Την πρώτη φορά που αντικρίζεις το Φωκιανό από ψηλά, σχεδόν δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις. Είναι δυνατόν μια από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας –αν όχι του κόσμου ολόκληρου– να κρύβεται σε αυτές τις απόκρημνες ακτές της ανατολικής πλευράς της Πελοποννήσου;

Εδώ όπου οι καταπράσινες πλαγιές του Πάρνωνα βουτούν τόσο απότομα στην θάλασσα που θα έπαιρνες όρκο ότι αν σβήσεις τη μηχανή του αυτοκινήτου θα τις ακούσεις να καταλήγουν σε ένα ηχηρό «σπλας»; Εδώ όπου ο στριφογυριστός δρόμος που ακολουθείς επί μία ώρα, ίσως και περισσότερο, περνά μέσα από ημι-εγκαταλελειμμένα χωριά και φουντωτά δάση, με θέα σε ένα τοπίο αμιγώς βουνίσιο; Δεν μπορεί, οφθαλμαπάτη θα είναι αυτός ο ερημικός κολπίσκος με τα γαλαζοπράσινα νερά.

Κι όμως, αν ακολουθήσεις για λίγο ακόμα τον γεμάτο στροφές δρόμο, που τώρα αρχίζει να κατηφορίζει, θα καταλήξεις σε αυτήν την εξωτική παραλία για την οποία παραδόξως (;) λίγο κόσμο έχεις ακούσει να μιλάει. Όσοι την ξέρουν –κατά βάση οι κάτοικοι της γύρω περιοχής και οι φίλοι τους– την κρατούν επτασφράγιστο μυστικό, πιθανότατα γιατί η πολυκοσμία δεν ταιριάζει με το ροβινσωνικό τοπίο της. Μετά, είναι και η απόσταση που την χωρίζει από οπουδήποτε: το κοντινότερο χωριό που θα μπορούσε κανείς να επιλέξει για βάση του, τα Πούλιθρα, απέχουν μία ώρα γεμάτη στροφές οδήγηση.

Οι αποφασισμένοι να την ανακαλύψουν, ανταμείβονται: Ένας τέλειος, ημικυκλικός κολπίσκος που κλείνει στις δύο άκρες του από τις καταπράσινες πλαγιές του Πάρνωνα που καταλήγουν απαλά στη θάλασσα, χωρίς στεριά στον ορίζοντα (πέρα μακριά, στη νοητή ευθεία βρίσκεται η Μήλος, αλλά όσο και αν προσπαθήσετε δεν θα καταφέρετε να τη δείτε) και χωρίς –για την περίπτωση που δεν το τονίσαμε αρκετά– καθόλου κόσμο. Υπέροχα διάφανα, γαλαζοπράσινα νερά και μεγάλα άσπρα βότσαλα συμπληρώνουν την καρτποσταλική εικόνα. Ένα ταβερνάκι στο πίσω μέρος της παραλίας σερβίρει την ψαριά της ημέρας στο τηγάνι, με soundtrack τα τζιτζίκια και τον ήχο των κυμάτων. Σαν σκηνικό από ταινία, ή σαν τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων. Έτσι όπως είναι όλο το Μυρτώο.

Βόλτες στα χωριά (και βουτιές στα βαθιά)

Μην περιμένετε ξέφρενα ξενύχτια και μεθυσμένους τουρίστες, σαν εκείνους που θα συναντούσατε σε άλλα παραλιακά χωριά της Πελοποννήσου. Τα καλοκαίρια στις όχθες του Μυρτώου κινούνται στους αργούς ρυθμούς που επιβάλλει ο ήλιος που αντανακλάται στα βότσαλά του, και οι νύχτες έχουν για σκηνικό ημιφωτισμένα υπαίθρια μπαράκια δίπλα σε θάλασσες που λούζονται στη φεγγαράδα και σε προκαλούν για βραδινή βουτιά.

Το δύσκολο είναι να αποφασίσετε ποιο χωριό θα επιλέξετε για βάση σας:

Το Λεωνίδιο, το όνομα του οποίου πιθανότατα έχετε συνδέσει με τα πασχαλινά αερόστατα, είναι το μεγαλύτερο, και ένα από τα ομορφότερα, χωριά της περιοχής. Σας καλωσορίζουν οι πινακίδες που γράφουν «καούρ εκοκιάτε», ήτοι καλωσήρθατε στα τσακώνικα, τη διάλεκτο της περιοχής. Οι δε βόλτες στα όμορφα καλντερίμια του σας φέρνουν μπροστά σε δεκάδες αρχοντικά με πλούσια ιστορία.

