Μετά τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, φαίνεται ότι  η αγωνία τερματίζεται.

Η συμφωνία που προέκυψε προφανώς και δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, προφανώς και είναι ένα νέο μνημόνιο με μέτρα υφεσιακού χαρακτήρα, προφανώς και έγινε υπό συνθήκες αντίξοες στις οποίες οδήγησαν λάθη και αστοχίες διαπραγματευτικές, προφανώς και δεν είναι μια εξέλιξη για την οποία μπορεί κάποιος να πανηγυρίσει στην κυβέρνηση, χρησιμοποιώντας τα συνθήματα που χρησιμοποιούσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μετά από κάθε συμφωνία. Επίσης διατηρεί τη χώρα σε ένα καθεστώς που επικρίθηκε στο παρελθόν από την Αριστερά ενώ είναι  δεδομένο ότι αποτελεί το τέλος της αθωότητας για όσους πολιτεύτηκαν μαξιμαλιστικά.

Φυσικά είναι σωστό ότι απετράπησαν τα χειρότερα, όπως δήλωσε ο Πρωθυπουργός, ότι υπήρξε αντίσταση σε λύσεις που θα ταπείνωναν τη χώρα και αρνήθηκε σθεναρά να  αποδεχτεί ο Τσίπρας, ότι η νέα συμφωνία έχει αυξημένα χαρακτηριστικά κοινωνικής δικαιοσύνης σε σχέση με το μίγμα των μέτρων του παρελθόντος, ότι συνοδεύεται από έμμεσες και άμεσες δεσμεύσεις για το χρέος, ότι έχει ένα γενναίο αναπτυξιακό πακέτο, ότι δημιουργεί συνθήκες πραγματικής μεταρρύθμισης στη χώρα ενώ θα πιστωνόταν ως επιτυχία και η πιθανή διατήρηση όσων πρόλαβε να υλοποιήσει από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Σίγουρα όμως σε κάποιο βαθμό αναγκάστηκε και η ΕΕ να αλλάξει ρότα μαζί με μας, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν μια ήττα των σκληροπυρηνικών και άνοιξε συζητήσεις !

Για το ρόλο του δημοψηφίσματος και την τοποθέτηση κάθε πολιτικής δύναμης, δεν μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Ήταν μια απόδραση και παρά την εκ δεξιών και εξ αριστερών κριτική, ήταν το αναγκαίο σοκ για την Ελλάδα και τις παγκόσμιες ισορροπίες που δημιούργησε για πρώτη φορά συμμαχίες υπέρ μας  ώστε να διαμορφωθούν συνθήκες έντιμου, παρότι επώδυνου, συμβιβασμού. Ας μη γελιόμαστε, το plan B  θα ήταν να αποδεχτεί το πραξικόπημα σε βάρος του!

Διαθέτει το «μέταλλο». Πρέπει να φανεί αποφασιστικός και αποτελεσματικός

Προφανές είναι ότι κάποιες από τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις (οι «αξιόπιστες» και «έμπιστες») και δεν υλοποίησαν ποτέ λόγω πολιτικού κόστους, τις υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, παρότι ο ίδιος ο Τσιπρας ή η Αριστερά δεν μπορεί να το πει δημοσίως, με ανακούφιση αποδέχονται κάποια μέτρα  και περικοπές  προνομίων που είναι επιβεβλημένες  και είναι αδιανόητο ότι τα αστικά κόμματα ποτέ δεν τόλμησαν να κάνουν, εγκλωβισμένα στη διαπλοκή τους. Είναι τα κόμματα που κακοποίησαν βάναυσα του όρους της «μεταρρύθμισης» και του «εκσυγχρονισμού» και είναι απέναντι σήμερα.   

Εκεί βρίσκεται και η λύση του αινίγματος που έχει δημιουργηθεί για την πρώτη κυβέρνηση με πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς αλλά κυρίως για τον Τσίπρα,  η έντονη παρουσία του οποίου εδραιώθηκε πολιτικά στην Ευρώπη. Ο κυρίαρχος του εγχώριου πολιτικού παιχνιδιού έχει επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία ως ο μόνος πολιτικός που έχει το μέταλλο και την ευκαιρία να αλλάξει τα πράγματα αν φανεί αποφασιστικός αλλά και αποτελεσματικός στη μεταρρύθμιση του κράτους και το ξερίζωμα συμφερόντων, της ολιγαρχίας –όπως είπε ο ίδιος- καθώς και  των παλαιοκομματικών λογικών σε μεγάλη μάζα της κοινωνίας. Η συμφωνία από μόνη της δεν είναι βιώσιμη και χωρίς την πολιτική βούληση για αλλαγές, σε τρία χρόνια θα είμαστε και πάλι στην αφετηρία.

