιχειρηματικό περιβάλλον; Υπάρχουν νόμοι για να το προστατέψουν; Υπάρχει πιστωτικό σύστημα; Προστατεύτηκαν οι κανόνες του εμπορίου; Η δικαιοσύνη και οι δικαστές δικάζουν και αποφασίσουν με τα νέα δεδομένα της κρίσης; Όλοι όσοι είναι συνυπεύθυνοι για την προστασία και ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας τι έκαναν;

4. Ποια είναι η προστασία του επιχειρηματία όταν όχι από δική του ευθύνη και ειδικά όταν η πλειονότητα του κλάδου υποστεί ζημία από αιτίες μη δυνάμενες να προβλεφθούν;

Η πτώχευση; Η ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας; Δεν πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες αυτών που συνετέλεσαν στην πτώχευση ή την καταστροφή ενός κλάδου;

5. Ποιο είναι το νομοθετικό πλαίσιο προστασίας για την μικρή και μεσαία επιχείρηση που είναι ο κορμός της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα. Υπάρχει; Μήπως το άρθρο 99 που απευθύνεται κυρίως στις μεγάλες επιχειρήσεις; Μήπως ο νόμος Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και αυτοαπασχολούμενους;

Γιατί η πολιτεία δεν έχει το θάρρος να νομοθετήσει και να επεκτείνει την εφαρμογή του νόμου Κατσέλη στην μικρή και μεσαία επιχείρηση ώστε να τύχει της προστασίας του νόμου και της δικαιοσύνης; Γιατί η Δικαιοσύνη δεν προσαρμόζει τις αποφάσεις της σύμφωνα με τις απρόοπτες συνθήκες που βιώνουμε ώστε διά των αποφάσεων να δημιουργηθεί ένα δίχτυ ασφαλείας στους αδύνατους οι οποίοι δεν μπορούν να προστατευτούν από τις τράπεζες με αποτέλεσμα να ισχύει ο νόμος του ισχυρού;

6. Εάν οι επιχειρηματίες γνώριζαν ή μπορούσαν να προβλέψουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και την ανατροπή του επιχειρηματικού περιβάλλοντος θα επένδυαν; Θα δανειζόταν; Θα υπήρχε ανάπτυξη; Για την ανατροπή του επιχειρηματικού περιβάλλοντος που έγινε με αποφάσεις της πολιτείας ευθύνονται οι επιχειρήσεις και ενοχοποιούνται οι επιχειρήσεις;

7. Οι τράπεζες μπορούσαν να προβλέψουν την κρίση εκκινώντας από την υποχρέωσή τους ως χρηματιπιστωτικών ιδρυμάτων; Εάν γνώριζαν ή μπορούσαν να προβλέψουν το μέγεθος της οικονομικής κρίσης θα επένδυαν στην χρηματοδότηση της επιχειρηματικότητας; Έχουν την συνευθύνη της επένδυσης στην κάθε επιχείρησης καθότι για την χρηματοδότηση πρέπει να πληρούνται τα κριτήρια της χρηματοδότησης από την επιχείρηση;

Εάν ανετράπησαν απρόοπτα και ανυπαίτια από πλευράς επιχειρήσεων και οι προϋποθέσεις που στήριζαν την δραστηριότητα τους όπως οι όροι και τα κριτήρια;

Εάν ναι γιατί η ευθύνη για το κόστος αποπληρωμής των δανείων βαρύνει μόνο τις επιχειρήσεις και τους εγγυητές;

8. Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για κάλυψη των λειτουργικών αναγκών τους και των «κόκκινων δανείων» ύψους 233.000.000.000€ δανείων ποια ουσιαστική επίδραση είχε στην προστασία των επιχειρήσεων. Διότι οι τράπεζες ενώ εισέπραξαν την αξία των «κόκκινων δανείων» – μετά από δανεισμό των ελλήνων φορολογουμένων !- τα διεκδικούν από τους οφειλέτες ή τους εγγυητές με υπέρογκους τόκους χωρίς να εξετάζουν την υπαιτιότητα της οικονομικής ζημίας της επιχείρησης ή του επιχειρηματία ώστε αναλογικά της ζημίας του να κουρευτεί μέρος του χρέους και να ρυθμιστεί το δάνειο του σύμφωνα με τις σημερινές δυνατότητες της επιχείρησης.

