Τα παιδιά ξεχύθηκαν στους δρόμους και στις πλατείες τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων και τραγούδησαν τα κάλαντα, τις μελωδίες, που εμείς τους διδάξαμε. Αυτό ήτανε πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Τα παιδιά δυναμικά και με τον παλμό τους μετάδωσαν στις οικογένειες και στους μοναχικούς ανθρώπους χαρά και αισιοδοξία. Αλλά τι γίνεται με τα άλλα παιδιά, αυτά που όλο το χρόνο βρίσκονται στους δρόμους και στις πλατείες, είναι απλά παιδιά ενός κατώτερου θεού ή είναι θύματα της φτώχειας ή της διαφθοράς. Ας γίνουμε εμείς οι μεγάλοι συνήγοροι των παιδιών σε όποια κοινωνική ομάδα και αν ανήκουν, να μην αντικρίζουμε αυτή την θλιβερή εικόνα στα φανάρια, στα μαγαζιά, παιδιά να εργάζονται για λογαριασμό των μεγάλων. Τα επιδόματα που δίνει η πολιτεία για την αντιμετώπιση της φτώχειας πρέπει να ελεγχθούν, γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις δεν τρέφουν τα παιδιά αλλά εκ-τρέφουν την τεμπελιά, την επανάπαυση: «ας φροντίσουν οι άλλοι αυτό για το οποίο εγώ, ο γονιός πρέπει να μεριμνήσω, για την ανατροφή του παιδιού μου και αφού μου δίνουν λεφτά, καλύπτω πρώτα τις δικές μου ανάγκες (ποτά, τσιγάρα) και βλέπουμε….»

Ο Κέβιν Μπέιλς καθηγητής σύγχρονης δουλείας στο Ινστιτούτο Γουίλμπερφορς του πανεπιστημίου του Χαλ στη βόρεια Αγγλία, υποστηρίζει ότι αντίθετα από την ευρέως διαδεδομένη άποψη, ότι πίσω από την δουλεία είναι η φτώχεια, βεβαιώνει ότι ο παράγοντας κλειδί είναι η διαφθορά. Η ένδεια είναι η δικαιολογία, η διαφθορά όμως είναι η ισχυρότερη κινητήρια δύναμη της δουλείας. Ουσιαστικά λέει ο Μπλέις, είναι ένα θέμα που έχει να κάνει με το οργανωμένο έγκλημα και τις ακραίες συντηρητικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη που δεν καταπολεμούν τη λίστα της ντροπής για την παιδική εργασία. Σε συνθήκες δουλείας ζουν 30εκατ. άνθρωποι παγκοσμίως.

Είναι μεγάλο και βαρύ το χρέος μας ως άνθρωποι να βάλουμε πιο ψηλά τον πήχη, για να μην αντικρίζουμε το κράμα απελπισίας και πόνου στα μάτια των παιδιών όταν κοιτάζουμε γύρω μας. Η κοινωνία μας έγινε πολύ ανεκτική ή αδιάφορη και δεν διαμαρτύρεται, ούτε ανησυχεί όσο θα έπρεπε, γι’ αυτήν την εγκληματικότητα σε βάρος της τρυφερής παιδικής και βρεφικής ηλικίας. Μακριά από μας φαινόμενα εθνικισμού, φασισμού, οι φράχτες (που στο παρελθόν ήτανε λίθινα τείχη) να μην εμποδίζουν τα παιδιά πρόσφυγες, να «βρουν» την ελπίδα στην ειρήνη που αναζητούν μαζί με τους γονείς τους. Και διερωτώμαι, ποιο τελικά μπορεί να είναι το μέλλον ενός κόσμου χωρίς ουσιαστικές παρεμβάσεις στην παιδεία και τις ανθρωπιστικές σπουδές, με στόχο το όφελος του ΑΝΘΡΩΠΟΥ και όχι του κέρδους.

Άριστο παράδειγμα ουσιαστικής αλληλεγγύης: 1) Η Κιβωτός του Κόσμου που δεν προσφέρει μόνο σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του παιδιού και της οικογένειας φαγητό και στέγη, αλλά στόχο έχει να σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου μόνος σου, να σου δώσει τα εφόδια να αλλάξεις τη ζωή σου. Αλληλεγγύη που δημιουργεί κίνημα ή όπως λένε οι κινέζοι σκοπός δεν είναι να σου δώσω ένα ψάρι να φας για να χορτάσεις σήμερα, αλλά να σε μάθω να ψαρεύεις για να χορταίνεις όλη σου τη ζωή. 2) το πρόγραμμα Gimmie Shelter για τα παιδιά των φαναριών, που εξαγγέλθηκε από την περιφέρεια Α.Μ.Θ. τον Μάιο 2015 και ανυπομονούμε να υλοποιηθεί στη Ξάνθη.

Και επειδή η αγάπη τρόπους μηχανεύεται και δεν έχει σύνορα και όρους, Καλή Δημιουργική Χρονιά σε όλους.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΨΑΘΑ

νοσηλεύτρια ΔΕ, μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, γραμματέας του παραρτήματος Ξάνθης της Εταιρίας Κοινωνικής Παιδιατρικής, φοιτήτρια στο ΤΕΙ Διδυμοτείχου.