Όσον αφορά την «ευαισθησία» που έδειξαν το τελευταίο διάστημα πολιτικοί παράγοντες και καθεστωτικά ΜΜΕ για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, είναι υποκριτική. Δεν μπορούν αυτοί που κλείνουν τον ΕΟΠΥΥ, τα δημόσια νοσοκομεία, τα δημόσια σχολεία να βγαίνουν υπερασπιστές των μειονοτήτων και τον ρομά.

Αυτοί μόνο καταπιεστές των μειονοτήτων υπήρξαν. Να θυμίσουμε ότι η ελληνική πολιτεία, από το 1952 (εποχή Παπάγου, τότε Ελλάδα και Τουρκία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ), ονόμασε τη μειονότητα της Θράκης συλλήβδην ως «τουρκική», έδωσε ταυτότητες με την ένδειξη την «τουρκική» τους καταγωγή, δίνοντας και στο μειονοτικό σχολείο το όνομα -προς τιμήν του τότε Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας- Celal Bayar. Μετά ήρθε η χούντα και την ονόμασε «μουσουλμανική», επικαλούμενη τη συνθήκη της Λωζάνης που όχι μόνο δεν τους αναγνώρισε καμιά καταγωγή, αλλά τους αμπάρωσε και πίσω από μια μπάρα.

Ειδικές ταυτότητες

Προσωπική ιστορία: Ο τοκετός της μάνας μου διαρκούσε δύο μέρες στο χωριό, δεν κατάφερνε να με γεννήσει. Πήραν την απόφαση να ναυλώσουν το μοναδικό αυτοκίνητο που υπήρχε και να κατεβούν στο νοσοκομείο της Ξάνθης. Πάνω στην ταραχή τους ξέχασαν τις ειδικές ταυτότητες που έδειχνες στους φαντάρους του φυλακίου στο 8ο χιλιόμετρο Ξάνθης – Εχίνου. Δεν τους άφησαν να περάσουν, έπρεπε να γυρίσουν πίσω να πάρουν τις ειδικές ταυτότητες. Άφησαν την μάνα μου μαζί με την θεία μου στην μπάρα και ο πατέρας μου γύρισε να πάρουν τα χαρτιά. Η μάνα μου δεν άντεξε άλλο και τελικά με γέννησε στην μπάρα). Απαγόρευαν την έκδοση οικοδομικής άδειας, τη λειτουργία σχολείων και συλλόγων, απαγόρευαν την χορήγηση άδειας τρακτέρ, την αγροτική επιδότηση των μουσουλμάνων και βέβαια επέβαλλαν τη στέρηση ακόμα και της ελληνικής ιθαγένειας (το περίφημο άρθρο 19 του Κώδικα Ιθαγένειας). Μόλις το 1992 το ελληνικό κράτος παραχώρησε «ισονομία και ισοπολιτεία» σε αυτούς τους ανθρώπους.

Βέβαια δεν σταμάτησαν εκεί τα δεινά, ο ελληνικός εθνικισμός άρχισε να οργανώνει και να βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο του «διαίρει και βασίλευε». Από τις αρχές του ’90, η μεγάλη προσπάθεια ήταν να συγκροτήσουν μια πομάκικη εθνική κοινότητα, στην συνέχεια εκδόθηκε ελληνοπομάκικο λεξικό και αναγνωστικό πομάκικης γλώσσας, με την χρηματοδότηση του ελληνικού στρατού και της Μηχανικής Α.Ε., για μία γλώσσα που δεν είναι καν γραπτή.

Μετά άρχισαν να ανακαλύπτουν και ξεχασμένα τραγούδια. Στην συνέχεια έφτιαξαν την “Πομακική Ένωση Ξάνθης” που χρηματοδοτούνταν από εξωθεσμικά κέντρα. Μετά ανακαλύψανε και τους ρομά, που μέσα από το σύλλογο «Ελπίδα» της Σουλεϊμάν Σαμπιχά άρχισαν να ανακαλύπτουν την «ελληνική καταγωγή» των ρομά και την κατασκευή εθνικής ταυτότητας.

Έτσι φτάσαμε στην εποχή που στην Ελλάδα και για το ελληνικό κράτος είναι πολύ μεγάλη τιμή να λες ότι είσαι ρομά μουσουλμάνος, ή πομάκος μουσουλμάνος, αλλά αν πεις ότι είσαι Τούρκος τότε αντιμετωπίζεις τον ρατσισμό, την καταπίεση, την μισαλλοδοξία, τον σοβινισμό, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Και σύμφωνα με τις αποφάσεις του Αρείου Πάγου δεν μπορεί ένα σωματείο να ονομαστεί «τουρκικό», παρά την αντίθετη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Δεν μπορούν αυτοί που θυμούνται τους ρομά μόνο όταν είναι να εξαπολύσουν ρατσιστικά πογκρόμ ή να κάνουν οργανωμένες επιθέσεις στους οικισμούς τους, να το παίζουν προστάτες και υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους.

