«Θα σπάσουνε τα μούτρα τους…» προέβλεψε στην Χαλκιδική ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κ. Α. Τσίπρας, ακολουθώντας πιστά την πολιτική φαυλότητα της μεταπολίτευσης που αγνόησε προκλητικά τόσο την αγωνία χιλιάδων κατοίκων όσο και εργαζομένων ανεξάρτητα από τα κίνητρα του καθενός. Ας δούμε την ιστορία μέχρι σήμερα.

Το 1977 με αφορμή την μόλις ιδρυθείσα κρατική ΔΕΠ (κανείς τότε δεν φαντάζονταν την μετέπειτα περιπέτεια και το κατάντημά της) τα «σοσιαλιστικά πειράματα» επεκτείνονται και στην βαριά χημική βιομηχανία που συνδέεται με την αξιοποίηση του πετρελαίου.

Τον Μάρτιο του 1977 ανακοινώνεται η ανάπτυξη μεγάλου πετροχημικού συγκροτήματος με αρχική απόφαση την εγκατάστασή του στην Νέα Καρβάλη για να είναι κοντά στην άντληση των πετρελαίων της Θάσου και να αρχίζει από εκεί η βιομηχανική αξιοποίησή τους μιας και δίπλα υπάρχει και το τεραστίων δυνατοτήτων λιμάνι της Καβάλας.

Πέντε μήνες αργότερα, ο Καραμανλής ανήγγειλε την κατασκευή του εργοστασίου σε δύο φάσεις.

Στην πρώτη θα ιδρύονταν μονάδες παραγωγής πλαστικού και πρώτων υλών PVC και πολυαιθυλενίου, στη δεύτερη (μετά το 1986) θα γινόταν η μονάδα πυρόλυσης για την παραγωγή αιθυλενίου και άλλων πρώτων υλών.

Προσέξτε τώρα. Αναγγέλθηκαν σχέδια για πλήρη καθετοποίηση σε επίπεδο που μόνο 4-5 συγκροτήματα υπήρχαν τότε σε όλο τον κόσμο. Και αυτό θα το έκανε στην Ελλάδα το κράτος μόνο του…

Το πρώτο βήμα, όπως συνηθίζεται εδώ και 40 χρόνια στην ελληνική σοβιετία, ήταν ο κρατικός Οργανισμός-φορέας για να τοποθετηθούν οι κομματικοί και να αρχίσουν τα ρουσφέτια των διορισμών. Στήθηκε λοιπόν η κρατική Α.Ε Ελληνική Εταιρία Βιομηχανικών και Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΕΛΕΒΜΕ). Ο σκοπός της ήταν ασφαλώς μεγαλειώδης. Να στεγάσει υπό την Διοίκηση της όλα τα από εδώ και στο εξής οράματα και τις κρατικές πρωτοβουλίες για δημιουργία χημικών, μεταλλουργικών και μεταλλευτικών συγκροτημάτων και άλλων συγκροτημάτων.

Έγιναν τα γραφεία, ορίστηκαν τα Διοικητικά Συμβούλια, άρχισαν οι διορισμοί και ξεκίνησαν τα σχέδια για την προμήθεια των μηχανημάτων του συγκροτήματος.

Μέχρι και σύλλογος υπαλλήλων είχε γίνει χωρίς να έχει στηθεί το συγκρότημα των πετροχημικών…

Αυτά για να καταλάβετε τι ακριβώς πάει να πει ελληνική κρατική πρωτοβουλία.

Ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του έλεγαν τότε ότι θα κάνουν το κράτος μέγα ανταγωνιστικό βιομήχανο πρώτων χημικών υλών… Αλλά λογάριαζαν χωρίς τους ξενοδόχους…

Ο πρώτος «ξενοδόχος» ήταν το ΠΑΣΟΚ και οι κλαδικές του που σε καμία περίπτωση δεν θα άφηναν να στηθεί το μεγάλο αυτό χημικό συγκρότημα με κυβέρνηση Καραμανλή, αφού περίμεναν ότι στις επόμενες εκλογές θα περάσουν μπροστά και θα πάρουν την εξουσία.

