Είχαμε την ωραία ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη θεατρική παράσταση του έργου «Το Σακάκι που βελάζει» από τους φοιτητές του ΔΠΘ – τον Πολιτιστικό Φοιτητικό Σύλλογο Ξάνθης –«Γέφυρα». Όλοι οι φοιτητές και φοιτήτριες απέδωσαν τους ρόλους τους με τον καλύτερο τρόπο. Οφείλουμε να τους συγχαρούμε. Συγχαίρουμε όλους τους άλλους συντελεστές της παράστασης. Ξέχωρα οφείλω να συγχαρώ τη φίλη σκηνοθέτιδα Ειρήνη Παρασκευοπούλου. Αισθητικά ήταν άψογο. Γιατί δεν αναφέρθηκε ο συγγραφέας;

Το έργο το έγραψε ο βούλγαρος Στανισλάβ Στρατίεβ (1941 – 2000) και το πρωτοείδαμε στην Ελλάδα στη δεκαετία το 1980.  Παρόλο που μας χωρίζουν τόσα χρόνια, το έργο εξακολουθεί να έχει επικαιρότητα.

Θέμα του έργου είναι η γραφειοκρατία σε όλες τις μορφές της, την οποία ο συγγραφέας καταγγέλλει ως ανοιχτή κοινωνική πληγή που ταλαιπωρεί καθημερινά τον πολίτη, κάθε φορά που αυτός μπλέκεται στα γρανάζια της. Ο ήρωας του έργου, θύμα της γραφειοκρατίας, υποχρεώνεται να πληρώσει φόρο για το πρόβατο που δήθεν εκτρέφει, επειδή τυχαίνει να διαθέτει ένα μαλλιαρό σακάκι. Ο παραλογισμός των δημοσίων υπαλλήλων, που βρίσκονται παντού και εκπροσωπούν τη γραφειοκρατία, συνθλίβει τον πολίτη, ο οποίος εξαναγκάζεται να αντιμετωπίσει μόνος του αυτόν τον πολύμορφο και αδηφάγο μηχανισμό.

Στο «Σακάκι που βελάζει» η πορεία του ήρωα, Ιβάν Αντόνωφ, ανάμεσα στα γρανάζια και τη μέγγενη της γραφειοκρατίας, δηλαδή την αδιαφορία, την υποκρισία, τις παρωπίδες, την άγνοια και τον παραλογισμό, προσομοιάζει με το ταξίδι του Οδυσσέα. Στην διαφορετική αυτή Οδύσσεια, η περιπλάνηση γίνεται από όροφο σε όροφο και από πόρτα σε πόρτα, τα νησιά και οι στεριές εδώ είναι τα γραφεία και οι διάδρομοι, η αχανής και απροσπέλαστη θάλασσα αντικαθίσταται από τον λαβύρινθο του συστήματος. Και εδώ ο ήρωας θα χάσει τους συντρόφους του, σε ένα άλλο επίπεδο όμως θα βγει κερδισμένος.