Για παράδειγμα η πρόθεση για «πόνο και δάκρυα»  σε όσους έβγαλαν αδήλωτα 35 δις στο εξωτερικό το τελευταίο διάστημα, που εκφράστηκε με λεπτομέρειες μέσα από τα μέτρα που προτάθηκαν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Με μετριοπαθείς εκτιμήσεις μπορεί να αποφέρει 7 με 10 δις (άμεσα τα μισά) αν είναι ειλικρινείς οι προθέσεις που εκφράζονται. Παρότι τα προβλήματα με το προσωπικό στους ελεγκτικούς μηχανισμούς καθιστούν δύσκολη την  προσπάθεια, εντούτοις θα ήταν ένα εντυπωσιακό και ηχηρό μήνυμα προς την κοινωνία ότι κάτι αλλάζει.

Ώρα να κλείσει τα μέτωπα και να εκμεταλλευτεί την πρόκληση

Τώρα θα δοκιμαστεί αν η Αριστερά «είναι σαν τους άλλους» και δεν εγκλωβιστεί σε γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και απροθυμία σύγκρουσης, αν δεν χαθεί στη διαχειριστική λογική της εξουσίας και δεν δώσει τελικά την εικόνα ότι δεν διαφέρει από όσες πολιτικές δυνάμεις γνώρισε μέχρι σήμερα ο τόπος. Και σε κάθε περίπτωση που δυνάμεις, οι οποίες ταυτίστηκαν με την αναποτελεσματικότητα, το φαύλο πελατειακό κράτος και την απόλυτη υποταγή στους δανειστές  εισέλθουν στην κυβέρνηση, θα «μολύνουν» και θα ναρκοθετήσουν το εγχείρημα, δίχως καμία αμφιβολία. Αυτός θα ήταν άλλωστε και ο σκοπός τους, δεν υπάρχουν αυταπάτες καθώς αυτό που δεν κρύβεται–ούτε στο βλέμμα τους- είναι η οργή τους που «το κράτος τους» έχει καταληφθεί από την Αριστερά!          

Όσο και αν η Αριστερά έχει μια επιμονή στη συλλογικότητα και την παράδοσή της, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι όλη αυτή η διαδρομή οφείλεται προσωπικά στον Τσίπρα.  Εύκολα η δύσκολα  και, αφού άλλαξε -ή εκμεταλλεύτηκε-  τις ισορροπίες στην Ευρώπη και τον κόσμο για να παραμείνει ζωντανός παρά την ξεκάθαρη πρόθεση των δανειστών να ταπεινώσουν τον ίδιο, να συντρίψουν την Αριστερά και να τιμωρήσουν τους Έλληνες, θα κλείσει και τα εσωτερικά ζητήματα, που έχει να αντιμετωπίσει αυτή τη στιγμή. Υπήρχε βέβαια το σενάριο της ρήξης, αν και μειοψηφικό στην ελληνική κοινωνία πλην όμως καμία προετοιμασία –έντιμη πολιτικά κατά τα άλλα- δεν υπήρξε ούτε στο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στην κοινωνία για κάτι τέτοιο. Εφόσον , υπάρχουν δυνάμεις μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ που το επιθυμούν ξεκάθαρα μάλλον ήρθε η ώρα να κάνουν τις επιλογές τους και να αναλάβουν και το βάρος. Ήρθε η ώρα του ρεαλισμού και των μεγάλων αποφάσεων.

Δεν είναι εύκολη υπόθεση να κλείσει όλα τα μέτωπα ο Πρωθυπουργός αλλά αφού επιβίωσε και απέδρασε από αυτές τις καταστάσεις θα πρέπει να διαμορφώσει το αναγκαίο τοπίο ώστε να κυβερνήσει χωρίς εκβιασμούς και  εσωτερικές δυσκολίες και να έχει τη μεγάλη ευκαιρία: Να κυβερνήσει, να μεταρρυθμίσει, να ξεριζώσει κατεστημένα και συμφέροντα να φέρει παραγωγική ανασυγκρότηση σε μια χώρα με κατεστραμμένο παραγωγικό ιστό. Αυτή είναι η πιο ξεκάθαρη εντολή του ελληνικού και σε αυτό το επίπεδο έχει τη συναίνεση και την υποστήριξη ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων. Είναι ξεκάθαρο ότι για να διώξει κανείς τα μνημόνια, πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα ! Αλλιώς, η μοίρα της κυβέρνησης που θα εφαρμόσει αυτό το πρόγραμμα μονοδιάστατα είναι προδιαγεγραμμένη, όπως και η συρρίκνωση του πολιτικού χώρου που ανέλαβε αυτή την ευθύνη.