Μία όχι και τόσο μακρινή ιστορία με φόντο το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης τον Ιούνιο του 2012, αποκαλύπτει σήμερα το Newsbomb.
Στις 21 Ιουνίου 2012, οι κ.κ Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης κατέληξαν σε συμφωνία για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Κομβικό σημείο υπήρξε η επιλογή του προσώπου που θα καταλάμβανε τη θέση του Υπουργού Οικονομικών.
Ο κ.Σαμαράς είχε απορρίψει τις λύσεις του κ.Μηταράκη (που ένα χρόνο πριν τον Ιούνιο του 2011 φάνταζε ως ο νέος υπουργός, σε περίπτωση που έπαιρνε την εξουσία η Ν.Δ) αλλά και ανθρώπων της αγοράς όπως οι κ.κ Βάρδας (προσωπικός του φίλος) και Μωραϊτάκης (ο πρώην πρόεδρος του ΣΜΕΧΑ συνομιλούσε τακτικά με τον κ.Σαμαρά εκείνη την εποχή).
Είναι δεδομένο ότι ο κ.Σαμαράς θα ήθελε σε αυτή τη θέση τον κ.Χρύσανθο Λαζαρίδη, γνώριζε όμως ότι δεν ήταν αποδεκτός από το ”σύστημα” λόγω του παρελθόντος του αλλά και δεν υπήρχε χρόνος να οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με την Ευρώπη και τους δανειστές.
Στον Πρωθυπουργό, εκείνη την εποχή, περνούσαν πολλά μηνύματα. Τα πιο σοβαρά προέρχονταν από Βερολίνο και Βρυξέλλες.
Οι δανειστές είχαν διαμηνύσει ότι ήθελαν για Υπουργό Οικονομικών κάποιον που οι ίδιοι θα θεωρούσαν ως αξιόπιστο συνομιλητή. Έδειχναν μάλιστα προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, από τη δεξαμενή δηλαδή του πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικού μπλοκ του κ.Σημίτη.
Τα ίδια μηνύματα,όλως…τυχαίως, περνούσε και ο κ. Σημίτης σε συνομιλίες του με πολιτικούς και επιχειρηματίες εκείνη την εποχή.
Στην…ανεξάντλητη δεξαμενή της ”εκσυγχρονιστικής σχολής” στράφηκε ο κ.Σαμαράς προκειμένου να επιλέξει το νέο υπουργό των Οικονομικών, θέλοντας να έχει και καλυμμένα τα νώτα του με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες.
Ο κ. Νίκος Χριστοδουλάκης απορρίφθηκε αφού είχε θητεύσει στην ίδια θέση κατά το παρελθόν ενώ ο κ.Γκίκας Χαρδούβελης θεωρήθηκε πολύ νέος και άπειρος για τη συγκεκριμένη θέση.
Ο κ. Σαμαράς κατέληξε στο πρόσωπο του κ.Β.Ράπανου, του τότε διοικητή της Εθνικής Τραπέζης, με τον οποίο είχε συναντηθεί λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές και είχαν συζητήσει για την οικονομία.

Ο κ. Ράπανος θεωρείτο εκσυγχρονιστής και από το 1997 είχε έρθει κοντά στον τέως Πρωθυπουργό κ.Σημίτη. Διέθετε αντιστασιακές περγαμηνές και αριστερό παρελθόν, γεγονός που διευκόλυνε και τη συμφωνία των κ.κ Βενιζέλου και Κουβέλη. Είχε φιλοευρωπαϊκό προφίλ και δεν υπήρχαν ενστάσεις στο πρόσωπό του από την ΕΚΤ, σε σχέση με τη θητεία του ως Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας.

