Βαθιά συγκίνηση και μεγάλη υπερηφάνεια με κατέκλυσαν χτες το απόγευμα όταν χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου (άγνωστος ο αριθμός του καλούντος) και μια γυναικεία φωνή ζητούσε «την κυρία Αναστασία Λαμπρία από το γραφείο του κυρίου Προκόπη Παυλόπουλου».

«Ο κύριος Παυλόπουλος θέλει να σας παρακαλέσει να πείτε μια καλή κουβέντα στου φίλους σας και να τον θυμηθείτε την ημέρα των εκλογών» είπε η φωνή στο τηλέφωνο.

Ακόμη βαθύτερη συγκίνηση και ταραχή προκάλεσε ένα άλλο τηλεφώνημα, λίγες ημέρες νωρίτερα,  στο πατρικό μου σπίτι. «Τον κύριο Λαμπρία» ζήτησε η φωνή από τη μητέρα μου, που απήντησε στην κλήση: «Ο κύριος Χρήστος Παπουτσής θέλει να τον καλέσει στην ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής». «Ο άντρας μου πέθανε το 2001» απήντησε η μητέρα μου για να λάβει την αποστομωτική απάντηση από την απτόητη φωνή: «Τότε να έρθετε εσείς και να καθίσετε σε τιμητική θέση».

Ο Γιώργης Γραμματικάκης με απελευθέρωσε. Αν δεν έγραφε χτες Αυτές οι εκλογές δεν είναι δικές μου  θα νόμιζα ότι μόνο εγώεμμονικά σχεδόν σταματάω στις (γαμώ το, τόσο αποκαλυπτικά φωνασκούσες) λεπτομέρειες. Ότι μόνο εγώ βρίσκω σ’ αυτές τις τόσο αναμενόμενες εκλογές το πιο κομμένο, ξυνισμένο αυγολέμονο της γνωστής σούπας. Ξανά μανά το ίδιο θεατράκι ακόμη πιο κακοπαιγμένο. Σαν να μην πέρασε μια μέρα και κυρίως, σαν να μην έχει χαλάσει ο κόσμος. Η χαρά του μηρυκασμού: από το στομάχι στο στόμα και από το στόμα στο στομάχι. Κι αφού γίνει πολτός και αλοιφή κάποια στιγμή καταλήγει εκεί που καταλήγει. Νόμιζα ότι εγώ ήμουν το πρόβατο που θυμούνται τον καλό μου λόγο μια αναπνοή πριν από τις εκλογές, ανασταίνοντας επιπλέον τον νεκρό μου γεννήτορα. Μήπως όμως είναι εκείνοι που ξαναανεβάζουν στο στόμα τους το μισοχωνεμένο περιεχόμενο του πολυδιαμερισματικού στομάχου τους; Μπεεεεε

Πηγή: www.protagon.gr