Στο προηγούμενο άρθρο σας μίλησα για μία πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση και ένα βραβείο που δόθηκε με αφορμή την αποτύπωση των εμπειριών ατόμων που επέζησαν από τα γεγονότα του Ιουλίου που συνέβησαν στη Νορβηγία το 2011.

Σήμερα μερικές μέρες μετά την επέτειο της 11^ης Σεπτεμβρίου, θα ήθελα να αναφερθούμε σε ένα άρθρο που βασίστηκε στις μαρτυρίες ατόμων που βίωσαν τα γεγονότα της 11^ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη.. Ο λόγος που επέλεξα να αναφερθούμε σε αυτές τις μαρτυρίες είναι γιατί ουσιαστικά οι άνθρωποι αυτοί μιλούνε για την προ και μετά τραύματος εποχή και τις προσπάθειες που οι ίδιοι κατέβαλαν για να βοηθήσουν τον εαυτό τους, καθώς και τις δυσκολίες που συνάντησαν.

Ο πρωτότυπος τίτλος του άρθρου της NewYork Post είναι.. «Generation 9/11: Growing up in the shadow of the towers.. (Δηλαδή .. Γενιά 9/11 : Μεγαλώνοντας στη σκιά των πύργων..)

Ο Ρόγιαλ Γιανγκ, 29 ετών σήμερα αναφέρει.. Ήμουν 16 χρονών στο LaGuardia High School of Music & Art and Performing Arts κι εκείνη τη στιγμή κάναμε μάθημα. Τότε ο καθηγητής μας μάς είπε πως χτυπήθηκαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Την επόμενη ημέρα πήγα με τη μητέρα μου στο κέντρο για να δούμε τι συνέβη. Όταν με ρώτησε αν είμαι καλά, της απάντησα: «ναι, δεν με επηρεάζουν όλα αυτά». Ως έφηβος, όμως, άρχισα να εμφανίζω περίεργες αντιδράσεις. Έγινα αντιδραστικός και ένιωθα ανασφαλής με τον εαυτό μου. Χρειάστηκε να πιέσω τον εαυτό μου να προχωρήσει, όπως έκανε και η Ν. Υόρκη. Για πολλά χρόνια αποφεύγω να πλησιάζω στο σημείο της επίθεσης. Δεν μπορώ να διαχειριστώ ακόμα την απώλεια και το θυμό. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο απόλυτος θρίαμβος είναι ο συνδυασμός της τραγωδίας με την ανθρώπινη συμπόνια.
Η Αλίσια Τζέραλντ.. Ήμουν εννιά χρονών και εκείνη την ημέρα ήμουν στο σχολείο οπότε είδαμε ένα σύννεφο καπνού από το παράθυρο. Ο δάσκαλος άνοιξε το ραδιόφωνο και τότε ακούσαμε τι είχε συμβεί. Όταν γύρισα σπίτι στο διάδρομο της πολυκατοικίας μια γυναίκα περπατούσε καλυμμένη με σκόνη. Σε όλη τη διαδρομή η μητέρα μου με αγκάλιαζε και με φιλούσε. Νόμιζα πως τελείωνε ο κόσμος, ακόμα και τα κανάλια με τα καρτούν έπαιζαν ειδήσεις. Υπήρχε τόσος πανικός! Μου πήρε την αθωότητά μου. Ακόμα και τώρα κοιτάζω τους ανθρώπους διαφορετικά.
Η Αλέγκρα Βάρσαντζερ.. Ήμουν κοντά στους Δίδυμους Πύργους όταν συνέβη αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσους ανθρώπους να κλαίνε, ακόμα και άνδρες. Έπεφταν πράγματα από τον ουρανό, μετά κατάλαβα πως ήταν άνθρωποι. Ένιωσα θυμωμένη γιατί η περιοχή μου ήταν πολύ οικεία. Ξέρω, όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι εγώ προσπαθώ να τα αφήσω εκεί. Ήταν το τέλος της αθωότητάς μου και πλέον προχωράω…

Αίσθημα αβοηθησίας, θυμός, ανασφάλεια, αμφιβολίες, αμφισβήτηση για την πολιτεία και τους ανθρώπους, δάκρυα, πένθος, κατάθλιψη, απώλεια αθωότητας, αποφυγές…

Μόνο μερικά από τα συμπτώματα, από τα συναισθήματα και τις σκέψεις που θύματα τραυματικών εμπειριών βιώνουν..

Με ποιον τρόπο όμως αυτοί οι άνθρωποι μας συστήνουν να διαχειριστούμε ένα τραυματικό γεγονός?

Ας κρατήσουμε λοιπόν τα τελευταία λόγια του Ρόγιαλ Γιανγκ . . .

«I was touched by what I ‘d forgotten 9/11 taught me : that experiencing tragedy together and sharing human connections is the ultimate triumph”…

(Δηλαδή : Με άγγιξε αυτό που είχα ξεχάσει ότι με δίδαξε η 9/11 : ότι το να βιώνεις την τραγωδία μαζί με άλλους και να μοιράζεσαι ανθρώπινους δεσμούς είναι ο απόλυτος θρίαμβος)…

Και είναι όντως αλήθεια… Βιώνουμε την απώλεια και ένα τραυματικό γεγονός καλύτερα, όταν επικοινωνούμε με τους άλλους, όταν αποφεύγουμε την εσωστρέφεια και τον ιδεομηρυκασμό, όταν συζητάμε για τις φοβίες μας και αντιλαμβανόμαστε με αυτό τον τρόπο ότι αντικειμενικά δεν είμαστε οι μοναδικοί που φοβόμαστε…

(Για το συγκεκριμένο δημοσίευμα χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία και φωτογραφίες από τον ιστότοπο www.iefimerida.gr, nypost.com)