Πάει ο καιρός που ο ΔΟΛ ανέβαζε και κατέβαζε κυβερνήσεις. Που φταρνιζόταν ο Σταύρος Ψυχάρης και ένοιωθε άρρωστη σύμπασα η κυβέρνηση. Πάει ακόμη και η εποχή που ο Ψυχάρης έκανε την υποχώρηση και έμπαινε από την πίσω πόρτα στο Μέγαρο Μαξίμου για να μην ενοχοποιηθούν αυτοί που συναντούσε. Αν το δεις σε καθαρά ανθρώπινο επίπεδο, πρέπει να είναι σκληρό για τον Σταύρο Ψυχάρη να χάνει τα πάντα. Να παίρνει τηλέφωνο υπουργούς και να μην απαντούν, να ζητά δάνεια και να μιλά με τους γραμματείς αυτών που κάποτε διόριζε και (το χειρότερο) να απολογείται σε Εισαγγελείς που κανονικά θα έπρεπε να τρέμουν μπροστά στο όνομα και την εικόνα του.

Κανένας δεν δίνει πια σημασία στο Σταύρο Ψυχάρη. Οι εφημερίδες του καταρρέουν και πουλάνε προσφορές αντί για ισχύ της παλιάς ΔΟΛιας ενημέρωσης. Αν επιμείνεις να το βλέπεις ανθρώπινα, ο Ψυχάρης δεν έχει άλλο τρόπο να αντιδράσει στην κατάρρευση απ’ το να κάνει αυτά που έκανε χρόνια. Να πιέσει, να κάνει επίδειξη ισχύος, να βρυχηθεί για να δείξει τα δόντια του. Δεν μπορεί να καταλάβει όχι μόνο πως δεν έχει πλέον δόντια αλλά μασέλα αλλά πως ακόμη και τα blog που φτιάχνουν 18χρονοι πιτσιρικάδες διαβάζονται περισσότερο από τα ΒΗΜΑ, τα ΝΕΑ και όλα τα έντυπά του μαζί. Ακόμη και ο Σταύρος Θεοδωράκης του λες πλέον Ψυχάρης και ρωτάει «ποιός Ψυχάρης» σα να υπάρχουν και άλλοι πέραν του ενός και πάτρωνα.

Αυτές τις μέρες ο Ψυχάρης θυμήθηκε τον παλιό καλό εαυτό του, τότε που με ανώνυμα παραπολιτικά σχόλια ρωτούσε «ποιός υπουργός εθεάθη στο Κολωνάκι με ξανθιά καλλονή» και του έστελνε λουλούδια το μισό υπουργικό συμβούλιο. Γιατί ναι, ο Ψυχάρης καθιέρωσε τα κουίζ στη δημοσιογραφία και όχι η Εσπρέσσο και οι ροζ φυλλάδες. Αποφάσισε λοιπόν να δημιουργήσει μια φήμη η οποία μέσα από τρία ΒΗΜΑτα επιχειρεί να αποκτήσει το χαρακτήρα βεβαιότητας.

Στο πρώτο ΒΗΜΑ, ο Ψυχάρης έγραψε εν είδει παραπολιτικού σχολίου πως στο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάστατοι για τους δύο υπουργούς που τα παίρνουν. Αυτό το πρώτο βήμα δεν έχει στοιχεία, δεν έχει αποδείξεις, ούτε και δημοσιογραφική υπόσταση. Αλλά είναι αναγκαίο. Δεν φιλοδοξεί με τον τρόπο αυτό και ανωνύμως να δημιουργήσει ως πεποίθηση πως τα παίρνουν δύο υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ γιατί θα ήταν ερασιτεχνισμός. Το κάνει για να προχωρήσει στο επόμενο βήμα.

Στο δεύτερο ΒΗΜΑ ο βουλευτής της ΝΔ Αυγενάκης, επειδή φαντάζομαι πως είναι φιλότιμος και όχι πως δέχεται εντολές, κάνει ερώτηση στη Βουλή για το «δημοσίευμα» το οποίο φέρει δύο υπουργούς να έχουν κοινό γραφείο στη Συγγρού το οποίο πρακτικά είναι άνδρο της μίζας και της συναλλαγής. Ερώτηση για δημοσίευμα που δεν έχει στοιχεία και που δεν μπορεί να πάρει και απαντήσεις θα μου πείτε. Ναι, γιατί ο Αυγενάκης θέλει απαντήσεις ακόμη και αν δεν μπορεί να του απαντήσει η Βουλή ή πρωθυπουργός για το ποιον εννοεί ο Ψυχάρης με το παραπολιτικό σχόλιο. Η ερώτηση όμως του Αυγενάκη αν και δεν μπορεί να έχει απαντήσεις,  παράγει νομικά το επιχείρημα του «δικαιολογημένου ενδιαφέροντος» γι’ αυτό που αποτελεί το τρίτο ΒΗΜΑ.