Εάν ο επιχειρηματίας ή η επιχείρηση περιήλθε σε οικονομική αδυναμία ή ακόμη περισσότερο υπέστη μερική ή ολική καταστροφή της επιχείρησης του χωρίς δική του ευθύνη και μη δυνάμενος να προβλέψει με αντικειμενικούς όρους και όχι υποκειμενικούς αυτός είναι ένοχος. Ένοχος είναι και ο εγγυητής ο οποίος εγγυήθηκε καλόπιστα για την αξιοπιστία του οφειλέτη αλλά όχι για να πληρώσει την ζημία που προκλήθηκε όχι από υπαιτιότητα του οφειλέτη αλλά λόγω του απρόβλεπτου «οικονομικού πολέμου».

Γιατί λοιπόν να μην τύχουν και οι επιχειρήσεις , οι επιχειρηματίες, οι έμποροι, οι επαγγελματίες του προνομίου της ανακεφαλαιοποίησης όπως οι τράπεζες;

Γιατί οι τράπεζες θεωρούν συνυπεύθυνο τον καταθέτη και κουρεύουν τις καταθέσεις του εάν χρεοκοπήσουν και αυτές δεν πρέπει να αναλάβουν το ποσοστό της ευθύνης τους και να κουρέψουν τα δάνεια που αποδεδειγμένα ανυπαίτια κατέστησαν υπερήμερα και κόκκινα;

Διότι πρέπει όσο ευθύνη έχει ο δανειζόμενος τόσο να έχει και ο δανειστής. Γιατί τόση υποκρισία περί των πραγματικών αιτιών της κρίσης και την ανέντιμη ενοχοποίηση της κοινωνίας η οποία βιώνει 400.000 λουκέτα σε επιχειρήσεις ,4.000 αυτοκτονίες κυρίως για οικονομικούς λόγους,120.000 νέων στην μετανάστευση, 1.500.000 ανέργους επίσημα και χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι έμποροι και επιχειρηματίες άνεργοι και ανασφάλιστοι;

9. Γιατί από την ασύμμετρη οικονομική ζημία της κοινωνίας πολλοί εξακολουθούν να απολαμβάνουν μισθούς προκλητικούς όταν αποφασίζουν και κρίνουν για άλλους;

Γιατί ενώ κάθε μέρα δημοσιοποιούνται και αποδεικνύονται ότι η Ελλάδα περιήλθε σε οικονομική κρίση από σφάλματα πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων όλοι αυτοί αντισυνταγματικά και εκμεταλλευόμενοι την υποκλοπή της ψήφου του λαού ενήργησαν να νομοθετήσουν για την απενοχοποίηση τους εκ των ευθυνών τους και τώρα να υποκρίνονται τους τιμητές και σωτήρες της Ελλάδος;

10. Τέλος γιατί ορισμένοι πουαναφέρθηκαν ή φωτογραφήθηκαν περιγραφικά πιστεύουν ότι η ανοχή της κοινωνίας θα διαρκέσει για πολύ και ότι η οργή των πολιτών δεν θα είναι αυτή που θα ανατρέψει όλο αυτό το κακοστημένο και υποκριτικό ξεπούλημα της Ελλάδος και των περιουσιών των Ελλήνων;

Στα ανωτέρω ερωτήματα οι επιχειρηματίες –επαγγελματίες –έμποροι –πολίτες και ιδιαίτερα ο κλάδος των καθετοποιημένων μονάδων εμπορίας αυτοκινήτων ζητούν απαντήσεις. Είναι υποχρέωση της πολιτείας και των συντελεστών της να πάρουν σαφή θέση. Αρμόδια κατά τη γνώμη μας είναι :

– Η Κυβέρνηση και η Δικαιοσύνη δια των εκπροσώπων τους.

– Τα Κόμματα εντός και εκτός βουλής.

– Οι Καθηγητές Πανεπιστημίου και ο Πνευματικός Κόσμος της χώρας.

– Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι.

– Οι Έλληνες Πολίτες , ο καθένας ατομικά ή συλλογικά.

– Τα Επιμελητήρια εμπορικά-βιομηχανικά-τεχνικά.

– Οι Εμπορικοί Σύλλογοι .

– Οι Ομοσπονδίες κάθε μορφής

Γιάννης Αθανασιάδης

Πρόεδρος Σωματείου Εμπόρων Αυτοκινήτων  Καθετοποιημένων Μονάδων Ξάνθης

Τέως μέλος Δ.Σ. Επιμελητηρίου Ξάνθης