Απόγευμα της Μεγάλης Πέμπτης συναντώ στην είσοδο της εκκλησίας μια παλιά μου φίλη. Κοιταζόμαστε, αλλά μάλλον δεν με γνωρίζει. Τραβάει βιαστικά το βλέμμα της από πάνω μου. Μπροστά της το παιδί της, περίπου τεσσάρων χρόνων. Το σπρώχνει για να μπει στην εκκλησία λέγοντάς του «προχώρα». Είναι ο ίδιος ακριβώς τρόπος που η μαμά της έσπρωχνε εκείνη για να μπει οπουδήποτε. Χρόνια μετά ζωντανεύει μπρος στα μάτια μου, σε σημείο να αμφισβητώ αν είναι εκείνη ή η μάνα της. Ίδιες, στο ολόκληρο. Τρομάζω από την επανάληψη και αποσύρομαι.

Νύχτα Μεγάλου Σαββάτου στους γονείς μου. Όλοι τρώνε μαγειρίτσα εκτός από εμάς τις δυο, γιαγιά και εγγονή. «Μας έφτιαξα μια νόστιμη σούπα με μοσχάρι» της λέω και χαμογελάμε συνωμοτικά. Η γιαγιά μου είναι μια μεγάλη γιαγιά, πια. Της κόβω σε μικρά κομματάκια το κρέας και τα λαχανικά. Όσο τα κόβω, της περιγράφω πόσο τέλεια νοστιμιά είναι αυτή και με πόση φροντίδα το έφτιαξα. Στο τέλος πετάω και ένα «Κοίτα να το φας όλο!» με όλη την τρυφερότητα που διαθέτω. Και τότε ήταν που μου κόπηκε η ανάσα γιατί η επανάληψη που λίγες μέρες πριν με είχε τρομάξει, είχε μόλις καθησυχάσει την υπόστασή μου. Για λίγα λεπτά ήμουν ίδια η γιαγιά μου στα χρόνια που εκείνη πρόφερε το «Κοίτα να το φας όλο!». Κάθισα δίπλα της και της ψιθύρισα στο αυτί «Γιαγιά μου, την αγαπώ την υπόστασή σου».

Εκείνο το βράδυ βρήκα πως στην επανάληψη είναι σπουδαία η στιγμή που έρχεται η σειρά σου να επ-αναλάβεις αυτό που αγαπάς, να δεχθείς την υπόγεια διαδρομή που υπαγορεύει η ασυνείδητη νοσταλγία. Αυτή η συνειδητοποίηση είναι το προσωπικό μου θαύμα της Αναστάσεως.
πηγή: www.protagon.gr