Στις 21 Ιουνίου λοιπόν ανακοινώθηκε η νέα κυβέρνηση με τον κ.Ράπανο να καταλαμβάνει τη θέση του Υπουργού Οικονομικών.
Αυτό που πέρασε απαρατήρητο εκείνη την ημέρα, ήταν η εκκωφαντική σιγή από την πλευρά των δανειστών. Καμία νύξη, καμία αναφορά στο νέο υπουργό, που θα αναλάμβανε την καυτή ”πατάτα” της διαπραγμάτευσης για τα νέα μέτρα που έπρεπε να συμφωνηθούν για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας.

Την επομένη ο κ. Ράπανος μεταφέρεται με λιποθυμικό επεισόδιο στο νοσοκομείο.
Ταυτόχρονα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους δημοσιεύματα που μιλούν για σοβαρό πρόβλημα υγείας του κ. Ράπανου, το οποίο ενδεχομένως δεν θα του επιτρέψει να ασκήσει τα αυξημένα καθήκοντα, που απορρέουν από τη θέση του.

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Ράπανος είχε αντιμετωπίσει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στο παρελθόν, το οποίο όμως είχε πλήρως ξεπεράσει.

Τελικά στις 25 Ιουνίου ο κ. Βασίλης Ράπανος παραιτήθηκε, 4 ημέρες μετά την τοποθέτησή του στη θέση του Υπουργού Οικονομικών, επικαλούμενος προβλήματα υγείας.

Τι είχε συμβεί.
Ο Πρωθυπουργός θεωρούσε ότι με την επιλογή του κ. Ράπανου εξευμένιζε τους δανειστές και ιδιαίτερα το Βερολίνο, που αναζητούσαν έναν υπουργό με τον οποίο θα μπορούσαν να συνεννοηθούν.
Μόνο που τα πράγματα δεν ήταν έτσι.

Οι Γερμανοί είχαν σοβαρές ενστάσεις, και η έκφραση είναι επιεικής, για τον κ.Ράπανο.
Δεν τον εμπιστεύονταν και η αιτία ήταν ότι δεν τον θεωρούσαν δεδομένο αλλά σχετικά απρόβλεπτο. Δεν είχαν ξεχάσει τη στενή σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τις Κεϋνσιανές καταβολές του. Έφτασαν μάλιστα να ”σκαλίσουν” ακόμα και τις ακαδημαϊκές του σπουδές σε πανεπιστήμια του Καναδά αλλά δημόσιες τοποθετήσεις του για την οικονομία που ήταν πιο κοντά στο Κεϋνσιανό μοντέλο παρά στην πολιτική λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία στην Ευρώπη.
Είναι άγνωστο με ποιο τρόπο και μέσου ποιου διαύλου ασκήθηκαν οι φερόμενες ως ασκηθείσες πιέσεις στον Πρωθυπουργό, προκειμένου να αλλάξει έναν Υπουργό Οικονομικών, που μόλις είχε τοποθετήσει.

Χρειαζόταν όμως μία αποδεκτή δικαιολογία για να μην φανεί ότι η αποπομπή του κ. Ράπανου ήταν απαίτηση των Γερμανών και να μην καταρρακωθεί το κύρος του κ.Σαμαρά, που μόλις είχε ορκιστεί Πρωθυπουργός.
Οι λόγοι υγείας του κ. Ράπανου ήταν μία καλή δικαιολογία.
Ο κ.Ράπανος είναι σήμερα υγιέστατος, όπως ήταν και λίγες ημέρες μετά.
Αυτό φαίνεται να ισχυροποιεί το επιχείρημα όλων όσοι υποστήριζαν ότι ήταν ένας εύσχημος τρόπος να απομακρυνθεί, χωρίς να πληγεί ο ίδιος αλλά κυρίως χωρίς να πληγεί πολιτικά η κυβέρνηση αλλά και να εκτεθεί το Βερολίνο.

Τον κ. Ράπανο ανέλαβε να πείσει προκειμένου να παραιτηθεί ο κ. Σημίτης. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά και αποτελούν ιστορία.
Λίγες ώρες μετά, ανακοινωνόταν ο κ. Στουρνάρας ως νέος Υπουργός Οικονομικών.