Το λεσβιακό δράμα «Blue is the Warmest Color» ή «La Vie d’Adele» (Η ζωή της Αντέλ) όπως είναι γνωστό μπορεί να πήρε το κορυφαίο βραβείο την Κυριακή στις Κάννες προκάλεσε όμως την έντονη αντίδραση της συγγραφέως που έγραψε το μυθιστόρημα πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία.

Η Julie Maroh που έγραψε τη νουβέλα «Blue» είναι εξοργισμένη με τον τρόπο που ο σκηνοθέτης Abdellatif Kechiche προσέγγισε την ιστορία της. Η Maroh παρακολούθησε την ταινία στις Κάννες και έγραψε ένα blog λέγοντας πως οι σκηνές σεξ στην ταινία «δεν είναι πειστικές, είναι γελοίες και είναι πορνό».

«Ως φεμινίστρια και λεσβία θεατής, δεν μπορώ να επικροτήσω την κατεύθυνση που πήρε ο Kechiche σχετικά μ’ αυτά τα θέματα», γράφει χαρακτηριστικά η Maroh και συνεχίζει: «Οι συγκεκριμένες σκηνές σεξ είναι ένα βάναυσο και χειρουργικό θέαμα, υπερβολικό και κρύο, το οποίο μετατρέπεται σε πορνό, και μ’ έκανε να αισθάνομαι πολύ άβολα».

Η συγγραφέας που επισημαίνει πως βρέθηκε στην αίθουσα την ώρα της προβολής της ταινίας λέει πως οι περισσότεροι χαχάνιζαν ενώ όσοι δεν το έκαναν καταβρόχθιζαν το θέαμα καθώς οι φαντασιώσεις τους ενσαρκώνονταν στην οθόνη.

Η Maroh εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκεια και αντίθεσή της όχι μόνο ως συγγραφέας αλλά και ως λεσβία: «Ως λεσβία αυτό που έλειπε από τη σκηνή ήταν οι λεσβίες. Δεν γνωρίζω από που πληροφορήθηκαν ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί. Πάντως αυτό που μπορώ να πω είναι πως η γνώμη μου δεν ζητήθηκε. Ισως να ήταν εκεί κάποιος για να μιμηθούν αμήχανα τις πιθανές στάσεις με τα χέρια τους, ή για να τους δείξει το πορνό των «λεσβιών» (που δυστυχώς σπανίως απευθύνεται σε λεσβιακό κοινό). Εκτός από μερικά αποσπάσματα η υπόλοιπη ταινία είναι ένα βίαιο και χειρουργικό θέαμα, υπερβολικό και κρύο, σεξ που αυτοαποκαλείται λεσβιακό, το οποίο μεταμορφώθηκε σε πορνό, και μ’ έκανε να αισθάνομαι πολύ άβολα. Ειδικά όταν, μέσα στην αίθουσα, όλοι χαχάνιζαν. Η σκηνή ήταν γελοία. Οι γκέι γέλασαν επειδή δεν ήταν πειστικό και το βρήκαν γελοίο. Και μεταξύ των λίγων που δεν χαχάνιζαν ήταν αυτός ο τύπος που καταβρόχθιζε το θέαμα καθώς όλες του οι φαντασιώσεις ενσαρκώνονταν στην οθόνη. Αυτό που εγώ καταλαβαίνω ήταν ότι ο Kechiche ήθελε να κινηματογραφήσει την απόλαυση. Ο τρόπος με τον οποίο γύρισε αυτές τις σκηνές είναι άμεσα συνδεδεμένος με μια άλλη σκηνή, στην οποία διάφοροι χαρακτήρες μιλούν για το μύθο του γυναικείου οργασμού, ως… μυστικιστικό και κατά πολύ ανώτερο από τον αντρικό. Ως φεμινίστρια και ως λεσβία θεατής, δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον Kechiche. Περιμένω όμως με ανυπομονησία να δω τι θα σκεφτούν οι άλλες γυναίκες για το θέμα. Βέβαια τα παραπάνω είναι απλώς η δική μου τοποθέτηση».