Άντε τώρα να στήσεις πετροχημικό συγκρότημα στην Ελλάδα με τις Επιτροπές Κατοίκων “προστασίας του περιβάλλοντος” του Νομού που δεν ήταν άλλοι από τους καθοδηγούμενους του ΠΑΣΟΚ.

Άντε να περάσει πρωτοβουλία της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας και μάλιστα με προοπτική εκλογών.

Ξεκινούν λοιπόν και οι οργανωμένες διαμαρτυρίες ενάντια στην δημιουργία του συγκροτήματος πετροχημικών που θα προκαλούσε (σύμφωνα με τα συνθήματα) μέχρι και τερατογεννήσεις, όπως παιδιά με δύο κεφάλια… και ζώα χωρίς πόδια…

Το συγκρότημα ήταν βέβαια ακόμη στα χαρτιά.

Το 1978 (ένα χρόνο μετά την απόφαση και την πομπώδη εξαγγελία) η κυβέρνηση αποφασίζει να μεταφέρει το συγκρότημα στον Γαλατά-Κρυονέρι Μεσολογγίου, μια περιοχή που η ίδια η κυβέρνηση είχε χαρακτηρίσει σαν μνημείο ιστορικού και φυσικού κάλλους….

Οι κάτοικοι της περιοχής όμως δεν το ήθελαν.

Μετά από αρκετούς μήνες και ύστερα από σπατάλη μερικών δεκάδων εκατομμυρίων, αναγγέλλεται η μεταφορά του πετροχημικού στη θέση Μπούκα του ποταμού Αχελώου, όπου και βρήκε το σχέδιο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ανακοίνωσε υπερήφανα… την εγκατάλειψή του για το καλό της πατρίδας και των κατοίκων…

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται…

Ο δεύτερος ξενοδόχος ήταν ο ανταγωνισμός. Οι πρώτες ύλες του συγκροτήματος, μέχρι να ολοκληρωθεί η δεύτερη φάση (το 1986 σύμφωνα με την μελέτη) της πυρόλυσης και έτσι να καθετοποιηθεί, θα τις προμήθευαν οι διεθνείς ανταγωνιστές που διέθεταν οι ίδιο τα προϊόντα PVC που θα παρήγαγε το εργοστάσιο! Συνεπώς η διεθνής αγορά έπρεπε να ξεχαστεί!!

Ο τρίτος ξενοδόχος ήταν οι κάπου 150 εκατ. δολάρια εξαγωγικές πιστώσεις που είχε επιτύχει για την μονάδα η κυβέρνηση από την Βρετανία αλλά με τον όρο ότι κάθε μήνα καθυστέρησης εφαρμογής της συμφωνίας κατασκευής του έργου η Ελλάδα θα πλήρωνε ρήτρα κοντά στα 5 εκατ. δολάρια.

Το συγκρότημα και τα σχέδια, όπως ήταν φυσικό, πήγαν μόνο στο γάμο του καραγκιόζη…

Και τα μηχανήματα που είχαν παραγγελθεί για τις πρώτες μονάδες φυλαγόντουσαν σε λιμενικές εγκαταστάσεις στο Κάρντιφ της Βρετανίας έναντι μεγάλων ενοικίων μέχρι που πουλήθηκαν για παλιοσίδερα στην Αφρική.