Ανάμεσα στις πλακόστρωτες αυλές και τα παραδοσιακά κεραμοσκεπή χαγιάτια, θα δείτε και τον περίφημο Πύργο Τσικαλιώτη, που αποτελεί το παλαιότερο σωζόμενο κτίριο της Πελοποννήσου, και χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα. Περίπου 15 χιλιόμετρα από το Λεωνίδιο, στον δρόμο προς τον Κοσμά, αξίζει να επισκεφθείτε το μοναστήρι της Παναγιάς της Έλωνας, που είναι κυριολεκτικά σφυρηλατημένη πάνω στον βράχο και απολαμβάνει συγκλονιστική θέα στο καταπράσινο τοπίο γύρω της.

Τα Πούλιθρα, λίγα χιλιόμετρα παρακάτω στον παραλιακό δρόμο (που αν και γεμάτος στροφές είναι η χαρά του οδηγού, έτσι όπως ατενίζει την θάλασσα από κάθε πιθανή γωνία) είναι ένα λιλιπούτειο, γραφικό παραθαλάσσιο χωριουδάκι με εντυπωσιακά αρχοντικά πλάι σε ασβεστωμένα σπιτάκια με ανθισμένες αυλές. Το βράδυ, δύο μπαράκια ξενυχτούν με τα φώτα χαμηλωμένα πλάι στο κύμα, και η ατμόσφαιρα θυμίζει νησί από εκείνα που δεν έχει ανακαλύψει ακόμα ο κόσμος. Διαβάστε περισσότερα για τα Πούλιθρα εδώ.

Το Κυπαρίσσι, κρυμμένο ανάμεσα στις πλαγιές του Πάρνωνα που υψώνονται πίσω του και τα νερά του Μυρτώου που απλώνονται μπροστά του, το λατρεύουν οι ερημίτες, για την μοναδική του ησυχία και την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου. Σε στενά δρομάκια που μόλις και μετά βίας χωράνε ένα αυτοκίνητο, ανάμεσα σε παραδοσιακά κτίσματα που δεν είναι ακριβώς νησιώτικα, αλλά ούτε και αντιπροσωπευτικά δείγματα αρχιτεκτονικής ορεινού χωριού –κατάλευκα, κάποια με γαλάζια παραθυρόφυλλα, όλα με κόκκινα κεραμίδια, πολλά με εντυπωσιακές καμάρες– οι ντόπιοι σταματούν για να πιάσουν κουβέντα, να καλωσορίσουν τους επισκέπτες τους, να χαιρετίσουν νέους φίλους.

Κι ο χρόνος κυλά αργά, και διακόπτεται μόνο για βουτιές στις μεγάλες παραλίες της Αγίας Κυριακής και της Μεγάλης Άμμου, με τα πολύχρωμα βότσαλα, τα κρυστάλλινα νερά και την πανοραμική θέα στον παραλιακό οικισμό. Διαβάστε περισσότερα για το Κυπαρίσσι εδώ και εδώ.

Ο Κοσμάς, το μόνο από τα χωριά αυτής εδώ της λίστας που δεν είναι παραθαλάσσιο, είναι το απόλυτο καλοκαιρινό καταφύγιο για τους λάτρεις του βουνού. Με την πλακόστρωτη πλατεία του, τα γιγάντια πλατάνια της οποίας εξασφαλίζουν υπέροχη δροσιά ακόμη και όταν η παραλία μετρά 42 βαθμούς υπό σκιάν (βοηθά και το ιλιγγιώδες υψόμετρο των 1.150 μέτρων), τα πέτρινα σπιτάκια με τις κόκκινες κεραμιδοσκεπές ανάμεσα στα οποία ελίσσονται πετρόχτιστα καλντερίμια, και το παραμυθένιο καστανοδάσος στις παρυφές του, ενδείκνυται για απογευματινές βόλτες στο ηλιοβασίλεμα, ακόμη και αν δεν αποφασίσετε να μείνετε εδώ.

Η απόσταση που τον χωρίζει από το Λεωνίδιο, πάντως, δεν είναι σε καμία περίπτωση απαγορευτική: μια φαντασμαγορική διαδρομή είκοσι λεπτών και φτάσατε. Διαβάστε περισσότερα για τον Κοσμά και τις διαδρομές γύρω του, εδώ.

Κείμενο – φωτογραφίες: Ηρώ Κουνάδη

Πηγή : in2life.gr