Γιατί τους αφήνουμε και μπαίνουν ανάμεσά μας;

του Τριαντάφυλλου Σφυρή, Πολιτικού Μηχανικού

Ξάνθη 24/6/2014

Τι είναι αυτό που μπαίνει ανάμεσα σε ένα Σουνίτη μουσουλμάνο του Ιράκ (Sunnah στα αραβικά, Sünni στα τουρκικά) και τον Σιίτη μουσουλμάνο γείτονά του (Shiahστα αραβικά, Şii στα τουρκικά), που τόσα χρόνια ζούσαν μαζί και τώρα ο ένας σφάζει τον άλλο;

Τι είναι αυτό που μπήκε ανάμεσα σε ένα Κροάτη Καθολικό χριστιανό της πρώην Γιουγκοσλαβίας και τον Σέρβο χριστιανό Ορθόδοξο γείτονά του που μέχρι τότε ζούσαν μαζί και μετά ο ένας έσφαξε τον άλλο;

Τι είναι αυτό που μπήκε ανάμεσα σε ένα μουσουλμάνο Βόσνιο πάλι της πρώην Γιουγκοσλαβίας και του χριστιανού Σέρβου συμπεθέρου, των οποίων τα παιδιά αγαπήθηκαν και παντρεύτηκαν, και ενώ μέχρι τότε ζούσαν αρμονικά όλοι μαζί, μετά αλληλοσκοτώθηκαν;

Τι είναι αυτό που μπήκε ανάμεσα σε ένα χριστιανό Σλαβομακεδόνα της ΠΓΔΜ (FYROMστα αγγλικά) και του μουσουλμάνου Αλβανού, που είχαν τα μαγαζιά τους δίπλα- δίπλα και μετά ο ένας έσπασε τις βιτρίνες του αλλουνού;

Τι είναι αυτό που μπαίνει ανάμεσα σε ένα φίλαθλο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και τον φίλαθλο μιας άλλης, που κατοικούν στην ίδια γειτονιά, και ο ένας ξυλοκοπάει τον άλλο μέσα στο γήπεδο;

Τι είναι αυτό που μπαίνει ανάμεσα σε ένα φιλήσυχο αγρότη και τον φιλήσυχο συγχωριανό του, που ενώ όλο τον καιρό ταλανίζονται από τα ίδια καθημερινά προβλήματα (οικονομικά, οικογενειακά, υγείας κλπ), κάθε 4 χρόνια (ευτυχώς τώρα οι εκλογές θα γίνονται κάθε 5 χρόνια) χωρίζονται και παρατάσσονται πίσω από διαφορετικούς «ηγέτες»;

Ποιοι άλλοι από τους επίδοξους αρχηγούς της κάθε θρησκευτικής, εθνικής ή κομματικής ομάδας, που διψάνε για εξουσία (και τα πλούτη βέβαια που την συνοδεύουν, αυτό μην το ξεχνάμε), που όμως δεν μπορούν να το πετύχουν μόνοι τους και για αυτό χρειάζονται να ξεσηκώνουν μια στρατιά από κορόιδα έτοιμα να μπουν στο παιχνίδι τους.

Αυτόν τον διαρκή εμφύλιο πόλεμο εξουσίας, άλλοτε φανερό και άλλοτε καλυμμένο με θρησκευτικό ή εθνικό μανδύα, μου ξανάφερε στο μυαλό η τελευταία εμφύλια σύγκρουση στο Ιράκ και μου θύμισε δύο ανθρώπους και τα πολύ συγκινητικά τους λόγια.

Ο ένας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, που τελείωσε μια συνέντευξή του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» το 1999, με αφορμή τις σφαγές ανάμεσα στους χριστιανούς και μουσουλμάνους του Κοσόβου, με τα λόγια: “Το άγιο λάδι της θρησκείας δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να δυναμώνει την φωτιά ενόπλων συγκρούσεων. Αυτό είναι δώρο θεϊκό, για να μαλακώνει τις καρδιές, να επουλώνει τις πληγές και να συναδελφώνει ανθρώπους και λαούς”.

Ο άλλος είναι ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης, που πήρε μέρος στον ελληνικό εμφύλιο του 1946-1946, και ο οποίος το 1956 δημοσίευσε ένα ποίημά του με τίτλο «ΜΗ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ» το οποίο απεύθυνε στον «αντίπαλό» στρατιώτη.

Αδερφέ μου, σκοπέ

αδερφέ μου, σκοπέ

σ’ ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι
σ’ ακούω που βήχεις μες στην παγωνιά
σε γνωρίζω, αδερφέ μου
και με γνωρίζεις.
Στοιχηματίζω ότι έχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στην τσέπη σου.
Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια καρδιά.
Θυμάσαι;
Είχες κάποτε ένα τετράδιο ζωγραφισμένο χελιδόνια
είχα κάποτε ονειρευτεί να περπατήσουμε κοντά – κοντά
στο κούτελό σου ένα μικρό σημάδι απ’ την σφεντόνα μου
στο μαντήλι μου φυλάω διπλωμένα τα δάκρυά σου
στην άκρη της αυλής μας έχουν ξεμείνει τα σκολιανά παπούτσια σου
στον τοίχο του παλιού σπιτιού φέγγουν ακόμα
με κιμωλία γραμμένα τα παιδικά μας όνειρα.
Γέρασε η μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες των υπουργείων

το βράδυ σταματάει στη γωνιά
κι αγοράζει λίγα κάρβουνα απ’ το καρότσι του πατέρα μου
κοιτάζονται μια στιγμή και χαμογελάνε
την ώρα που εσύ γεμίζεις τ’ όπλο σου
κ’ ετοιμάζεσαι να με σκοτώσεις.
Βασίλεψαν τα πρωινά σου μάτια πίσω από ένα κράνος
άλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ’ ένα σκληρό ντουφέκι
πεινάμε κ’ οι δυο για ένα χαμόγελο
και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο.

Ακούω τώρα τις αρβύλες σου στο χιόνι
σε λίγο θα πας να κοιμηθείς
καληνύχτα, λυπημένε αδερφέ μου
αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα σε συλλογίζομαι
καθώς θ’ ακουμπήσεις τ’ όπλα σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.
Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού

μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα’ θελα να το λαβώσεις.