Την ΕΛΕΒΜΕ διέλυσε τελικά ο Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων που ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ για τις προβληματικές… Προβληματική κρατική χωρίς να έχει ιδρυθεί…

Και από τη χημική βιομηχανία και το όραμα των πετροχημικών στην μεταλλουργική βιομηχανία χωρίς να έχει εξελιχθεί βεβαίως το πρώτο σχέδιο…

Το 1978 που το πετροχημικό σέρνεται από χωρίου εις χωρίον… η κυβέρνηση Καραμανλή, υποσχόμενη την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, ζήτησε τη βοήθεια του καθηγητή του Πολυτεχνείου του μεταλλειολόγου Λουκά Μούσουλου, που είχε ήδη μελετήσει την ίδρυση συγκροτήματος μεταλλουργικής κατεργασίας συμπυκνωμάτων μολύβδου και ψευδαργύρου, που εξάγονται ακατέργαστα. Ο Καραμανλής προσωπικά του είπε ότι δέχεται την πρόταση και ότι αποφάσισε την ίδρυση συγκροτήματος μολύβδου και ψευδαργύρου μέσω της ΕΤΒΑ. Το πρώτο βήμα ήταν η ανάθεση σε έναν Αγγλικό και έναν Γερμανικό οίκο της προμελέτης σκοπιμότητας.

Το 1979, η κρατική ΕΤΒΑ παραλαμβάνει την μελέτη και αναλαμβάνει, με κυβερνητική εντολή, την υλοποίηση της μεγάλης κρατικής πρωτοβουλίας για την ίδρυση συγκροτήματος παραγωγής 60.000 τόνων ψευδαργύρου και 30.000 τόνων μολύβδου ετησίως.

Η ΕΤΒΑ δημιουργεί μάλιστα ειδικό φορέα, την εταιρεία “Μεταλλουργικές Βιομηχανίες Αιγαίου” (ΜΕΤΒΑ) και προσκαλεί τον καθηγητή Λ. Μούσουλο να αναλάβει την ευθύνη πραγματώσεως του επενδυτικού σχεδίου.

Το 1980 διαμορφώθηκε ως σχέδιο το εν λόγω μεταλλουργικό συγκρότημα με τόπο προορισμού την Αμφίπολη. Ζητήθηκαν μάλιστα και προκαταρκτικές προσφορές μηχανημάτων από 10 οίκους από διάφορες χώρες που τότε μας είχαν πάρει στα σοβαρά…

Προσέξτε τώρα.

Στις 18 Απριλίου 1981, αναγγέλλεται η επένδυση του συγκροτήματος, ύψους επενδύσεως 350 εκατομμυρίων δολαρίων αλλά τον Οκτώβριο του 1981 (που το σχέδιο έφθασε στο στάδιο της παραγγελίας του εξοπλισμού) ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης έκρινε ότι… κάθε τέτοια ενέργεια θα έπρεπε να ανασταλεί, εν όψει των εκλογών!!!

Τις εκλογές κέρδισε, ως γνωστόν, το ΠΑΣΟΚ.

Και στις 9 Νοεμβρίου 1982 ο τότε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γεράσιμος Αρσένης ανακοινώνει ότι η Μεταλλουργική Μονάδα του θα αρχίσει να κατασκευάζεται στα μέσα του 1983.

Έτσι τον Ιούνιο του 1983 ο Διοικητής της ΕΤΒΑ Κουμπής ανήγγειλε την οριστική απόφαση της ΜΕΤΒΑ για την ίδρυση της Μονάδας Επεξεργασίας Μικτών Θειούχων με ύψος επενδύσεως 30 δισ. δρχ. Συμμετοχή ΜΕΤΒΑ 80% και Ιδρύματος Μποδοσάκη 20%.

Η μελέτη του έργου (3 τόμοι, σελίδες 580) θα ήταν το κείμενο της προκήρυξης διεθνούς διαγωνισμού για την κατασκευή του.

Αυτό ήταν. Τα πάντα έμειναν στα χαρτιά. Δεν δόθηκε καμία συνέχεια. Αλλά και ποτέ δεν αναφέρθηκε ο λόγος της εγκατάλειψης του σχεδίου. Αργότερα και εντελώς ξαφνικά η κυβέρνηση Παπανδρέου ανακοίνωσε όμως ότι προκρίθηκε η μονάδα Χαλκιδικής για την παραγωγή μόνο του χρυσού…

capital.gr