Αυτό το τρίτο ΒΗΜΑ αναλαμβάνει να κάνει ενυπόγραφα ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστου. Ο Παπαχρήστου γράφει λοιπόν πως οι δύο υπουργοί τους οποίους περιγράφει στην ερώτηση ο Αυγενάκης, είναι οι υπουργοί Νίκος Παππάς και Χρήστος Σπίρτζης. Ο δημοσιογράφος εμφανίζεται να γράφει μια ολόκληρη σελίδα παίζοντας με τη νοημοσύνη και έχοντας ως εργαλείο την αθλιότητα. Δήθεν το αντικείμενο του άρθρου είναι η διαφωνία του με όσα περιγράφει ο Αυγενάκης στην Ερώτηση. Στην πραγματικότητα  κατονομάζει τους δύο υπουργούς που αναφέρει ο βουλευτής. Ο ισχυρισμός του είναι πως «εγώ δεν τα υιοθετώ όσα λέει» ενώ η πραγματικότητα είναι πως ρίχνει τα ονόματα στον ανεμιστήρα μαζί με την ανώνυμη λάσπη για να… διαφωνήσει. Τα υπόλοιπα τα κάνει η ισχύς της φήμης που δεν χρειάζεται αποδείξεις. Μετά από λίγο δεν θα υπάρχει ούτε ανώνυμο σχόλιο, ούτε φήμη αλλά η βεβαιότητα πως οι δύο υπουργοί τα παίρνουν.

Είναι δηλαδή σα να γράφει κάποιος σε σχόλιο «ποιός δημοσιογράφος ελεγχόταν επειδή έβγαλε δύο εκατομμύρια στο εξωτερικό αλλά η υπόθεση κουκουλώθηκε;» Στη συνέχεια ένας βουλευτής φιλότιμος όσο ο Αυγενάκης  ρωτάει στη Βουλή «σε ποιόν αναφέρεται το δημοσίευμα» λες και ο Πρόεδρος της Βουλής είναι ο αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Αμέσως μετά να βρεθεί ένας χιουμορίστας δημοσιογράφος και να γράψει «η ερώτηση που αναφέρεται αορίστως στο δημοσιογράφο που έβγαλε δύο εκατομμύρια στο εξωτερικό φωτογραφίζει τον Παπαχρήστο αλλά εγώ δεν το πιστεύω και τον αγαπώ».

Νομίζω πως αυτό δεν θα άρεσε και πολύ στον Γιώργο Παπαχρήστου γιατί είναι γκαιμπελίστικο, άθλιο και δεν έχει σχέση με δημοσιογραφία η οποία οφείλει να λέει όσα έχει να πει με στοιχεία και όχι με υπονοούμενα.  Η δημοσιογραφία είναι η τιμιότητα και η ευθύτητα των στοιχείων και όχι η ανεντιμότητα της φημολογίας που προάγεται για να βλάψει χωρίς στοιχεία.

Να θυμίσω επίσης πως το αφεντικό του Γιώργου Παπαχρήστου είναι θύμα αυτής ακριβώς της μεθόδου και θα έπρεπε να μην την υιοθετεί έστω και αν βρίσκεται σε πανικό και θεωρεί πως με αυτή την κυβέρνηση τελειώνουν όλα. Στις 27 Μαρτίου του 1995, η 17 Νοέμβρη σε μια προκήρυξή της, είχε φωτογραφίσει τον Ψυχάρη ως γιουσουφάκη του Λαμπράκη. Οι τρομοκράτες δεν χρειάστηκε να δώσουν στοιχεία που να αποδεικνύουν πως ο Ψυχάρης έκανε όσα κάνει ένα γιουσουφάκι στο Χρήστο Λαμπράκη. Στην κοινή γνώμη όμως η φήμη απέκτησε ισχύ πραγματικότητας.

Αυτή λοιπόν η μεθοδολογία μπορεί να είναι επιλογή άθλιων, τρομοκρατών, πιστολιών εκβιασμών και πιέσεων. Όχι όμως της δημοσιογραφίας.

Υ.Γ: Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, υπήρξε το τέταρτο ΒΗΜΑ στην επιχείρηση. Δεκαπέντε βουλευτές της ΝΔ ερωτούν πλέον στο ελληνικό κοινοβούλιο αν τα «παίρνουν» Παππάς και Σπίρτζης με βάση το δημοσίευμα του Παπαχρήστου. Ακόμα και εάν ήταν αλήθεια είναι προφανές πως η Βουλή δεν μπορεί αν απαντήσει σε κάτι τέτοιο. Μπορούν όμως οι εφημερίδες να αναπαράξουν την ερώτηση των βουλευτών και έτσι να πλανάται πλέον η υποψία πως οι δυο υπουργοί τα «παίρνουν». Η διαπλοκή μεταξύ εκδοτικών συγκροτημάτων και πολιτικών κινείται πλέον σε επίπεδο «καραγκιοζιλικίου» αφού οι άλλες πλευρές της φαίνεται πως μπλοκάρονται όχι μόνο από την κυβέρνηση αλλά και τους εισαγγελείς.

Από το Κουτί της Πανδώρας