Εδώ θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο για τον ερασιτεχνισμό και την επιπολαιότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κομματικοί παράγοντες της κεντρικής επιτροπής και η Τοπική Οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ξάνθη δεν μιλούν μεταξύ τους; Αφού γνώριζαν και μάλιστα από 15ετίας τη δράση της Σουλεϊμάν Σαμπιχά, με τον εθνοεργολάβο Εμφιετζόγλου, το Δίκτυο 21, μαύρες χρηματοδοτήσεις του ΥΠ.ΕΞ, “πολιτικό σουλάτσο” σε ΔΗΜΑΡ, ΑΝ.ΕΛ, ΠΑΣΟΚ, “διαχειρίστρια” προγραμμάτων επιμόρφωσης ρομά κτλ (βλέπε ανακοίνωση ΤΕ ΣΥΡΙΖΑ Ξάνθης).

Δεν μπορούσαν να μιλήσουν μεταξύ τους, να συνεννοηθούν; Ώστε να μην στεναχωρούν ανθρώπους και να μην δίνουν τροφή στα διάφορα εθνικιστικά καθάρματα που έχουν οδηγήσει, τους εργαζόμενους ενός ολόκληρου λαού στην καταστροφή. Χάθηκαν οι εργάτες και οι απλοί άνθρωποι του κινήματος στη μειονότητα της Θράκης; Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτές τις επιλογές του δείχνει ότι δεν εμπιστεύεται τους απλούς εργαζόμενους, τους άνεργους, τους καταπιεσμένους, ότι μπορούν μέσα από την δράση τους να ανατρέψουν τα πράγματα και να αλλάξουν την κοινωνία. Αλλά πιστεύει ότι παράγοντες σαν την Σουλεϊμάν Σαμπιχά και τον Αχμέτ Κούρτ θα του φέρουν ψήφους και θα τον οδηγήσουν στην εξουσία.

Τα πραγματικά προβλήματα

Τα προβλήματα που έχουν δημιουργήσει όλοι αυτοί που πουλάνε μπόλικο πατριωτισμό και εθνικισμό είναι τεράστια. Η ανεργία έχει ξεπεράσει το 50% στην περιοχή της Θράκης. Εργοστάσια κλείνουν. Η οικοδομική δραστηριότητα έχει καταρρεύσει, σχεδόν όλοι οι οικοδόμοι της περιοχής είναι άνεργοι. Η παραδοσιακή καλλιέργεια της περιοχής, ο καπνός, τείνει να αποψιλωθεί από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κτηνοτροφία ασφυκτιά μετά και την ιδιωτικοποίηση της γαλακτοβιομηχανίας ΡΟΔΟΠΗ. Η μοναδική διέξοδος που υπάρχει για χιλιάδες ανθρώπους από τη μειονότητα είναι η μετανάστευση στα ναυπηγεία της Γερμανίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Δανίας στις αμμοβολές και στις πιο ανθυγιεινές δουλειές και στα σαράντα τους επιστρέφουν για να πεθάνουν.

Εμείς από την μεριά μας, η αντικαπιταλιστική, επαναστατική αριστερά ήταν, είναι και θα είναι πάντα η γνήσια φωνή όλων αυτών των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, των ανέργων, αυτών που παλεύουν καθημερινά για το ψωμί και τα δικαιώματά τους. Εμείς είμαστε με τους εργαζομένους της ΡΟΔΟΠΗ που απεργούσαν για να μην μειωθεί ο μισθός τους. Είμαστε με τους εργάτες της ΣΕΚΑΠ που αγωνίζονταν για να μην ξεπουληθεί το εργοστάσιο. Είμαστε με τους εργάτες της DIANA, της ΑΛΟΥΜΗΛ και άλλων εκατοντάδων εργοστασίων που έκλεισαν και έχασαν την δουλειά τους. Είμαστε με τους δασκάλους και τους καθηγητές που κρατούν ανοιχτά τα δημόσια σχολεία, κόντρα στην πολιτική του Αρβανιτόπουλου που θέλει να τα κλείσει.

Είμαστε με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές των νοσοκομείων και του ΕΟΠΥΥ που παλεύουν να τα κρατήσουν ανοιχτά. Είμαστε μαζί με τους εργαζομένους του ΙΓΜΕ, των παιδικών σταθμών, της εργατικής εστίας και όλων αυτών που δίνουν καθημερινά την μάχη κόντρα στα μνημόνια και στις πολιτικές που καταστρέφουν τις ζωές μας. Σε αυτή την μάχη δεν χωράνε διαχωρισμοί, γιατί όταν μειώνουν τους μισθούς, τους μειώνουν και για τον Γιάννη, τον Πέτρο αλλά και για τον Αχμέτ και τον Μεχμέτ. Όταν κλείνουν τα νοσοκομεία, όλοι οι εργαζόμενοι δεν έχουν την δυνατότητα να πάνε στο γιατρό. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σχολεία.

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφ. Εργατική Αλληλεγγύη