Χρειάζονται στιγμές που η δημοκρατία πρέπει να πολεμήσει. Οι “θεσμοί” της να ξυπνήσουν και να παίξουν τον ρόλο τους. Και επειδή οι πολιτικοί χάνονται πάλι στην ακατάσχετη μικροπολιτική μπουρδολογία τους και υπάρχει και μια νομική (μη χέσω) καθαρότητα, που προβάλλει το κενό του νόμου,ένα κενό ακατανόητο που μας λέει ότι η προτροπή στο έγκλημα, αν αποδειχθεί-μια προτροπή που έχει πολλές μορφές-μας αφήνει άοπλους μπροστά της. Η προτροπή στο έγκλημα και η δίωξη της δεν είναι στο πυρήνα κάθε νομικού περιβάλλοντος;

Η εγκληματική οργάνωση που έφτασε με την δική σας υποστήριξη  να “πατάει” γερά στα αγκωνάρια της δημοκρατίας, (και σ αυτό περιλαμβάνω όχι μόνο τους ψηφοφόρους και υποστηρικτές της),αλλά και όλη την ακροδεξιά ρητορεία που τους νομιμοποιεί (“οι παιδικοί σταθμοί γέμισαν παιδιά ξένων” “αυτά τελείωσαν παναγιώτατε” και άλλα πολλά), αλλά και η αδιαφορία (το λιγότερο) της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, που σε άλλες-πολύ μικρότερης εγκληματικής εμβέλειας- περιπτώσεις, επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο. Εδώ γιατί όχι; Ισχύει αυτό που ακούγεται περί συγκοινωνούντων δοχείων; Και αν ναι, γιατί; Γιατί αστυνομικοί μπορεί να παίζουν σε 2 ταμπλώ; Τι τους παρακινεί; Η αρρενωπή φουσκωμένη από αναβολικά, σωματοδομή των ναζί; Τα εθνικιστικά τους γρυλίσματα, μιας εθνικοφροσύνης προνηπιακού επίπεδου ; Τα στεγανά-ξέρουμε από την ιστορία-ήταν πάντα πηγή κινδύνων για την δημοκρατία. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους όσοι βρίσκονται πάνω και πίσω απ αυτό το φαινόμενο.

Από την άλλη, οι πορτ παρόλ των κομμάτων συνεχίζουν ακάθεκτοι-ακόμη και πάνω από το πτώμα του παιδιού-να παιζουν το ιδιότυπο γεο βαγκέο τους, ασήμαντοι και ανίκανοι να δουν το κακό που έρχεται.

Τι μένει; Οι οδομαχίες, οι μολότωφ, το “πέσιμο”, η διεκδίκηση ζωτικού χώρου. Ναι αλλά αυτό είναι ακριβώς το παιχνίδι που θέλουν οι ναζί. Το ξέρουν και το επιδιώκουν χρόνια τώρα. Σιγά-σιγά φτάνουν σ αυτό. Μην τους ανοίγουμε όμως και τον δρόμο. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που κινούνται σε περιοχές και έρχονται αντιμέτωποι μαζί τους, όπου απουσιάζουν “ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης-(για δες πως έρχονται τα πράγματα), αλλά δεν οδηγεί πουθενά αυτή η “στρατηγική”. Τροφοδοτεί μάλλον το ανεγκέφαλο και επικίνδυνο οπλοστάσιο της θεωρίας “των δύο άκρων”.

Η δημοκρατία έχει όπλα. Πρέπει όμως να τα κατεβάσει από το πατάρι  και κυρίως αυτοί που την υπηρετούν να καταλάβουν ότι αύριο, ίσως να είναι πίσω από σίδερα, σε μια ελληνική Τρεμπλίνκα.

Και τέλος, όλοι όσοι  τους δίνουν δύναμη, έστω και δημοσκοπική. Αν θέλουν να είναι ηθικοί αυτουργοί σε επαναλαμβανόμενα εγκλήματα, ας συνεχίσουν να το κάνουν. Πιστεύω όμως να αρχίσουν να καταλαβαίνουν σιγά-σιγά, ότι και σε αυτών την πόρτα μπορεί να χτυπήσουν κάποιοι ένα πρωϊ. Και γαλατάδες δεν υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό.

Σ.Σαρακενίδης